5 myśli Nauk Świętych:
5 wskazówek od wielkich duchowych mistrzów:
Niech te myśli i wskazówki przypominają o świętym obowiązku, który rodzi się z codziennego stania przy Ołtarzu — by nie tylko Go sprawować, ale życiem uczynić. |
Rozmyślanie.
OFIARNIK I OFIARA.
Już od czasów katakumb Mszę Świętą odprawia się na grobie jakiegoś Męczennika. W ten sposób zaznacza się wyraźnie wewnętrzną łączność między Ofiarą naszych Ołtarzy a męczeństwem. Ofiara życia świadków Pana Jezusowych była odpowiedzią na Jego Ofiarą, wspaniałym jej owocem. I od nas, współofiarników Ofiary Eucharystycznej, oczekuje Chrystus Pan tej odpowiedzi, domaga się tego owocu: męczeństwa krwawego lub bezkrwawego.
1. Chrystus Pan ofiarował się za nas.
Chrystus na Ołtarzu Krzyża „wydał Samego Siebie na Dar i na Ofiarę” (Ef. 5, 2). Oddał Swe Ciało na Mękę najboleśniejszą i Śmierć. Oddał Swą Duszę dobrowolnie, z Miłości i posłuszeństwa dla Woli Ojca także za nas. „Umiłował mnie i wydał Samego Siebie za mnie!” — pisze Św. Paweł Apostoł (Gal. 2, 20). Tym krańcowym wyniszczeniem Siebie, przyjęciem cierpienia i śmierci, odpokutował nasze pyszne nieposłuszeństwo tkwiące w grzechu i „pojednał nas z Bogiem” (Ef. 2, 16).
Na naszych Ołtarzach Chrystus Pan składa tę Samą Ofiarę, co na krzyżu: Siebie Samego; ożywiają Go te same uczucia Miłości i posłuszeństwa, co na Golgocie. I dziś jeszcze, na Ołtarzach naszych jest gotów na rzeczywisty rozdział Ciała i Krwi, na śmierć krwawą, gdyby to było możliwe i do zbawienia naszego konieczne. Tę ofiarną gotowość wyraża w sakramentalnym rozdziale Ciała i Krwi. Ta gotowość ofiarna jest najgłębszą treścią, duszą Ofiary Eucharystycznej, jak była duszą Ofiary Krzyża.
Dlaczego jednak Chrystus Pan składa Ofiarę eucharystyczną przez Kościół Święty? „Przez posługę kapłanów”, którzy zastępują nie tylko Jego, ale i całe Jego Ciało Mistyczne i wszystkich poszczególnych wiernych?” Odpowiedź słyszymy w encyklice o Mistycznym Ciele Chrystusa: Jak na Krzyżu Chrystus Pan ofiarował Siebie Ojcu Przedwiecznemu jako Głowa rodzaju ludzkiego, tak również ofiaruje Siebie Ojcu Przedwiecznemu w tej Ofierze czystej, jako Głowa Kościoła, a wraz z sobą ofiaruje wszystkie Swoje mistyczne członki. Przecież je wszystkie słabe i chore zamknął miłośnie w Swym Sercu”. Wszystkich, którzy przez Chrzest Święty są z Nim złączeni, pragnął Chrystus Pan wprowadzić w Swą arcykapłańską Służbę ofiarniczą. Każdy ma być wraz z Nim nie tylko Ofiarnikiem, ale i Ofiarą. Z miłości samorzutnej ma złożyć w ofierze siebie samego za Niego i z Nim „na wonność wdzięczności”.
— Zastosowanie. Wielki to dla nas zaszczyt, iż możemy być ofiarnikami z Chrystusem Panem i ofiarować siebie w połączeniu z Jego Eucharystyczną Ofiarą. Wielka to również odpowiedzialność. Pius XII pisze w encyklice o Mistycznym Ciele Chrystusa: „Grozą przejmuje Tajemnica, iż zbawienie wielu ludzi zależy od modlitw i dobrowolnych pokut Mistycznego Ciała Chrystusa”. Św. Paweł Apostoł zdawał sobie sprawę z tej odpowiedzialności, pisząc do Kolosan: „I oto teraz raduję się w cierpieniach za was i dopełniam na ciele własnym tego, czego nie dostaje cierpieniom Chrystusowym” (Kol. 1, 24). Wartość i skuteczność Ofiary Eucharystycznej wzrasta (oczywiście nie istotnie), w miarę jak łączymy z nią nasze własne ofiary. Jeden ze współczesnych teologów pisze: „Każdy członek Kościoła Świętego odpowiada za wartość Eucharystii o tyle, o ile ona jest Ofiarą Kościoła”(*).
— Postanowienie. Przynosić ze sobą na Mszę Świętą gotowość do ofiary i składać ją jako nasz dar ofiarny na Ołtarzu.
2. My mamy ofiarować siebie za Chrystusa Pana i z Chrystusem Panem.
Ofiara eucharystyczna jest najwymowniejszym wezwaniem do życia ofiarnego. Św. Grzegorz Papież pisze: „Święcąc Tajemnicę Śmierci Pana Jezusa, mamy naśladować to, co czynimy. Tylko wtedy Chrystus Pan stanie się dla nas naprawdę Ofiarą, kiedy i my uczynimy z siebie ofiarę dla Niego” (Dial. 4, 59). Te słowa ma na myśli Kościół Święty, gdy w chwili święceń kapłańskich mówi do alumnów: „Naśladujcie, co spełniać będziecie! Kiedy sprawować będziecie Tajemnicę Śmierci Pana, pamiętajcie, by wyniszczyć w sobie wszystkie występki i złe pożądania”. Upomnienie to odnosi się przede wszystkim do kapłanów wyświęconych, bo oni, jako szafarze Chrystusa Pana, mają najbliższy udział w Jego Kapłaństwie. Odnosi się jednak i do wszystkich ochrzczonych, którzy przez kapłanów i z nimi składają Ofiarę. Jako zewnętrzny wyraz oddania Chrystusowi Panu, przynosili dawniej uczestnicy Ofiary Eucharystycznej jakieś dary: chleb, wino, oliwę, wełnę itp. Dary te były przeznaczone na samą Mszę Świętą i dla członków Pana Chrystusowych: sług Ołtarza i biednych. Jako owoc trudu ludzkiego były symbolem ofiary ich życia.
Nasza ofiara dopełnia Ofiarę Chrystusa Pana. Wtedy dopiero cały Chrystus Pan, Chrystus Pan ze Swymi członkami, jest Ofiarnikiem i Ofiarą.
Z Ofiary Eucharystycznej czerpiemy również siłę do życia zakonnego. Pierwszym owocem tej Ofiary, zwłaszcza pokarmu ofiarnego, jest wzrost w miłości Pana Chrystusowej, miłość zaś zmusza do ofiar dla Umiłowanego (II. Kor. 5, 14-15). O tę miłość ofiarną modli się często Kościół Święty. W Poniedziałek Zielonych Świąt prosi: „Przyjmij tę Ofiarę i spraw, byśmy sami byli doskonałymi, wiecznymi ofiarami”. Tak samo w wotywie o Chrystusie Wiecznym Arcykapłanie: „Niech te ofiary, Panie, uczyni Ci miłymi nasz Pośrednik, Jezus Chrystus. A i z nas niech uczyni wraz z sobą ofiary miłe”. Kościół Święty jest świadomy, iż w Ofierze Ołtarzy naszych „wzięło początek wszelkie męczeństwo” (Sekreta czw. 3 tyg. W. Postu). Męczeństwo krwawe i bezkrwawe.
Nie tylko siła płynie z Ołtarza; tam życie nasze nabiera wartości i uświęca się. Symbolizuje to kropla wody zmieszana z winem, a potem wraz z nim przemieniona w bezcenną Krew Chrystusa Pana. Nasze ofiary choćby były bardzo drobne złączone z ofiarą Chrystusa Pana stają się „Bogu na wonność wdzięczności” (Ef. 5, 2).
— Zastosowanie. Św. Franciszek odczuwał głęboko związek naszej ofiary z Ofiarą Chrystusa, Do Kapituły generalnej pisał: „Nie zatrzymujcie nic z siebie! Chrystus Pan ma was całych posiadać tak, jak sam cały za was się oddaje” (Bonmann). Co dzień na naszych oczach Śmierć Pana Jezusa staje się na Ołtarzu tajemniczą rzeczywistością! Śmierć w krańcowej nędzy i nagości, w bezbrzeżnym bólu i męce, z posłuszeństwa dla Woli Ojca, z Miłości do Ojca. Cóż może być silniejszą pobudką do oddania się Bogu Ojcu z miłości wraz z Chrystusem Panem? Cóż może naszej ofierze nadać większą wartość i skuteczność niż zjednoczenie z Jego Ofiarą? Każdego poranku odnawiajmy gotowość podjęcia wszystkich ofiar dnia. Składajmy ją na Ołtarzu jako nasz dar ofiarny, by od Ofiary Pana Chrystusowej nabrała siły i świętości i zmieniła się w czyn ofiarny.
— Postanowienie. Aby od Ofiary Pana Chrystusowej gotowość do ofiary nabrała siły i namaszczenia i z gotowości mogła zmienić się w ciągu dnia w czyn ofiarny dla Chrystusa Pana.
Modlitwa.
Spraw, Panie, bym był jako świeca płonąca na Twym Ołtarzu, która spokojnie, a bez przerwy spala się, rozdając światło i ciepło, której płomień łączy się z płomieniem ofiarnym Twego Serca, Bogu na Chwałę, ludziom na zbawienie! Amen.
—————————————————
Przypis do powyższego rozważania:
(*) M. Schmaus: „Kath. Dogmat”. München 1941.
Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. II., 1965r.
