🔉II TYDZIEŃ ADWENTU. PIĄTEK. Rozmyślanie. Wcielenie Chrystusa Pana jest Dziełem Ducha Świętego. (CHLEB POWSZEDNI)

Rozmyślanie.

Wcielenie Chrystusa Pana jest Dziełem Ducha Świętego:

I. Który jest Duchem Miłości,

II. Duchem Łaski i Świętości.

„Duch Święty zstąpi na ciebie, a Moc Najwyższego Cię zacieni” — (Łuk. 1, 35).

I. — Dzieło Wcielenia, to jest połączenia Natury Boskiej z naturą ludzką w jednej Osobie, jest według Św. To­masza z Akwinu przypisywane Duchowi Świętemu, chociaż ze­wnętrzne Dzieła Wszechmocy, Mądrości i Miłości Boskiej są wspólne Trzem Osobom Trójcy Przenajświętszej. Duch Święty bowiem jest najpełniejszym uosobieniem i wyrażeniem Miłości, jaką nawzajem miłują się Ojciec i Syn, i jaką też miłują ludzi. Ponieważ wszystkie udzielania się Pana Boga stworzeniom realizowane są dzięki miłości, dla­tego przypisać je należy Duchowi Świętemu. Jeśli więc Pismo Święte mówi: „Duch Święty zstąpi na Cię”, to chce nam dać do zrozumienia, iż Wcielenie jest Dziełem Ducha Miłości, który w nieskończonym uniesieniu i po­żądaniu naszego dobra oraz uświęcenia, zstąpił na Maryę, a przez Maryę udzielił się i naszym sercom.

Tę jedną myśl, iż przez Maryę Pan Bóg zdziałał największe Dzieło Miłości, moglibyśmy rozważać całymi godzinami. A choćby całych lat nie starczy, aby ją zgłębić… przez Maryę Dzieło Boże! Przez Maryę także i nasze uświę­cenie.

Zdumiewajmy się nad tą nieskończoną Miłością Ducha Świętego, iż nas bardziej umiłował niż Duchy Anielskie, choć byliśmy mniej od nich tego godni. A za­tem powinniśmy tym większym staraniem otaczać i pie­lęgnować w sobie życie Miłości Pana Boga i przyczyniać się do panowania miłości w naszym otoczeniu, aby Króle­stwo Miłości zataczało coraz szersze kręgi na świecie.

II. — Dzieło Wcielenia dlatego także przypisuje się Duchowi Świętemu, ponieważ jest On Duchem Łaski i uświęcenia. Przez Wcielenie się Słowa, Syna Bożego, ludzkość została ubogaconą taką pełnią Łaski i świętości, iż wszyscy lu­dzie do końca świata będą brać w niej udział a nigdy jej nie wyczerpią. Chrystus Pan jest substancjalną Świętością i Wszyscy Święci od Niego się uświęcają. Świętość ta, która przebywała dotąd „w światłości nieprzystępnej”, zamieszkała teraz w Łonie Maryi, jak to zapowiedział Anioł: „Co się z Ciebie narodzi Święte, Synem Bożym będzie nazwane”. Oczywiście, iż największą część tych Łask i Świętości otrzymała Marya, Dziewicza Matka Boża. Rozum ludzki, przekracza to twoje pojęcie, jak świętość istotna — Pan Bóg Sam mógł w człowieku zamiesz­kać! To czego rozum nie pojmuje, dokonał Duch Święty, Którego Mocą została Marya „ocieniona”, czyli umoc­niona i zabezpieczona. Gdyby Duch Święty nie działał specjalnie w Jej Duszy, słabość ludzka nie wytrzymałaby takiego ogromu Łaski i Świętości. Jak świętego uroku nabrała jej dusza, gdy Duch Święty ocienił Ją jak obłok, zapalił Miłością, gdy z najczystszej Jej Krwi uformował Ciało, w którym Odwieczne Słowo stało się człowiekiem! Była to najpiękniejsza chwila w dziejach świata, chwila wspanialsza od tego momentu, w którym na stwórcze wezwanie „stań się” wyłonił się wszechświat z nicości.

Podobnie jak Maryę i nas musi ocieniać Łaska Ducha Świętego, aby mogło w nas powstać coś świętego: święta myśl, święte pragnienie i czyn zasługujący na Niebo. Musimy wiedzieć, iż żyjemy w porządku Łaski i iż czyny nasze muszą posiadać wyższą od ludzkiej wartość, to jest być nadprzyrodzonymi, aby zasługiwały na wieczną nagrodę. I tutaj decydującym czynnikiem jest miłość. Z miłości musi się wszystko w nas wywodzić, czyli iż do każdego uczynku dobrego potrzebna jest interwencja Ducha Świętego. Strzeżmy się więc w życiu duchowym czczego naturalizmu, który wszystkiego spodziewa się od silnej woli, a nie liczy się z Łaską, o Nią nie prosi i nie ucieka się do Maryi.

Źródło: O. Jerzy od Św. Józefa, Chleb powszedni. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. Wyd. OO. Karmelitów Bosych Kraków 1959