I TYDZIEŃ ADWENTU. NIEDZIELA. Rozmyślanie. Pokuta adwentowa. (O. BERNARDYN GOEBEL)

Zdjęcie: Przed Bogiem

Pokuta adwentowa: Adwent, będący czasem duchowego oczekiwania na przyjście Chrystusa, jest doskonałą okazją do refleksji nad naszym powołaniem i misją. Zakonnikom i duchowieństwu oferuje on szczególną szansę na duchową odnowę i pogłębienie relacji z Panem Bogiem.

Niech niniejsze rozmyślanie nad pokutą adwentową pomoże zgłębić Tajemnice Bożej Miłości i Miłosierdzia. W tym okresie warto pochylić się nad swoimi czynami i postawą, aby lepiej przygotować serca na przyjście Zbawiciela.

Rozmyślanie.

POKUTA ADWENTOWA.

„Do Ciebie wznoszę serce moje, Boże mój. Tobie ufam, nie będą zawstydzon”. Z tą modlitwą błagalną Introitu wchodzimy w święty okres Adwentu i w nowy Rok Kościelny. W Liturgii adwentowej przeżywa Kościół Święty okres przygotowania ludzkości na pierwsze zstąpienie na świat Słowa Wcielonego. Pamiątkę tego faktu święcimy w Noc Bożego Narodzenia. Żywy udział w Liturgii adwentowej ma nas przygotować na Przyjście Pana Jezusa do dusz naszych przez Łaskę, to bowiem jest adekwatnym celem Jego pierwszego Przyjścia na świat w ludzkiej postaci, to urzeczywistnia się wciąż na nowo i pogłębia w każde święto Bożego Narodzenia.

W pierwszą niedzielę Adwentu Kościół Święty wzywając nas do pokuty, nastraja dusze nasze na zasadniczy ton owego przygotowania.

1. Powstańcie ze snu!

W dzisiejszej Lekcji (zob. Rzym. 13, 11-44) przemawia do nas Kościół Święty ustami Św. Pawła, Apostoła Narodów; „Bracia, znając czas, wiecie, iż pora nam już powstać ze snu. Teraz bowiem bliższe jest zbawienie nasze niż wówczas gdyśmy uwierzyli. Noc już minęła i przybliżył się dzień. Odrzućmy tedy uczynki ciemności i przywdziejmy zbroję światła. Jako w świetle dnia postępujmy szlachetnie, nie w ucztach i pijaństwie, nie w rozpuście i wszeteczeństwie. ale przyobleczmy się w Pana Jezusa Chrystusa”.

Te słowa napotkał Św. Augustyn, gdy idąc za wewnętrznym natchnieniem otworzył Pismo Święte. Słowa te uczyniły zeń Świętego pokutnika. Według myśli Kościoła Świętego mają one i nas zachęcić do pokuty adwentowej, wskazując jej istotny sens. Mamy powstać ze snu grzechowego, a przynajmniej ze snu codziennych błędów i słabości, jeżeli nie ogarnął nas śmiertelny sen grzechów ciężkich. Codzienne słabości i błędy, ustępstwa na rzecz zmysłowości i wygodnictwa, lenistwa i niechęci do ofiary, pychy i samolubstwa, to właśnie „uczynki ciemności”. Trzeba nam powstać ze snu, który czyni naszą modlitwę płytką i bezmyślną, sprawia, iż jesteśmy tak bardzo powierzchowni i roztargnieni. Najgłębszą bowiem przyczyną większości naszych win i słabości jest brak skupienia i ducha wewnętrznej modlitwy.

Powstanie ze snu oznacza więc odnowienie moralne i pogłębienie życia religijnego. Jest to warunek wzrostu i umocnienia w Łasce, co stanowi owoc świąt Bożego Narodzenia. Myśli, które podsuwa nam Kościół Święty w niedzielę rozpoczynającą nowy Rok Liturgiczny, to program nie tylko na okres Adwentu, ale na cały Rok Kościelny i na całe życie. Z roku na rok mamy go pogłębiać i coraz doskonalej wypełniać.

— Zastosowanie. W zakonnej rodzinie Św. Franciszka z Asyżu Adwent jest okresem postu. Umartwienie zewnętrzne ma na celu „ożywienie ducha” (Konstytucje kapucyńskie). Chodzi o to, by się otrząsnąć ze snu duchowego. Pokuta adwentowa wtedy tylko nabierze pełnej wartości, gdy posłuszni wezwaniu Apostoła i Kościoła, wypowiemy zdecydowaną walkę naszym wadom, zwłaszcza wadzie głównej i złym nawykom; gdy pogłębiać będziemy nasze życie modlitwy i ducha skupienia przy pracy (Pius XII). Trzeba nam tym poważniej wziąć do serca dzisiejsze wezwanie, tym rzetelniej wypełniać adwentowy program, im skromniejsze są na zewnątrz nasze uczynki pokutne w Adwencie! — Postanowienie. Starać się o większe skupienie.

2. Pan nadchodzi!

Kościół Święty wie, iż pokuta adwentowa, nasze powstawanie ze snu, nie jest łatwe. Dlatego pełne powagi wezwanie do pokuty zawarte w dzisiejszej Lekcji, popiera w Ewangelii (zob. Łuk. 21, 25-33) mocnym wołaniem: „Pan nadchodzi”. U schyłku i na progu Roku Liturgicznego stawia nam Kościół Święty przed oczy obraz Pana Jezusa, przychodzącego przy końcu świata. Już nie w uniżeniu, ale „z Mocą wielką i Majestatem”; już nie po to, by świat zbawić, ale by go sądzić i wprowadzić do Swego Wiecznego Królestwa tych, którzy przyjęli Jego Łaskę.

Przez całe życie mamy się przygotowywać na to pełne Chwały Przyjście Pana Jezusa i pomnażać się w Jego Łasce. Co roku powraca Adwent, byśmy to przygotowanie coraz głębiej przeżywali; byśmy się budzili na nowo, jeśliśmy się zdrzemnęli lub zasnęli na dobre. Z każdym Adwentem jesteśmy coraz bliżsi tego, co Św. Paweł Apostoł w dzisiejszej Lekcji nazywa „zbawieniem naszym”, a Pan Jezus w Ewangelii „Odkupieniem”. dla wszystkich z nas to zbawienie i Odkupienie urzeczywistni się w chwili śmierci, która poprzedzi wielki Dzień Sądu.

Dlatego dziś, na progu Adwentu słyszymy wołanie Kościoła Świętego: „Pan nadchodzi”, to wezwanie modlitewne Maran-atha, które pierwsi Chrześcijanie powtarzali tak często jak my Amen, a które podtrzymywało w nich czujność i gorliwość. Ono zbudziło o północy śpiące panny: „Oto Oblubieniec nadchodzi, wyjdźcie Mu naprzeciw!” (Mt 25, 6).

— Zastosowanie. Św. Franciszek Seraficki chce, byśmy kierując nasz wzrok duchowy na ów wielki Dzień Przyjścia Pana Jezusa, ożywiali przez to w sobie ducha pokuty. Oto jego słowa do braci: „Wielkie rzeczy przyrzekliśmy, większe nam są obiecane. Dochowajmy naszych przyrzeczeń, oczekując tego, co nam obiecano. Rozkosz trwa krótko, a kara wiecznie. Za niewielkie cierpienie, nieskończona Chwała. Wielu jest powołanych, ale mało wybranych. Każdy otrzyma zapłatę” (Celano)*. Czyż nie brzmi to jak opisowe ujęcie dzisiejszego wezwania Kościoła Świętego: „Powstańcie ze snu. Pan nadchodzi?” — Postanowienie. Zwalczać starannie wadę główną i inne wady.

—————————————

Przypisy do powyższego rozważania:

(*) Thomas von Celano: „Leben und Wunder des hl. Franziskus v. Assis” (Życie i cuda Św. Franciszka z Asyżu). Einflihrung, Übersetzung, Anmerkungen von P. Engelbert Grau OFM.; Wed. i. Westf. 1955. — Queilenschriften hrsg. von den deutschen Franziskanen.

Zachęcamy do:

1. poznania Nauki katolickie. Okres Bożego Narodzenia – Adwent.
2. uczczenia Tajemnicy Wcielenia Syna Bożego: Nabożeństwo na okres Adwentu.
3. uczczenia Najświętszej Maryi Panny, Niepokalanie Poczętej w nabożeństwie miesiąca Grudnia ku Jej czci poświęconym: Nabożeństwo grudniowe ku czci Niepokalanego Poczęcia NMP — dzień 1
4. Akcja ratunku dla Polski: Siła Katolickiego Patriotyzmu przez wstawiennictwo dusz czyśćcowych.

Poznaj także:

1. Żywot Św. Eligiusza, Biskupa napisanego O. Prokopa Kapucyna.
2. Żywot Św. Natalii i Adriana napisanego przez X. Juliana A. Łukaszkiewicza.