Konieczne jest przywrócenie porządku wśród bardzo ważnych terminów: Oświecenie Różokrzyżowców (F. Yeats), Oświecenie Radykalne (M. Jacob, R. Popkin, J. Izrael), Umiarkowane Oświecenie (J. Izrael), Oświecić Oświecenie (Szkoła Frankfurcka), Ciemne oświecenie (N. Land).
Są to różne koncepcje i podkreślają różne aspekty zjawiska Oświecenia. Dokonanie tych rozróżnień jest konieczne, aby wyjaśnić naturę współczesnej cywilizacji zachodniej, którą jest cywilizacja Oświecenia.
Zacząłem zauważać, iż akademicy głównego nurtu na Zachodzie stopniowo zaczęli legitymizować tematy, które wcześniej uważano za domenę teoretyków spiskowych i tradycjonalistów. Teraz rola grup i kręgów okultystycznych w kształtowaniu naukowego obrazu świata, funkcja masonerii jako matrycy religijnej i światopoglądowej New Age, rola społeczności i sekt żydowskich w kształtowaniu filozofii europejskiej nowoczesności , wpływ protestanckiego mesjanizmu i milenaryzmu na sam model społeczeństwa kapitalistycznego, związek materializmu i ateizmu z rewolucjami społecznymi i mechaniką fizyczną, wpływ magii i alchemii na Towarzystwo Królewskie i jego ideologów, doktryna V Cesarstwa i antynomistyczne (sabataistyczno-frankońskie) korzenie syjonizmu. Wszystko, z czym mamy do czynienia we współczesnej ideologii, geopolityce, kulturze, nauce, technologii, polityce, zostało ustanowione u początków New Age – w XV-XVII wieku. Jednocześnie dyskurs nowoczesności o sobie przez całą jej historię był czystą propagandą, która pewne aspekty po prostu ukrywała, inne bezprawnie uwydatniała, a inne przedstawiała tendencyjnie. Nowoczesność jako całość desperacko kłamała na swój temat. I ogólnie rzecz biorąc, przez cały czas to robi choćby teraz, jednak widoczne są pewne oznaki bardziej zrównoważonego i obiektywnego podejścia. Swoją drogą, ponowoczesność jest również niezwykle stronnicza, kategoryczna i wadliwa. Choć można w nim uwzględnić pewne aspekty krytyki nowoczesności, wymaga to jednak sporo starannej pracy, której tak naprawdę nikt się jeszcze nie podjął.
Aleksander Dugin
