🔉30 LISTOPADA. ŚW. ANDRZEJ, APOSTOŁ. Rozmyślania (CHLEB POWSZEDNI)

Zdjęcie: różaniec krzyż

Święty Andrzej Apostoł, powołany przez Pana Jezusa, jest wzorem wiary, nadziei i miłości. Jego miłość do Krzyża oraz oddanie Panu Bogu inspirują nas do głębszego naśladowania Chrystusa. Zaprasza nas, abyśmy z odwagą i ufnością podjęli naszą własną duchową drogę. Zachęcamy dziś do refleksji nad życiem Świętego Andrzeja, by jego przykład prowadził nas ku głębszej Wierze i naśladowaniu Chrystusa w codziennym życiu.

Wysłuchaj rozmyślania:

Rozmyślanie pierwsze.

Pan Jezus zaprasza Andrzeja do naśladowania.

I. Jego pierwsze powołanie.

II. Jego drugie powołanie.

„Opuściwszy sieci i ojca poszli za Jezusem’’ — (Mat. 4, 20)

I. — Świętego Andrzeja uważamy za najpierwszego Ucz­nia Pana Jezusa, gdyż został wezwany wcześniej i wyprzedził wszystkich Uczniów w naśladowaniu Zbawiciela. Przed­tem był zwolennikiem Św. Jana Chrzciciela. Ale skoro usłyszał o rzeczywistym przyjściu obiecanego Mesjasza i Jan Chrzciciel wskazał na Pana Jezusa słowami: „Oto Bara­nek Boży, który gładzi grzechy świata” (Jan 1, 29), na­tychmiast Andrzej z innymi jeszcze uczniami poszedł za naszym Panem. Pan Jezus obróciwszy się zapytał: „Czego szukacie?” A oni powiedzieli: „Mistrzu, gdzie miesz­kasz?” On zaś odpowiedział: „Pójdźcie i obaczcie” (Jan 1, 38-39). Poszli wtedy z Panem Jezusem, bo był wieczór i zostali u Niego.

Św. Andrzej jest znamiennym przykładem umysłu po­szukującego kierownictwa duchownego. Najpierw oddał się przewodnictwu duchownemu Św. Jana Chrzciciela, a gdy ten skierował go do Chrystusa Pana, jak czynić zresztą winien każdy kierownik nie przywiązując do siebie ni­czyjego serca, ale oddając je Chrystusowi Panu, wówczas An­drzej udał się natychmiast za Boskim Mistrzem. Każdy, kto jako tako zdaje sobie sprawę z trudności i wątpli­wości wypełniających życie duchowne, następnie zna słabość i omylność własnego rozumu, wreszcie dostrzega jak Opatrzność zwykła kierować i rządzić jednymi za pośrednictwem drugich, ten zawsze odczuwa potrzebę kogoś, kto by mu służył radą i zachętą, kto by go prze­strzegał i oświecał. Taką jest powszechna praktyka Świę­tych. Szukać innej drogi do świętości poza kierownic­twem duchownym, byłoby poważną nieroztropnością a choćby dowodem zbytniego zaufania samemu sobie i pychy. „Synu, napomina księga Eklezjastyka, nic nie czyń bez porady, a po uczynku nie będziesz żałował” (Tamże 32, 24). Zaś Św. Paweł Apostoł powiada, iż Chrystus Pan „ustanowił jednych Apostołami, a drugich Prorokami, innych Ewan­gelistami, a innych jeszcze pasterzami i doktorami ku doskonaleniu Świętych” (Ef. 4, 11-12).

II. — Ponieważ Pan Jezus po pierwszym powołaniu swoich uczniów nie zamierzał mieć ich ciągle przy sobie, po­wołał ich po raz drugi. Gdy Jan Chrzciciel został uwię­ziony i pewnego dnia Andrzej z Piotrem i z innymi ucz­niami Janowymi łowił ryby w Morzu Galilejskim, stanął Zbawiciel przed nimi i rzekł: „Pójdźcie za Mną, a uczynię, iż staniecie się rybakami ludzi” (Mk 1, 17). Natychmiast opuścili swoje sieci i poszli za Panem Jezusem. Jak potężne było to wołanie Łaski, które spowodowało, iż Apostołowie opuścili sieci i poszli za Panem Jezusem! Nic Andrzeja i jego brata Szymona nie mogło powstrzymać od tego. Nie dał się odstraszyć ani wielkim ubóstwem Pana Jezusa, ani rosnącą niechęcią do Niego żydów i faryzeuszów. Wyrzekł się wszelkiej skłonności do rzeczy doczesnych, zamiłowania do świeckiego zawodu, a z radosnym sercem poszedł za ubogim i wzgardzonym Panem Jezusem.

Jest rzeczą zastanawiającą, dlaczego niejedna osoba, która porzuciła świat, uczyniła wielką ofiarę z życia rodzinnego i wstąpiła do surowego zakonu, potem jed­nakże nie tylko nie postępuje, ale cofa się i wraca do upodobań i zwyczajów światowych. Przyczyną tego jest to, iż jakkolwiek osoby te zdobyły się na jeden wielki akt ofiary i miłości, jednakże nie przyłożyły ręki do pługa i nie wykorzeniły z gleby swej duszy nawyków, przywiązań i nie przeciwdziałały naturalnej skłonności do rzeczy i przyjemności doczesnych.

Modlitwa.

O mój Boże! dzięki Ci składam, żeś mnie powołał do naśla­dowania Ciebie i wyzwoliłeś mnie od niebezpiecznych więzów świata, ciała i szatana. Ale ponieważ wiele jeszcze sideł trzyma mnie na uwięzi, dlatego proszę Cię, pociągnij mnie wreszcie całkowicie do Siebie. Wzmocnij mnie, abym rozerwał wszystkie więzy choćby najmniejszych nieporządnych skłonności, abym w swobodzie ducha, czystym sercem mógł najdoskonalej naśladować Ciebie. Amen.

Rozmyślanie drugie.

Potęga ducha Św. Andrzeja,

I. a zwłaszcza jego wiary,

II. nadziei i miłości.

„Mężnie czyńcie i niech się wzmocni serce wasze” — (Ps. 31/30/, 25).

I. — Św. Andrzej był w rzeczy samej tym, co imię jego oznacza: mocnym i mężnym. Męstwo i potęgę ducha, jakimi się odznaczał, przejął od swego Mistrza. Pan Jezus wpajał Swym Uczniom odwagę i nieustraszoność. Przestrzegał ich, aby się nie lękali tych, co zabijają ciało, ale ducha nie mają władzy zabić. Przyobiecał im siłę taką, iż deptać będą smoki i lwy i bazyliszki, a na ich głos spadać będą z nieba czarci jak błyskawica (Łuk. 10, 18). Niech się tylko nie lękają nikogo, a na Nim Samym polegają. Nigdy nie braknie im siły, gdyż ich oble­cze „mocą z wysokości” (Łuk. 24, 49). Nie powinni się lękać ani ubóstwa, ani wzgardy, ani niczego w ogóle, co może nękać człowieka na tej ziemi.

Skąd Apostołowie czerpali tę moc ducha? Nie skąd­inąd jak ze zjednoczenia z Chrystusem Panem, z życia Bożego, a zwłaszcza z Wiary, o której Mistrz powiedział im, iż dzięki niej będą mogli przenosić góry (Mat. 17, 19). jeżeli okazaliśmy dotychczas tyle słabości, zamiast być męż­nymi, to przyczyną tego jest to, żeśmy się mało opierali na Chrystusie Panu i nie wiedzieli, iż cała nasza moc ducho­wa tkwi w życiu Bożym. Nie polegajmy już odtąd na sobie, ale na Panu Jezusie, Jego Obietnicach, Jego Słowach.

Św. Andrzej opuścił sieci na pierwsze wezwanie Pana, wzgardził wszelką doczesnością i poszedł za Panem Jezusem. To Łaska Pana naszego Jezusa Chrystusa go pociągnęła, to Moc Pana Jezusa uzdolniła go do tej wielkiej ofiary. To Moc Pana Jezusa dokona w nim, iż poniesie męczeństwo i śmierć krzyżową za Pana naszego Jezusa Chrystusa.

Dziękuj Panu Bogu za Łaskę powołania i postępuj podobnie jak Św. Andrzej, mocno i mężnie w poczuciu nieomyl­nych Obietnic Pańskich. Pan Bóg wzywając cię do życia duchownego udziela ci również Łaski mocy, abyś mógł mężnie potykać się z przeciwnościami.

II. — Moc, jaka płynie dla nas z życia Łaski i zjednoczenia z Chrystusem Panem, mamy czerpać przez żywą wiarę, ufne poleganie na Chrystusie Panu, a zwłaszcza przez gorącą miłość Jego Osoby. „Sprzeciwiajcie się przeciwnikom mocni w wierze” napominał pierwszych Chrześcijan Książę Apostołów (1 Piotr 5, 9). Kierujmy oczy nasze i serce do Nieba w nadziei dóbr nieprzemijających; gdyby serce nasze było bojaźliwe, wiedzmy, iż trzeba je rozpalać aktami miłości. Stałość i męstwo w wierze i nadziei jest warunkiem siły miłości. Tą miłością wzmocniony pracował Św. Andrzej niestrudzenie dla Chwały Bożej i zbawienia dusz aż do swej późnej starości, którą uwień­czył przepiękną męczeńską śmiercią. Jego mocna miłość pobudzała go do podejmowania niebezpiecznych podróży w głodzie i pragnieniu, w upałach i zimnie, i do wysta­wiania życia swego na najsroższe prześladowania, aby przez to rozszerzać znajomość i miłość Pana Jezusa. Jego „mi­łość mocną była jako śmierć” (Pieśń 8, 6); w całej zaś wielkości okazała się przy jego śmierci, w której chciał stać się podobnym do swego Ukrzyżowanego Odkupi­ciela przez śmierć na krzyżu. Miłość porównuje się z og­niem; jak ogień nie może pozostać ukryty, żeby się nie ujawnił swoim blaskiem i swoim gorącem, tak też mi­łość nie może pozostawać ukrytą, ale z konieczności sprawuje swoje wspaniałe skutki.

Przykazanie miłości obowiązuje również ciebie: „Bę­dziesz miłował Pana Boga twego ze wszystkiego serca twego, ze wszystkiej duszy twojej, ze wszystkiej myśli twojej” (Mat. 22, 37). Czy spełniasz to przykazanie? Jak okazuje się miłość twoja w czynie? Słowa Ewangelii mówią, iż mamy umiłować Pana Boga ze wszystkich sił, ze wszystkiego serca i wszystkich myśli, czyli aż do he­roizmu. W nasze uczynki miłości winniśmy wkładać wszystkie swoje siły i zdolności.

Modlitwa.

O Św. Andrzeju, który sam o sobie świadczysz, iż co dzień ofiarowałeś Baranka Bożego i Jego Ciało pożywałeś i przez to się wzmacniałeś, wyproś nam Łaskę, żebyśmy Bożego Baranka zawsze godnie pożywali i przez Niego wzmóc mogli w wierze, nieprzyjacielowi mężnie się opierali i z serca miłością walczyli o Chwałę Boga. Amen.

Rozmyślanie trzecie.

I. Miłość Krzyża u Św. Andrzeja.

II. Środki do zdobycia podobnej miłości.

„Bądź pozdrowiony o szacowny Krzyżu” — (Brewiarz).

I. — Rozważmy gorącą miłość Krzyża Św. Andrzeja, jego tęsknotę i euforia na widok tego świętego znaku. Ujrzaw­szy go z daleka pozdrawiał go jako ołtarz, na którym miał być ofiarowany. Obejmował go jako ambonę, z której mógł głosić chwałę Ukrzyżowanego. Patrzył na Krzyż jak na tron zaszczytny i uważał się za szczęśli­wego, iż mógł cierpieć z miłości ku Panu Bogu. Miłość do Krzyża tak opanowała serce jego, iż nie mogło już po­mieścić radości, iż skazany przez namiestnika Achai Egeasza na ukrzyżowanie i przyprowadzony na miejsce męczeństwa pełen wesela wołał: „Bądź pozdrowiony, chwalebny Krzyżu! Którego od tak dawna pragnąłem, tak czule umiłowałem i bez przestanku szukałem; teraz nareszcie jesteś przygotowany dla spragnionego serca mego, zabierz mnie od ludzi a oddaj mnie jako ucznia memu Mistrzowi, który na tobie umarł, aby mnie przez ciebie przyjął, który mnie przez ciebie odkupił”. Święci śpiewają w cierpieniu, podczas gdy my płaczemy i ję­czymy. Pełen zdumienia nad tym, zapytuje się Św. Ber­nard: „Czy ten jest człowiekiem, albo też jakim nowym stworzeniem? Tak, on jest człowiekiem, a choćby czło­wiekiem jak my, śmiertelnym i wrażliwym”.

Istotnie, jest nad czym się zastanowić i pytać, dlaczego Święci umiłowali Krzyż i pragnęli cierpieć. Otóż uważali, iż jeżeli Pan Bóg tak nas umiłował, iż na Krzyżu za nas umarł, to tedy i oni nie znajdą lepszego sposobu, aby Mu ze swej strony dowieść miłości i wdzięczności nad chętne obejmowanie krzyża. Dzięki temu zrozumieniu krzyż stawał się dla nich miły i lekki. Krzyż nie przy­gniatał ich, ale przeciwnie, stawał się dla nich dźwignią duszy. Tomasz a Kempis powiada: „Jeżeli krzyż nosisz chętnie, to i on cię poniesie, do upragnionego celu do­prowadzi, tam gdzie będzie koniec cierpienia, choćby go tu nie było” (Naśladowanie. Ks. II, r. 12, 5).

II. — Według zdania Św. Bernarda, Św. Andrzej zdobył mocną miłość krzyża nie naturalnymi siłami, ale Pan Bóg wlał mu Ducha Swojego Syna, przez którego wszystkie trudności stały się mu łatwe a wszystkie gorycze słod­kimi. Może powiesz: ja również pragnę tego ducha, ale nie mogę go zdobyć, na co Święty odpowiada krótko: „Dlatego go nie znajdujesz, iż go nie szukasz”. Aby tego ducha znaleźć, trzeba, żebyś go szukał gorliwie przez częste rozmyślanie i nieustanną gorliwą modlitwę. Roz­myślanie oświeci rozum, abyś poznał skarby ukryte w krzyżu. Światło wiary pokaże nam, jak drobne chwi­lowe cierpienie nagradzane jest Wieczną Chwałą; ono postawi nas wobec przykładu Pana Jezusa Ukrzyżowanego i Świętych, aby nas uzbroić podobnymi myślami.

Prócz poznania uzyskanego przez rozmyślanie, wyma­gana jest bezwzględnie częsta modlitwa do Pana Boga o Łaskę, aby znaleźć siłę do wiernego naśladowania Chrystusa Pana i Jego Świętych na drodze Krzyża. Oto wytłumaczenie wszystkiego: na krzyż, aby nas nie przestraszał, musimy się patrzeć okiem wiary, a siłę do jego dźwigania wy­praszać modlitwą. Łaska jest konieczna do tego, abyśmy cierpieli po chrześcijańsku. „Nikt z was niech nie cierpi — powiada Św. Piotr — jako morderca albo zło­dziej, złoczyńca albo pragnący cudzego, ale jako Chrze­ścijanin, niech się nie wstydzi, ale raczej niech chwali Pana Boga w imię swej wiary” (1 Piotr 4, 15-16).

Właśnie Święty Andrzej z pomocą tych środków, wiary i modlitwy stał się onym wielkim miłośnikiem Krzyża, jak jasno wywnioskować można z jego słów: „Bądź pozdrowiony, o cenny Krzyżu, którego już od tak dawna pragnąłem i który wreszcie znajduję dla serca swego spragnionego”.

Modlitwa.

O Św. Andrzeju, który wyjednałeś sobie u Boga miłość Krzyża i z euforią oddałeś ducha twego na Krzyżu, wyproś mi Łaskę, abym tymże duchem wiary i miłości ożywiony, cierpliwie i chętnie brał krzyż mój na siebie, z euforią niósł za moim Ukrzyżowanym Jezusem, postępował wytrwale i z Nim wszedł do Wiecznej Chwały. Amen.

Zachęcamy do:

1. podjęcia ratunku Dusz Czyśćcowych w miesiącu Listopadzie im poświęconym: Listopad – miesiąc dusz czyśćcowych dzień 30
   
2. Myśli i nauki o Sądzie Ostatecznym. Dzień 30. Zakończenie.
3. Akcja ratunku dla Polski: Siła Katolickiego Patriotyzmu przez wstawiennictwo dusz czyśćcowych.
4. uczczenie Świętego Patrona dnia dzisiejszego, Św. Andrzeja Apostoła: Nabożeństwo do Św. Andrzeja Apostoła.

Poznaj także żywot Św. Andrzeja Apostoła napisanego przez:

1. O. Prokopa Kapucyna.
2. X. Piotra Skargę T.J.
3. X. Juliana A. Łukaszkiewicza.