Bł. Henryk Suzo, Dominikanin.
Urodził się Henryk r. 1280 w Konstancji w Badeńskim. Tamże, licząc 13 lat, wstąpił do klasztoru Dominikanów. Wieczną Mądrość, Chrystusa, wziął sobie za wzór i cel w dążeniu do doskonałości. Czcią przejęty dla Świętego Imienia Jezus, wyrył sobie to Imię ostrym żelazem w okolicy serca, przy czym utracił wiele krwi. Jako duszpasterz pracował pilnie w Szwabii i Alzacji, i słynął jako pierwszy kaznodzieja swego czasu. Życie wiódł wielce świątobliwe i umartwione. Chadzał w ostrej włosiennicy, opasany żelaznym łańcuchem, pościł surowo, biczował się do krwi, sypiał na twardym, drewnianym łożu. Narażony na liczne oszczerstwa i prześladowania, znosił takowe z anielską cierpliwością, nie ustawając w pracy i doskonaleniu się. Pan Bóg dał mu Łaskę, iż każdy nieszczęśliwy i strapiony, udający się do niego, odchodził pocieszony i pełen otuchy. Dnia 25. stycznia 1365 powołał Pan Bóg sługę Swego do Siebie, a zwłoki jego złożono w krużganku klasztoru dominikańskiego w Ulm. Liczne cuda towarzyszyły Świętemu za życia i po śmierci, więc też przez Papieża, Grzegorza XVI., zaliczony jest w poczet Błogosławionych, a uroczystość jego obchodzimy 2. marca.
Nauka.
Objawił Pan Bóg Bł. Henrykowi, iż prawdziwa doskonałość nie polega jedynie na zewnętrznych umartwieniach, ale na zupełnym wewnętrznym zaparciu się ducha, na wyplenieniu z siebie wszelkich myśli ziemskich i zupełnym oddaniu się Panu Bogu. Cokolwiek Pan Bóg zsyła na nas, wszystko winniśmy przyjmować z umysłem pogodnym, we wszystkiem i na każdym kroku szukać tylko Chwały Pana Boga.
Modlitwa.
Najdobrotliwszy, Wszechmogący Ojcze, prosimy Cię, przez Mądrość Odwieczną, równą Tobie, przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa, byś czuwał nad uciśnionym Kościołem Twym, byś broniąc go od nieprzyjaciół, dał mu pokój i jedność ku większej Chwale Twej i dla wsławienia Imienia Twego. Amen.
Źródło: Skarbiec Świętych Pańskich 1910r.
