🔉12 GRUDNIA. Św. Epimachiusz i towarzysze jego, Męczennicy.

Zdjęcie: Św. Epimachiusz i towarzysze jego, Męczennicy

Święty Epimachiusz i jego towarzysze, Męczennicy, to wyjątkowi świadkowie Wiary, których życie i ofiara zasługują na głębsze poznanie. Ich niezłomna Wiara i męczeńska śmierć stanowią inspirację dla wszystkich, którzy pragną zbliżyć się do Boga. Poznanie ich żywotu niech umacnia naszą Wiarę i dodać odwagi w codziennym podążaniu za Chrystusem. Odkryjmy świadectwo ich życia i oddania.

Posłuchaj żywotu:

Żywot Św. Epimachiusza i towarzyszy jego, Męczenników.

„Chrystus cierpiał za nas, zostawując nam przykład, abyśmy szli śladami Jego“ (I. Piotr 2, 21).

Kościół nasz czci dzisiaj pamięć wielu Świętych Męczenników, którzy ponieśli śmierć męczeńską w Aleksandrii za prześladowania cesarza Decjusza. Dziejopisarze donoszą o tym, co następuje: Z chwilą ogłoszenia surowych rozkazów cesarza Decjusza względem Chrześcijan, wtargnęli poganie z wściekłością do mieszkań chrześcijańskich, wywlekając ich do więzień albo na miejsce stracenia, pozbawiając ich wszelkiego mienia, ogniem niszcząc ich siedziby.

Niektórzy Chrześcijanie zdołali z wielkim narażeniem życia własnego ujść na pustynię i w niedostępne okolice; ale bardzo też wielu nie mogło uchronić się przed krwawą rzezią. Niestety nie brakło też i takich Chrześcijan, szczególnie między zamożnymi, którzy dla ratowania majątku i życia wypierali się Wiary. ale większa część Chrześcijan wyznała Wiarę Świętą, wytrwała w niej i poniosła raczej najstraszniejsze męki i udręczenia, niżby miała wyrzec się Chrystusa.

Między tymi byli też Epimachiusz i Aleksander, dwaj bardzo poważani obywatele, którzy złożyli wspaniałe wyznanie Wiary swojej i okazali swoją wytrwałością niezłomną wierność Panu Bogu. Przemocą wywleczono ich z domów, okuto w kajdany i wrzucono do więzienia. Potem biczowano ich w niemiłosierny sposób, szarpano ciała ich hakami, a następnie po licznych innych męczarniach wrzucono ich w niegaszone wapno, gdzie też zwycięsko zakończyli swoją walkę.

W tym samym dniu otrzymały jeszcze cztery niewiasty koronę męczeńską, między nimi też słabe dziewice, w których słabym ciele mieszkał prawdziwie bohaterski duch, i które zniosły najcięższe męczarnie dla Imienia Jezusa Chrystusa.

Punkty do rozmyślania. 1) Niezmierna miłość Jezusa Chrystusa była przyczyną wielkiej miłości wzajemnej świętych Męczenników i dodawała im siły i wytrwałości we wszystkich cierpieniach. Miłość Jezusa była, według Św. Bernarda, miłością tkliwą, silną i mądrą. O jak łagodną i na wskroś tkliwą jest miłość Chrystusa ku nam! On to, widząc zgubę i nędzę, w którą nas pogrążył grzech, zlitował się nad nami. On to postanowił, celem wybawienia nas z tej biedy, opuścić sławę niebiańską i przebywał wśród nas w biedzie, pracy, i trudach. A my byśmy nie mieli też Zbawiciela naszego miłować wzajemnie? 2) Miłość Chrystusa ku nam jest miłością silną i niezłomną. On bowiem zniósł najstraszniejsze męki i śmierć bolesną, ażeby nas wyzwolić ze śmierci wiecznej. — O Panie, jak słabą jest nasza miłość względem Ciebie! Miłujemy Ciebie tak długo, jak długo nic cierpieć nie potrzebujemy, ale najmniejsza boleść, najmniejsze cierpienie zdolne jest miłość tę zniweczyć! A przecież nie ma nic łatwiejszego, jak miłować Ciebie, o Jezu! 3) Miłość Chrystusa względem nas była wreszcie miłością mądrą, która nam otworzyła znowu bramy niebieskie. Chrystus zsyła na nas wprawdzie tu i owdzie rozmaite cierpienia i dolegliwości, ponieważ wie, iż te są dobrem i dla nas, i iż nas powstrzymują w nieczystej miłości świeckiej, a z drugiej strony doświadcza nas nimi, ażeby nas na wieki uszczęśliwić. Tutaj powinniśmy znosić chętnie trudy i przeciwności, abyśmy tym zasłużyli sobie na wieczny spokój, albowiem ten miłuje siebie naprawdę, kto miłuje siebie na wieczność.