— Grób znajduje się w Bazylice w Tolentino we Włoszech.
Źródło: Żywoty Świętych Pańskich na wszystkie dni roku opracowane podług Ks. Piotra Skargi TJ, Ojca Prokopa Kapucyna, Ojca Bitschnaua Benedyktyna i innych wybitnych autorów wyd. III, 1937r
ikołaj, przydomkiem z Tolentynu, ponieważ w tamtejszym klasztorze OO. Augustynów większą część życia przepędził i tam chwalebną śmiercią umarł, urodził się w roku 1246 w St. Angelo, miasteczku należącym do państwa kościelnego. Rodzice nie obfitowali wprawdzie w dobra doczesne, ale za to odznaczali się bogobojnością i cnotami chrześcijańskimi. Małżeństwo ich było długo bezdzietnym, co ich niemało trapiło, więc przedsięwzięli pielgrzymkę do grobu Św. Mikołaja w Bari, ślubując dziecię, jakie im się narodzi, oddać w Służbę Bożą. W Bari ukazał im się we śnie Św. Mikołaj i przepowiedział im, iż otrzymają syna, którego imię zasłynie kiedyś w szeregu Świętych Pańskich. Przepowiednia ziściła się; rodzice nadali dziecku na Chrzcie Świętym imię Mikołaja i ustawicznie mu przypominali, ażeby wstępował w ślady swego imiennika i Patrona. Słowa poczciwych rodziców padały też na urodzajną rolę serca dziecka, które od młodych lat okazywało szczególny pociąg do modlitwy i pobożności. Od siódmego roku życia pościł wzorem Świętego Imiennika trzy dni tygodniowo o chlebie i wodzie, a później dodał do tych trzech jeszcze czwarty dzień na cześć Najświętszej Maryi Panny, aby mu wyjednała Łaskę zachowania nieskalanej czystości. Ubogim okazywał niezwykły szacunek; często wiódł ich do domu ojca, wstawiał się za nimi i dzielił między nich potrawy, które sobie od ust odejmował, aby tym ściślejszym postem ciało umartwić. Nie brał udziału w igraszkach i zgiełkliwych zabawach innych dzieci, ale za to lubił się zabawiać czytaniem dzieł treści poważniejszej i religijnej, jako też uczęszczać na nabożeństwa.
Pomni na to, iż przyrzekli syna oddać na Służbę Bożą, nie szczędzili rodzice kosztów, aby dać Mikołajowi gruntowne wykształcenie naukowe. Chłopiec czynił tak świetne postępy, iż jeszcze przed ukończeniem szkół wyższych ofiarowano mu kanonikat w Tolentynie, aby miał fundusz wystarczający do dalszych nauk. Prebendę przyjął z wdzięcznością, ale wzrastający w nim pociąg do samotności przekonał go, iż go Pan Bóg do czego innego przeznaczył. Przekonanie to tym więcej w nim się utwierdziło, gdy pewnego dnia usłyszał zakonnika Augustianina, prawiącego kazanie z tekstu Św. Jana: „Nie miłujcie świata, ani tego, co światowym jest“. Po kazaniu pobiegł tedy do klasztoru OO. Augustynów, prosił na klęczkach o przyjęcie i osiągnął cel swej prośby.
Liczył lat dziewiętnaście, gdy przywdział habit, ale niezadługo przewyższył najstarszych zakonników w umartwieniu ciała i innych dziełach pobożnych. Doszedł do wielkiej doskonałości w modlitwie, którą odmawiał na klęczkach przed Panem Bogiem Utajonym w Najświętszym Sakramencie Ołtarza. Nikt go nie przewyższył w pokorze i usłużności; posłuszny był na skinienie, i wszyscy w klasztorze wiedzieli, iż największą mu uczynią przyjemność, o ile każą mu wykonywać najniższe posługi i najtrudniejsze prace.
Święty Mikołaj z Tolentynu.
Postępy, jakie czynił w dążeniu do doskonałości i błogie skutki jego działania tak rozgniewały szatana, iż stawiał mu wszelkie przeszkody i dręczył go różnymi sposobami, aby go przestraszyć i znużyć. Wszystkie pokuszenia złego ducha były nadaremne. Tę stałość i nieodmienną wierność wynagrodziła mu Matka Boska i Pan Jezus, pojawiając mu się po kilkakroć i darząc go pociechą i zachętą.
Wskutek ciągłego umartwienia ciała i niestrudzonej pracy wychudł aż do kości i zapadł w bolesne choroby; ale zamiłowanie cierpień w Imię Jezusa tak go krzepiło, iż choćby w chorobie nie chciał słyszeć o złagodzeniu surowości życia. Wyraźny tylko nakaz przełożonego spowodował go do słuchania rady lekarskiej i pokrzepienia się rosołem. — Na sześć miesięcy przed śmiercią przepowiedział mu Pan Jezus godzinę zgonu. Z euforią czekał na nią Mikołaj, a gdy nadeszła, prosił Braci zakonnych o wybaczenie uraz i zgorszeń, jakich był mimowolną przyczyną i przyjął z pokorą i nadzwyczajnym przejęciem Sakramenty Święte, po czym twarz jego rozjaśniła się euforią nadziemską. Gdy go bracia pytali o powód, odpowiedział: „O szczęście! Widzę Pana Jezusa w towarzystwie Matki Boskiej i naszego Zakonodawcy Augustyna Świętego. Otóż przychodzą po mnie. W Tobie ufałem, Panie, nie zginę na wieki, w Twoje Ręce oddaję ducha mego“. Umarł dnia 10 września 1308. Papież Eugeniusz IV zaliczył go do Świętych w roku 1446.
Nie każdemu dano naśladować wszystko, co czynił Św. Mikołaj z Tolentynu. Nie każdy może umartwiać ciało, miewać takie kazania jak on, ale każdemu łatwo naśladować go w miłości dusz, zostających w Czyśćcu. Co dusze biedne cierpieć muszą w Czyśćcu, z powodu ułomności i niedostatecznej na tym świecie pokuty, to trudno wypowiedzieć, tak jak trudno opisać ich tęsknotę połączenia się z Panem Bogiem. Same sobie niestety pomóc nie mogą ani modlitwą, ani dobrymi czynami. Jest też największym ich strapieniem, iż nie mogą oglądać Oblicza Boskiego. jeżeli jednak same sobie pomóc nie zdołają, my im tę przysługę wyświadczyć możemy. Wszakże wierzymy w Świętych Obcowanie, tj. wierzymy, iż Święci w Niebie, dusze w Czyśćcu i prawowierni Chrześcijanie na ziemi są połączeni z sobą nierozerwalnym węzłem miłości. W imię przeto tej wzajemnej miłości spodziewają się dusze zmarłych, iż im pośpieszymy na pomoc i tęskliwie wołają: „Zmiłujcie się nad nami, ratujcie nas!“
Czyż podobna zatykać uszy na wołanie takie? Może mamy w Czyśćcu krewnych, przyjaciół, dobroczyńców, a choćby rodziców, którzy dla nas i za nas cierpieć muszą, którzy są naszymi współwiercami, braćmi w Chrystusie Panu. Czyż będziem nieczułymi na ich cierpienia? Pomóc im tylko możemy, jeżeli się za nich modlić, lub ubogich wspierać będziemy, jeżeli dostąpimy odpustu i ofiarujemy go na ich korzyść, jeżeli za ich dusze Msze Święte zakupywać będziemy. Msze bowiem za umarłych są najskuteczniejszą dla dusz ich pomocą. Dusze za naszą przyczyną wyzwolone z mąk czyśćcowych wdzięczne nam będą i odpłacą nam sowicie za tę przysługę. Św. Katarzyna Bolońska otrzymała za przyczyną dusz czyśćcowych wiele Łask niebieskich. Wyzwolone z mąk, stanąwszy przed Tronem Najwyższego, uproszą Pana Boga, aby nam to dał, cośmy dla nich uczynili. Gdybyśmy, od czego Panie Boże uchowaj, sami się dostać mieli do Czyśćca, nie zaniechają one wstawiać się za nami do Pana Boga, abyśmy i my jak najrychlej mogli oglądać Oblicze Jego. „Jaką bowiem miarą mierzysz bliźniemu, taką i tobie odmierzone będzie“. jeżeli zapominamy o duszach zmarłych, Pan Bóg nam odmówi tego, czego im odmówiliśmy i na próżno wołać będziemy: „Zmiłuj się nad nami“.
Panie Jezu Chryste, racz miłościwie wysłuchać prośby nasze, które zanosimy w uroczystość Świętego Mikołaja, Wyznawcy Twojego, abyśmy na własnych nie opierając się wysiłkach, wsparci zostali przez tego, który za Łaską Twoją wielkie przed Tobą położył zasługi. Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa. Amen.
|
∗ ∗ ∗ |
Dnia 10-go września w Tolentynie pod Ankoną złożenie zwłok Św. Mikołaja, Wyznawcy z Zakonu Augustynów-eremitów. — W Afryce pamiątka Świętych Biskupów Nemezjana, Feliksa, Łucjusza, drugiego Feliksa, Litteusza, Poliana, Wiktora, Jadera, Datiwa i ich towarzyszy, co na początku okrutnego prześladowania za czasów Waleriana i Galliena po pierwszym mężnym wyznaniu Wiary zostali kijami obici, a potem w kajdanach zawleczeni do kopalń, gdzie ową walkę świętą zwycięsko zakończyli. — W Chalcedonie męczeństwo Świętych Sostena i Wiktora, którzy zniósłszy najpierw męki więzienne i walki z dzikimi zwierzętami, skazani zostali na śmierć ogniową przez prokonsula Azji, Pryskusa; przedtem jeszcze dali sobie pocałunek pokoju i modląc się wyzionęli ducha swego. — W Bitynii pamiątka Świętych 3 sióstr Mendory, Metrodory i Nimfory, które pod cesarzem Maksymianem i namiestnikiem Fronto przez śmierć męczeńską weszły do Chwały Wiecznej. — Tak samo pamiątka Świętych Męczenników Apelliusza, Łukasza i Klemensa. — W Leodium w Belgii uroczystość Św. Teodarda, Biskupa i Męczennika, który ofiarował życie swe za owczarnię, a po śmierci błyszczał cudami. — W Rzymie uroczystość Św. Hilarego, Papieża i Wyznawcy. — W Komposteli uroczystość Św. Piotra, Biskupa, odznaczonego cudami i cnotami. — W Albi uroczystość Św. Salwiusza, Biskupa i Wyznawcy. — W Nowarze pamiątka Św. Agapiusza, Biskupa. — W Konstantynopolu pamiątka Św. Pulcherii, Cesarzowej i Dziewicy, co odznaczyła się szczególnie pobożnością i staraniem o utrzymanie czystości Wiary.
© salveregina.pl 2024
