🔉Żywot Świętego Ludwika Bertranda, Dominikanina.

9-go Października.

— Grób znajduje się w kościele Św. Stefana w Valencji (Hiszpania).

Źródło: Żywoty Świętych Pańskich na wszystkie dni roku opracowane podług Ks. Piotra Skargi TJ, Ojca Prokopa Kapucyna, Ojca Bitschnaua Benedyktyna i innych wybitnych autorów wyd. III, 1937r

udwik urodził się dnia 1 stycznia roku 1526. Był synem pisarza miejskiego Jana Ludwika Bertranda w mieście Walencji, położonym w Hiszpanii. Już jako małe dziecię oddawał gorącą cześć Panu Jezusowi Utajonemu w Przenajświętszym Sakramencie. Gdy rzewnie płaczącego niesiono do kościoła, osychały z łez oczy, twarz jaśniała radością, a rączki składały przez się do modlitwy. Nie mając jeszcze lat pięciu, modlił się przez większą część nocy, póki go sen nie zmorzył. Kładł się na twardej ławie albo na gołej podłodze. Wstrzemięźliwy w pokarmach, skromny w odzieniu, trzymając na wodzy oczy i uszy, przestrzegał przyzwoitości w obcowaniu z ludźmi, a chociaż był żywy, tak powściągliwym był w słowie, iż nigdy się nie unosił gniewem lub niecierpliwością. Widząc w domu gniew ojca, matki, lub kogo z rodzeństwa, albo brał książkę i czytywał stosowne miejsca, albo dopóty ich błagał, póki nie osiągnął celu swej prośby.

 Wcześnie poczuł w sobie powołanie do Zakonu Świętego Dominika, ale długo trwało, zanim ojciec na to zezwolił. Z ochotą wstąpił Ludwik w ślady swego krewnego, Świętego Wincentego i przysposabiał się do zawodu pilnością w naukach, gorliwością w modlitwie, punktualnością w posłuszeństwie i surowością w umartwieniu ciała. W modlitwie wpadał często w zachwycenie, a nie wiedząc, gdzie jest, w Niebie czy na ziemi, zapytał przeora O. Jana Mikona, co to znaczy. Przełożony odpowiedział: „„Podziękuj Panu Bogu, tą Łaską nie wszyscy się mogą poszczycić“. Gdy otrzymał święcenia kapłańskie, zwierzchność klasztorna zamianowała go magistrem nowicjuszów. Ludwik odpowiedział godnie zaufaniu przełożonych. Żądał od uczniów, by wszyscy mieli zwrócone oczy na krucyfiks i codziennie rozpamiętywali Mękę i Śmierć Pana Jezusa. Tymczasem umarł mu ojciec; wdzięczny syn przez osiem lat oddawał się jak najsurowszej pokucie, aby wyzwolić duszę jego z Czyśćca. Gdy wybuchła zaraza w Walencji, on najgorliwiej biegł na pomoc chorym, wspierając ich i sposobiąc na drogę wieczności.

 W roku 1562 wybrał się do Ameryki na opowiadanie dzikim ludom prawdy Ewangelii Świętej. Pan Bóg go przy tej sposobności natchnął darem języków, iż dzicy każde jego słowo dokładnie rozumieli. Tysiące Karaibów przyjęły Chrzest, straszne jednakowoż były cierpienia i walki, jakie musiał staczać z piekłem. Nieraz umierał prawie z głodu, nieraz strzały dzikich widział w swą pierś wymierzone, nieraz miotano na niego najbezecniejsze potwarze. Najwięcej przeszkód doznawał od urzędników hiszpańskich, którzy chciwością i zdzierstwem dawali się srodze we znaki biednym Indianom. Nogi jego ciągle pokryte były jątrzącymi się ranami z powodu złych dróg, wszystko znosił cierpliwie, wpatrując się w Krzyż. Urzędników królewskich upominał surowo, aby przestali gnębić lud. Po siedmiu latach odwołany został do Europy, gdzie powierzono mu urząd przeora i kaznodziei. Chociaż zawsze marzył o męczeńskiej koronie w Ameryce, wrócił na rozkaz i pracował gorliwie na nowym urzędzie. Chcąc sobie uprosić Błogosławieństwo Boże w nowym zakresie działania, podwoił dzieła pokuty, posty i modlitwy. Gromił surowo nieprawości i zgorszenia osób wysoko postawionych i najwyższe godności piastujących, nie lękając się pogróżek i gniewu.

Dnia 9-go października w Paryżu dzień zgonu Św. Dionizego Areopagity, Biskupa, Św. Rustyka, Kapłana i Św. Eleuteriusza, Diakona. Dionizy otrzymał Chrzest Święty od Św. Pawła, Apostoła i został wyświęcony na pierwszego Biskupa Aten. Później przybył do Rzymu, skąd Papież Klemens wysłał go do Francji celem głoszenia Ewangelii; przybywszy do Paryża, zawiadował powierzony mu urząd kilka lat z zapałem i wiernością, aż go prefekt Fescennin kazał schwytać, męczyć i wreszcie razem z towarzyszami stracić. — Tegoż dnia pamiątka Św. Abrahama, Patryarchy, ojca wszystkich wiernych. — Pod Julia w obwodzie Parma przy Via Claudia śmierć męczeńska Św. Domnina za cesarza Maksymiana. Chciał uniknąć panującego prześladowania, został jednak przez goniących za nim siepaczy doścignięty i przebity mieczem. — Pod Cassino uroczystość Św. Deusdedita, Opata, którego tyran Sikard wrzucić kazał do więzienia, gdzie Wyznawcę głodem i innymi utrapieniami wyniszczono. — W Hennegau uroczystość Św. Gislena, Biskupa i Wyznawcy, co Biskupstwo swe opuścił i jako mnich wiódł bardzo bogobojny żywot w zbudowanym przez siebie klasztorze. — W Walencji w Hiszpanii uroczystość Św. Ludwika Bertranda z Zakonu Dominikanów, który z apostolskim zapałem głosił Ewangelię w Ameryce Południowej, a nauki swe stwierdzał życiem świętobliwym i wielu cudami. — W Jerozolimie pamiątka Świętych Małżonków Andronika i Atanazji. — W Antiochii pamiątka Św. Publii, Ksieni; gdy Julian Apostata przejeżdżał obok domu jej, śpiewała z dziewicami swymi właśnie słowa Psalmu: „Bogami pogan jest srebro i złoto“, oraz „im równać się winni ci, co je czynią!“ Za to ukarano ją na rozkaz cesarza policzkowaniem, odgrażając się srodze.