🔉Żywot Świętego Jana Berchmansa.

łodzieniaszek ten Święty urodził się dnia 13 marca 1599 roku, w miasteczku Diestheim w Brabancji. Rodzice jego Jan Karol Berchmans i Elżbieta Van den Hove słynęli z pobożności, w której i dziatki swoje, czterech synów i jedną córkę, starannie wychowali. Z tych Jan najstarszy, stał się całej rodziny nieśmiertelną chlubą i koroną.

 Dziwne to było dziecko ten Jan. Jeszcze niemowlęciem będąc, nigdy nie płakał, ani żadnej nikomu przykrości nie wyrządził. Jako siedmioletni chłopczyna zrywał się raniutko i biegł do kościoła, aby tam do kilku Mszy świętych służyć, dla uproszenia sobie błogosławieństwa w naukach. Ze szkoły wracając, wstępował do kościoła i tam odmawiał Różaniec. Gdy matka ciężko zachorowała, on choć dopiero 10 lat liczył, słodkimi ją słowy pocieszał, za co go matka swym „małym aniołkiem“ nazywała. I doprawdy, godzien był tego miana, bo cała jego powierzchowność była anielskiej skromności, a cnotę anielską tak cenił wysoce, iż nigdy, acz dzieckiem będąc, nie dozwolił się ani ubierać, ani dotknąć żadnej kobiecie. Gdy został oddany do szkoły, celował zdolnością i pobożnością nad innymi i był wszystkim za wzór stawiany. Spowiedź ze łzami odprawiał, choć spowiednik nie znajdował ani materii do rozgrzeszenia i sam płakał na widok tego młodzieniaszka, który we łzach tonąc, oskarżał się z małych przewinień swoich. A gdy do Komunii Świętej przystępował, zdał się być jakąś nadludzką istotą. Rozkoszą jego było słuchać kazania, do Mszy Świętej służyć i czytać Żywoty Świętych, którymi tak się zapalał do Miłości Bożej, iż mawiał: „Ja muszę zostać Świętym, dopókim młody, bo potem będzie za późno“. W jedzeniu i piciu był skromny, każdemu miły, nikomu nie przykry, nikomu gniewnie nie odpowiedział, choćby był obrażony. W naukach tak postępował, iż go „cudem dowcipu“ nazwano.

Święty Jan Berchmans.

 W 17 roku życia wstąpił do zakonu Jezuitów. Tu dopiero cnota jego zajaśniała wspaniałym blaskiem, tak, iż nikt na nim najmniejszego błędu dostrzec nie zdołał. Całą doskonałość swą zakładał głównie na doskonałym spełnianiu codziennych zajęć, z których każde nazwać by można było „cudem doskonałości“, dlatego został Świętym, chociaż innych cudów za życia nie działał. Tak doskonale żyjąc z dnia na dzień, niedługo dojrzał dla Nieba, bo zaledwie 22 lat życia skończył, a już dobiegł do mety. Nie mogąc szatan nic na nim wskórać za życia, pokusił się o niego przy śmierci, ale Jan wzniósłszy oczy ku Niebu, drżącym głosem wołał: „Nie uczynię! Ja bym Ciebie miał obrazić Panie? Maryo! ja nigdy Syna Twego nie obrażę! Raczej umrzeć sto tysięcy razy! Idź precz szatanie! Nie boję się ciebie!…“ A wziąwszy do rąk krzyżyk, koronkę i książeczkę reguł, rzekł: „Te trzy rzeczy są mi najdroższe, z tymi ja chętnie umieram!“ Wreszcie zanucił wdzięcznym głosem pieśń: „Gwiazdo morza“, a potem dodał: „Kochałem Maryę gorąco w mym życiu, Ona miłować mnie będzie przy śmierci. Gdybym miał tysiąc serc, to bym Ją tysiącem serc miłował!“ Skonał w uczuciach najżywszej wiary, nadziei i miłości ku Panu Bogu dnia 13 sierpnia, Roku Pańskiego 1621, o godz. pół do 9-tej z rana, wymówiwszy jako ostatnie słowa: „Jezus, Marya!“

Grób Św. Jana Berchmansa w kościele Św. Ignacego Loyoli w Rzymie

 Dnia 13-go sierpnia w Rzymie uroczystość Św. Jana Berchmansa, scholastyka Towarzystwa Jezusowego, odznaczonego niewinnością życia i wiernym dopilnowaniem reguł zakonnych. Leon XIII ogłosił go Świętym. — Tamże męczeństwo Św. Hipolita, który z bohaterską odwagą pod cesarzem Walerianem życie swe poświęcił za Wiarę Świętą. Gdy go poprzednio wiele i różnymi sposobami męczono, przywiązano go potem nogami do karków dzikich koni i wleczono po cierniach i głogach, aż w końcu cały porozdzierany wyzionął ducha swego. Cierpiała z nim również jego mamka Św. Konkordia, którą pałkami ołowianymi zatłuczono; dalej zaś 19 jego domowników, ściętych za bramą tyburtyńską, a pochowanych wraz ze Św. Hipolitem na Ager Veranus. — W Imoli śmierć męczeńska Św. Kassjana, z powodu iż nie chciał modlić się do bożka, więc prześladowca przywołał chłopców takich, którzy go jako nauczyciela swego nienawidzili i kazał im zabić go; czym mniejszą była moc młodych morderców, tym dłużej trwała męka śmiertelna Świętego. — W Todi pamiątka Św. Kassjana, Biskupa i Męczennika pod cesarzem Dioklecjanem. — W Burgos w Hiszpanii pamiątka Św. Męczenniczek Centolli i Heleny. — W Konstantynopolu uroczystość Św. Maksyma, Mnicha, który się odznaczył wielką uczonością i podziwienia godną gorliwością dla Wiary Katolickiej. Z powodu, iż bardzo potępiał monotelitów, kazał go heretycki cesarz Konstans pozbawić języka i rąk i wysłać do Chersonesu; tamże zmarł na wygnaniu. Twarde to wygnanie i różnorakie męczarnie znosić musieli także jego dwaj uczniowie, oboje jednego imienia Anastazy, i jeszcze wielu innych prawowiernych Chrześcijan. — W Niemczech pamiątka Św. Wigberta, Kapłana i Wyznawcy. — W Poitiers uroczystość Św. Radegundy, której życie opromienione było cudami i cnotami.

© salveregina.pl 2024