🔉Żywot Świętego Hipolita, Męczennika.

więty Hipolit był jednym z dowódców gwardii cesarza Waleriana, pełniącym straż podczas męczeństwa świętego Wawrzyńca, opisanego w niniejszym dziele pod dniem 10 tego miesiąca. Będąc świadkiem cudów, jakie Święty ten czynił, kiedy jeszcze w więzieniu był zamknięty, Hipolit nie tylko sam wskutek tego się nawrócił, ale wraz z nim przyjęła Chrzest Święty cała jego rodzina, złożona z dziewiętnastu osób. Odtąd pałał Św. Hipolit tak wielką chęcią poniesienia śmierci za Pana Jezusa, iż patrząc na męki zadawane Św. Wawrzyńcowi, pragnął aby i jego to samo spotkać mogło; chcąc zaś wraz z nim umrzeć za Wiarę, gotów choćby był głośno wyznać, iż jest Chrześcijaninem. Z wielkim tylko trudem zdołał go Św. Wawrzyniec powstrzymać od tego zamiaru, nakazując mu zarazem, aby milczał i oczekiwał oznaczonego czasu, mającego niedługo nadejść.

Św. Hipolit męczennik

 Po chwalebnym wytrwaniu strasznego męczeństwa Św. Wawrzyńca, dokonanego na rozpalonej kracie, zabrał Hipolit wraz z kapłanem Justynem zwłoki Świętego i z wielką czcią je pochował. Cesarz w trzy dni potem o wszystkim się dowiedziawszy, kazał go uwięzić, a zawezwawszy przed swój trybunał, tak się do niego groźnie odezwał: „Jak to? więc i ty jesteś czarnoksiężnikiem, podobnie jak on Wawrzyniec, którego ciało pochowałeś?“ — „Jak najsłuszniej — odpowiedział Hipolit — z tą tylko różnicą, iż nie jako czarnoksiężnik, ale Chrześcijanin przysługę tę jemu uczyniłem, która to cześć słusznie mu się należała“. Tyran słowami tymi wielce rozgniewany, kazał go tłuc w twarz kamieniami, a gdy ujrzał pod jego odzieniem wojskowym białą szatę używaną przez nowo ochrzczonych, kazał ją z Świętego zedrzeć, który z onej przyczyny tak się odezwał: „Przyodziewasz mnie w świetniejszą jeszcze suknię, zdejmując ze mnie tę, którą noszę jako Wyznawca Chrystusa“. Kazał go wtedy Walerian położyć przed sobą i okrutnie siec rózgami i pałkami, a Święty głośno się modląc, dziękował Panu Bogu, iż go czyni godnym poniesienia takich mąk za Wiarę. Cesarz ową wytrwałością wielce rozgniewany, zawołał: „Hipolit czarnoksięskimi sztukami sprawił, iż razów tych nie czuje; drzyjcie mu więc ciało żelaznymi hakami i obcęgami“. Kaci rozkaz ten niezwłocznie spełnili, a Hipolit ciągle powtarzał: „Jestem Chrześcijaninem, i chętnie za Chrystusa cierpię”.

 Widząc wtedy Walerian, iż oprawcy na próżno się męczą i od zmożenia prawie ustają, uciekł się do innego środka. Kazał bowiem podnieść Hipolita, przywdziać go w strój jego rycerski, a następnie łagodnie do niego zaczął przemawiać, prosząc go, aby nie był upartym i skorzystał z łask cesarskich, jakich gotów jest mu udzielić. Upewnił go nadto, iż byleby odstąpił Chrystusa, natychmiast go na wyższy stopień wyniesie i hojnie obdarzy. Hipolit nie zważał jednak na oczekujące go świetne widoki i rzekł: „Jedynym moim szczęściem i chlubą jest być Żołnierzem Chrystusowym; pod Jego też chorągwią chętnie umrę“. Nie wiedząc sobie rady, wydał tyran wyrok zabrania na korzyść rządu wszystkich jego dość znacznych dóbr, a całą rodzinę jego chrześcijańską kazał uwięzić.

 Nazajutrz stawiono wszystkich przed cesarzem. Była między innymi w ich liczbie staruszka imieniem Konkordia, która wykarmiła i wychowała Hipolita, a teraz jako najgorliwsza między nimi Chrześcijanka wszystkich do męstwa i wytrwałości zagrzewała. Cesarz do niej nasamprzód się zwrócił, przedstawiając zarazem, żeby wzgląd miała na swój wiek podeszły, a nie była tak zuchwałą jak jej wychowaniec Hipolit, który to śmiercią teraz przypłaci. Święta Niewiasta owa tak mu jednak na to odpowiedziała: „Zarówno ja sama jak i wszyscy tu przed tobą zgromadzeni, wolimy raczej wraz z Hipolitem zaszczytnie śmierć ponieść, aniżeli okazać się niegodnymi jego naśladowania, a tym samym przed ludźmi okryć się hańbą, a przed Bogiem popełnić zbrodnię“. Walerian uniesiony wtedy wielkim gniewem, zawołał: „Kto jest ze stanu niewolniczego, tak jak ta niewiasta, nie słowami, ale biciem da się przywieść do rozumu“. Kazał więc Konkordię dopóty bić knutami, zaopatrzonymi na końcu w kulki ołowiane, dopóki albo nie wyrzeknie się Chrystusa, albo też ducha nie wyzionie. Nie trwało jednak długo, a jeszcze w oczach swego wychowanka koronę męczeńską otrzymała.

 Kazał wtedy cesarz Walerian Hipolita wraz z całą jego rodziną wyprowadzić za bramę Tyburtyńską i tamże wszystkich jego krewnych wraz ze sługami pościnać. Jego samego zaś na pamiątkę owego pogańskiego młodzieńca tegoż imienia, którego konie rozszarpały, kazał uwiązać do ogona dzikiego rumaka i potem wypędzić w pole. Wśród tak barbarzyńskiego męczeństwa oddał Święty ducha Bogu w dniu 13 sierpnia roku Pańskiego 258. Ciało jego w kawałki poszarpane, tegoż dnia skrycie wyszukane przez kapłana Justyna i innych Chrześcijan, pochowane zostało na polu Werańskim, blisko kościoła Św. Wawrzyńca.

 Dnia 13-go sierpnia w Rzymie uroczystość Św. Jana Berchmansa, scholastyka Towarzystwa Jezusowego, odznaczonego niewinnością życia i wiernym dopilnowaniem reguł zakonnych. Leon XIII ogłosił go Świętym. — Tamże męczeństwo Św. Hipolita, który z bohaterską odwagą pod cesarzem Walerianem życie swe poświęcił za Wiarę Świętą. Gdy go poprzednio wiele i różnymi sposobami męczono, przywiązano go potem nogami do karków dzikich koni i wleczono po cierniach i głogach, aż w końcu cały porozdzierany wyzionął ducha swego. Cierpiała z nim również jego mamka Św. Konkordia, którą pałkami ołowianymi zatłuczono; dalej zaś 19 jego domowników, ściętych za bramą tyburtyńską, a pochowanych wraz ze Św. Hipolitem na Ager Veranus. — W Imoli śmierć męczeńska Św. Kassjana, z powodu iż nie chciał modlić się do bożka, więc prześladowca przywołał chłopców takich, którzy go jako nauczyciela swego nienawidzili i kazał im zabić go; czym mniejszą była moc młodych morderców, tym dłużej trwała męka śmiertelna Świętego. — W Todi pamiątka Św. Kassjana, Biskupa i Męczennika pod cesarzem Dioklecjanem. — W Burgos w Hiszpanii pamiątka Św. Męczenniczek Centolli i Heleny. — W Konstantynopolu uroczystość Św. Maksyma, Mnicha, który się odznaczył wielką uczonością i podziwienia godną gorliwością dla Wiary Katolickiej. Z powodu, iż bardzo potępiał monotelitów, kazał go heretycki cesarz Konstans pozbawić języka i rąk i wysłać do Chersonesu; tamże zmarł na wygnaniu. Twarde to wygnanie i różnorakie męczarnie znosić musieli także jego dwaj uczniowie, oboje jednego imienia Anastazy, i jeszcze wielu innych prawowiernych Chrześcijan. — W Niemczech pamiątka Św. Wigberta, Kapłana i Wyznawcy. — W Poitiers uroczystość Św. Radegundy, której życie opromienione było cudami i cnotami.

© salveregina.pl 2024