Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. II., 1965r.
Rozmyślanie.
ŚWIĘTA WSPÓLNOTA.
Rok kościelny zmierza ku końcowi. Kościół Święty zaczyna z tęsknotą spoglądać ku społeczności Swych dzieci uwielbionych w Niebie. Myśl o przyszłej społeczności w Niebie przypomina Kościołowi Świętemu obowiązek pielęgnowania odpowiedniego ducha w społeczności dzieci wojujących na ziemi.
1. Co łączy naszą społeczność na ziemi?
Św. Paweł Apostoł w liście do Efezjan (zob. Ef. 4, 1-6) mówi o więzi, która jednoczy Chrześcijan. Modli się w nim Apostoł na klęczkach, by wzmacniała się wiara i miłość nasza, byśmy mogli mieć udział w pełni Bożego Błogosławieństwa (Tamże 3, 14-19). Modlitwa jego przechodzi w upomnienie. By nadać więcej siły swym słowom, Apostoł Narodów powołuje się na więzienie, z którego pisze list. Słowa, jakie pisze uwięziony ojciec, wywierają zawsze większe wrażenie na dzieci. „Proszę was tedy, ja, więzień w Panu, abyście postępowali w sposób godny powołania, do którego powołani jesteście, ze wszelką pokorą i łagodnością, z cierpliwością znosząc jedni drugich w miłości”. Zgoda i miłość, która powinna kwitnąć w społeczności chrześcijańskiej, opiera się na siedmiu podstawach: wszyscy stanowią jedno Ciało Kościoła Świętego, ożywia ich Jeden Duch Święty, jedna przed nimi nadzieja życia wiecznego, Jeden Pan — Jezus Chrystus, jedna Wiara, jedne Sakramenty Święte i Jeden nad wszystkimi Ojciec w Niebie. Jest coś tak wspaniałego w tej Bożej wspólnocie, że, aby za nią podziękować, wyrywa się Kościołowi Świętemu pod koniec Lekcji okrzyk, którego nie ma u Św. Pawła Apostoła: „Bóg niech będzie błogosławiony na wieki. Amen”.
— Zastosowanie. Stan zakonny i kapłański stwarza jeszcze głębszą i świętszą wspólnotę. Konstytucje kapucyńskie mówią; „Prowadzimy jedną walkę duchową pod jednym sztandarem i do jednego celu jesteśmy wezwani”. Św. Franciszek z Asyżu jest naszym wodzem. Mamy więcej powodów od zwykłych Chrześcijan, by zwać się „braćmi”. Do nas w całej rozciągłości stosują się słowa Psalmu: „Błogosławiony lud, którego Panem jest Bóg” (Ps 33/32/, 12).
Czy zdajemy sobie sprawę, jakim szczęściem jest nasze powołanie? Czy kochamy swój dom jak dom rodzinny opuszczamy go niechętnie i tylko gdy posłuszeństwo wymaga? Czy ciągnie nas do klasztoru, jak ptaka do gniazda? A może poza murami klasztoru czujemy się lepiej? Każdy z nas niech się przykłada, by dla wszystkich klasztor był domem rodzinnym pociągającym i kochanym, byśmy wszyscy z serca mogli mówić:
„Zaiste, lepszy jeden dzień w przedsionkach Twoich, niż innych tysiące. Wolę stać przed progiem domu Boga mego, niźli przebywać w pałacach grzeszników” (Ps 84/83/, 11).
— Postanowienie. Starać się rzetelnie o miłość bratnią.
2. Jaki duch winien ożywiać społeczność Bożą?
Św. Paweł Apostoł sam wysnuł wniosek z łączącej nas więzi: „Znoście jedni drugich w miłości, starając się zachować jedność ducha, złączeni węzłem pokoju”. W Ewangelii (zob. Mat. 22, 37-39) Sam Pan Jezus mówi o wielkim Przykazaniu miłości. „Będziesz miłował Pana Boga twego ze wszystkiego serca twego i ze wszystkiej duszy twojej i ze wszystkiej myśli twojej. To jest największe i pierwsze Przykazanie. A drugie podobne jest temu: Będziesz miłował bliźniego twego jak siebie samego”. Istota szczęścia uwielbionej rodziny w Niebie polega na umiłowaniu Pana Boga, wspólnego Ojca, i wszystkich ludzi, jako braci i sióstr. Ta sama miłość Pana Boga i bliźniego ożywiać też winna społeczność na ziemi. Mamy przecież tyle powodów, by stworzyć rodzinę miłujących się braci.
— Zastosowanie. Jakiego ducha pragnął widzieć Św. Franciszek z Asyżu w swej rodzinie, widać wyraźnie ze słów Reguły: „A gdzie tylko bracia się spotkają, winni się do siebie odnosić jak członkowie jednej rodziny. Jeden niech drugiemu z zaufaniem wyjawia swoje potrzeby. Bo jeżeli matka karmi i kocha swego syna według ciała, o ile więcej winien każdy karmić i kochać brata swego ducha! A jeżeli który z nich zachoruje, niech mu inni tak służą, jakby chcieli, żeby im służono”. Konstytucje Kapucyńskie piszą, iż bracia winni być jednym sercem i jedną duszą i miłować się serdecznie jako prawdziwi uczniowie Pana naszego Jezusa Chrystusa. Przy obłóczynach modlił się kapłan najpierw o miłość.
Czy staramy się o miłość bratnią w życiu codziennym? Pan Jezus mówi w Ewangelii, iż na prawie miłości Pana Boga i bliźniego zawisło wszystko. Kto zachowuje prawo podwójnej miłości, wypełnia wszystko, czego Pan Bóg pragnie. jeżeli zaś miłości Pana Boga i bliźniego brak, zewnętrzna karność jest pozorem bez wartości, a najświetniejsze prace apostolskie są jak głos dzwonu, któremu brak serca.
— Postanowienie. Starać się rzetelnie o miłość bratnią.
Modlitwa.
Dzięki Ci, Boże, żeś mnie powołał do swej rodziny na ziemi i w Niebie. „Przed Majestat Twój, Panie, zanosimy pokornie błagania nasze: niechaj te Święte Tajemnice, które dzisiaj sprawujemy, uwolnią nas od grzechów przeszłych i przyszłych”, niech nas uwolnią przede wszystkim od grzechów przeciwko miłości. Daj, bym pielęgnując wiernie ducha miłości w rodzinie zakonnej, stał się godnym kochać wiecznie w Rodzinie Niebieskiej! Amen.
Zachęcamy do uczczenia:
- Krzyża Świętego w miesiącu Wrześniu ku czci Jego poświęconym: Nabożeństwo wrześniowe ku czci Krzyża Świętego – dzień 15
- Bł. Bronisławy w miesiącu Wrześniu ku Jej czci poświęconym: Nabożeństwo wrześniowe ku czci Bł. Bronisławy – dzień 15
- Najświętszej Maryi Panny, Siedmiu Jej Boleści w dniu Jej święta: Nabożeństwo ku czci NMP Matki Bolesnej.
© salveregina.pl 2024
%20kopia.jpg)
