Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. II., 1965r.
Rozmyślanie.
DOBRODZIEJSTWO POKORY.
Słowa Zbawiciela: „Uczcie się ode Mnie”, Św. Augustyn tak wyjaśnia: „Uczcie się ode Mnie: nie światy tworzyć, nie w świecie cuda czynić i zmarłych wskrzeszać, ale być pokornego serca”. Muszą tkwić w pokorze wielkie wartości, skoro Chrystus Pan każe się jej uczyć.
1. Pokora zabezpiecza człowieka.
Nosimy w sobie świat bez porównania piękniejszy niż widzialny, jest w nas coś ze wspaniałości Nieba. Jedynie dzięki pokorze ten świat nadprzyrodzony może w nas trwać.
Życie nadprzyrodzone jest Łaską, Darem Miłości Bożej. Pokora otwiera duszę dla Łaski a pycha zamyka. Pismo Święte niezliczone razy to powtarza: „Wejrzę na tego, kto jest pokorny” (Ks. Iz. 66, 2). „Pysznych Bóg z daleka poznaje” (Ps 138/137/, 6). „Dom pysznych Pan wywróci” (Ks. Przyp. 15, 25). „Bóg pysznym się sprzeciwia, a pokornym Łaskę daje” (Jak 4, 6). Człowiek pokorny ma w ręku klucze do Skarbów Bożych. Modlitwa jego Niebiosa przebija (zob. Ks. Syr. 35, 21).
Same podstawy życia nadprzyrodzonego, trzy cnoty Boskie, są wewnętrznie związane z pokorą. Człowiek pokorny chętnie skłoni głowę przed Autorytetem Pana Boga i przyjmie Jego Słowo. Pyszałek uważa, iż wiara przynosi Mu ujmę. „Dziękuję Tobie, Ojcze, żeś te rzeczy zakrył przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je maluczkim” (Mat. 11, 25). Człowiek pokorny, świadomy własnej niemocy, umie ufać: „Wszystko mogę w Tym, Który mnie umacnia” (Flp 4, 13). Pyszny polega na własnych siłach, dlatego buduje na piasku. Im bardziej człowiek poznaje swą nicość i grzeszność, tym lepiej poznaje Bożą Dobroć i Wielkość. W ten sposób pokora gotuje drogę Miłości Bożej. Prawdziwie pokorny człowiek nie jest samolubem jak pyszny, ośrodkiem jego myśli i uczuć jest bliźni i Pan Bóg. Słusznie pisze Św. Augustyn: „Pycha jest największym niebezpieczeństwem dla miłości” (In Gal. 15).
— Zastosowanie. Zrozumiał to podstawowe znaczenie pokory Św. Franciszek z Asyżu. Celano pisze o nim, iż „chwałą jego było odrzucać wszelki cień wyniesienia własnego, by Moc Chrystusowa w nim mieszkała”. Sam Św. Franciszek Seraficki pisze w Upomnieniach: „Błogosławiony sługa, który we wszystkim oddaje Chwałą Panu Bogu. Kto tu zatrzymuje coś cna siebie, ten ukrywa pieniądze swego Pana i to, co zdaje się mieć będzie mu zabrane”. Historia Kościoła Świętego i nasze własne doświadczenie potwierdzają prawdę, iż „zgubę uprzedni pycha, a przed upadkiem duch się wynosi” (Ks. Przyp. 16, 18). Słusznie pisze Św. Teresa: „Im bardziej zbliżamy się do Pana Boga, tym więcej pokory mieć musimy. W przeciwnym razie wszystko się traci. Im wyżej ktoś stoi, tym bardziej musi się obawiać, i nie wolno mu polegać na sobie”. Ponieważ z racji powołania stoimy tak wysoko, pamiętajmy o upomnieniu Św. Augustyna: „Jeśli chcesz zbudować wysoki budynek, pomyśl najpierw o fundamencie pokory. Im głębszy fundament założysz, tym wyżej możesz wyprowadzić wieżę ewangelicznej doskonałości” (Sera. 69 1, 2).
— Postanowienie. Wytrwale i systematycznie walczyć o pokorę.
2. Pokora wywyższa.
Jest w człowieku jakaś tęsknota za wielkością, każdy pragnie czymś się odznaczyć, coś wielkiego zdziałać. To Pan Bóg złożył w nas tę tęsknotę za wielkością jak ziarnko, by się ono rozwinęło. Jedynie pokora jest drogą do prawdziwej, Bożej wielkości człowieka.
Już w samej pokorze tkwi coś wielkiego, co nakazuje szacunek. Mimo woli odnosimy się z szacunkiem do człowieka bez pretensji, skromnego. Tym większym darzymy go szacunkiem, jeżeli poza skromnością kryje wyższe stanowisko, rozległa wiedza lub inne dary. choćby pycha oddaje podświadomie hołd pokorze, gdyż przybiera niejednokrotnie jej pozory. Pokora bowiem jest prawdą, która uszlachetnia, a pycha jest kłamstwem piętnującym człowieka.
Pan Bóg lubi dokonywać wielkich rzeczy przez ludzi pokornych, bo oni nie kradną dla siebie chwały. „Bóg wybrał to, co głupie u świata, aby zawstydził mądrych, i co słabe u świata Bóg wybrał, aby zawstydził potężnych, i co nic nie znaczące, a pokryte wzgardą i co jest niczym wybrał Bóg, aby zniszczył to, co jest czymś” (1 Kor. 1, 27-23). Dzieje Kościoła Świętego potwierdzają tę prawdę. Oficjum o Św. Franciszku z Asyżu co chwilę mówi, iż stał się on tak wielkim Dobrodziejstwem dla Kościoła Świętego dzięki swej pokorze. A jaka chwała czeka pokornego człowieka w niebie! Będzie on miał cząstkę Chwały Chrystusa Pana, o którym Św. Paweł Apostoł mówi: „Uniżył Sam Siebie… dlatego Bóg Go wywyższył i dał Mu Imię ponad wszelkie imię” (Flp 2, 8-9). Według Liturgii Chwała Niebieska Św. Franciszka wywodzi się również z pokory. Jutrznia w jego uroczystość rozpoczyna się od słów: „Chrystusowi Królowi, który pokornych wywyższa, pójdźcie, pokłońmy się!”
— Zastosowanie. Jeśli szukamy prawdziwego, trwałego szacunku, szukajmy go przez pokorę! „Uniżajcie się przed Obliczem Pańskim, a On was wywyższy” (Jak. 4, 10). Rozważajmy często naszą nicość, grzeszność, krótkotrwałość ludzkiej chwały. Wystrzegajmy się złudzeń pychy i miłości własnej! Czasem ludzie lubią mówić źle o sobie, by uchodzić za pokornych. Czy są rzeczywiście pokorni, okazuje się wtedy, gdy się uwierzy ich słowom lub gdy się źle o nich mówi. Św. Bernard pisze: „Wspaniałą rzeczą jest pokora, skoro choćby pycha się w nią ubiera, aby uniknąć pogardy” (De grad. Humilit. 18, 47).
— Postanowienie. Codziennie modlić się o pokorę.
Modlitwa.
Pokorna Służko Pana, Ty najbardziej na sobie doświadczyłaś, jak Bóg wywyższa pokornych. Dopomóż mi być wielkim przez pokorę i „znaleźć w niej pokój dla swej duszy” (Mat. 11, 29). Amen.
Zachęcamy do uczczenia:
- Krzyża Świętego w miesiącu Wrześniu ku czci Jego poświęconym: Nabożeństwo wrześniowe ku czci Krzyża Świętego – dzień 11
- Bł. Bronisławy w miesiącu Wrześniu ku Jej czci poświęconym: Nabożeństwo wrześniowe ku czci Bł. Bronisławy – dzień 11
© salveregina.pl 2024
