XVI TYDZIEŃ PO ZESŁANIU DUCHA ŚWIĘTEGO. NIEDZIELA. Rozmyślanie. Uzdrowienie chorej duszy. O. BERNARDYN GOEBEL

salveregina.pl 2 miesięcy temu

Zdjęcie: Przed Bogiem

Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. II., 1965r.

Rozmyślanie.

UZDROWIENIE CHOREJ DUSZY.

Msza Święta szesnastej niedzieli zaczyna się od wzruszającego błagania: „Zmiłuj się nade mną, Panie. Nakłoń ucha swojego i wysłuchaj mnie: bo biedny jestem i nędzny”. To wołanie duszy naszej o pomoc. Widzi ona, iż zbliża się wielki Dzień Sądu, a ona jeszcze taka słaba i chorowita, tak daleka od tej „pełności ducha”, o której mówi Lekcja. Pan Jezus w Ewangelii odpowiada na nasze wołanie. Podobnie jak uzdrowił w szabat opuchłego człowieka, tak w tę niedzielę pragnie uzdrowić duszę naszą.

1. Pan Jezus Lekarzem chorej duszy naszej.

Jakiś znakomity faryzeusz zaprosił Pana Jezusa w gościnę w szabat (zob. Łuk. 14, 1-11). W czasie uczt urządzanych u większych znakomitości każdy miał wolny dostęp do otwartej sali biesiadnej. Mógł porozmawiać ze znajomymi, poprosić o jałmużnę lub załatwić jakąś sprawę. W taki sposób spotkał się Jezus z jawnogrzesznicą (zob. Łuk. 7, 36-50). Dziś staje przed Nim „człowiek opuchły”, tzn. ciężko chory na nerki lub serce. Ewangelia nie mówi, czy to był przypadek czy nie. Oczy faryzeuszy i uczonych w prawie skierowały się natychmiast na nich obydwu. Patrzyli wszyscy, co Chrystus Pan uczyni: czy uszanuje szabat i pozostawi człowieka? Pan Jezus zadaje sam pytanie: „Czy godzi się w szabat uzdrawiać?” Głębokie milczenie, zachęcające, by zważał na ich pojęcia o szabacie. Pan Jezus czynem odpowiada sam na pytanie. Ujmuje chorego za rękę, uzdrawia i każe mu odejść. By usprawiedliwić Swój czyn, zadaje drugie pytanie: „Jeśli którego z was osioł albo wół wpadnie do studni, czyż natychmiast nie wyciągnie go w dzień sobotni?” Odpowiedź narzucała się sama. Czuli to również przeciwnicy Pana Jezusa — „i nie mogli Mu na to odpowiedzieć”. Jeszcze raz ponieśli klęskę.

— Zastosowanie. Kościołowi Świętemu nie chodzi o bliższe okoliczności uzdrowienia, ale o samo uzdrowienie. W chorym widzi duszę ludzką, biedną i nędzną, przygniataną codziennymi przywarami, słabościami, złymi skłonnościami. Jak ów człowiek opuchły spotkał Jezusa na uczcie sobotniej, tak i my spotykamy dziś Zbawiciela w Ofierze i Uczcie Eucharystycznej. Na nas również pragnie On dokonać dzieła miłości, Dzieła Bożej niedzieli. Pan Jezus jest ciągle „Dobry i Łaskawy i wielce Miłosierny dla wszystkich”, jak mówi Introit. Pokażmy Mu z ufnością wszystkie rany duszy i błagajmy z Kościołem: „Oczyść nas, Panie, działaniem tej ofiary” (Sekreta). „Oczyść łaskawie umysły nasze i odnów je Niebiańskim Sakramentem” (Pokomunia).

— Postanowienie. Z wiarą i pokorą odmawiać przed Komunią Świętą: „Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł do przybytku mego, ale rzeknij tylko słowo, a będzie uzdrowiona dusza moja”.

2. Pokora drogą do uzdrowienia duszy.

Pan Jezus wiedział, iż ciasne pojęcie szabatu wynikało z postawy religijnej faryzeuszów. Żyli nie duchem, ale literą, kochali się w pozorach zewnętrznych świętości, szukając za nie uznania od ludzi. Pan Jezus chciał im dać odpowiednią naukę. Uczta była dobrą okazją. Bogaci ludzie mieli zwyczaj spraszać wielu gości, którzy spoczywali na poduszkach, zajmując miejsca wedle stanowisk i godności. Miejsca jednak nie były ustalone z góry przez gospodarza domu. Każdy zajmował sam miejsce, według swego uznania. Nie było więc wykluczone, iż gospodarz musiał czasem zmienić miejsca gościom. Zamiana była wyrazem szacunku dla jednej strony, drugiej przynosiła pewien wstyd.

Pan Jezus obserwuje, jak niektórym zależy na wyższym miejscu. „Gdy będziesz zaproszony na gody weselne, nie siadajże na pierwszym miejscu, aby snadź nie był zaproszony godniejszy od ciebie. A wówczas ten, który ciebie i jego zaprosił, nadchodząc rzekłby ci: ,Daj temu miejsce’. Wtedy byś ze wstydem począł ostatnie miejsce zajmować. Ale gdybyś był wezwany, idź, zasiądź na miejscu ostatnim, aby skoro nadejdzie ten, który ciebie wezwał, rzekł do ciebie: ,Przyjacielu, posiądź się wyżej’. Wtedy będziesz miał chwałę u współbiesiadników: bo każdy, kto się wywyższa będzie poniżony, a kto się uniża, wywyższony będzie”.

Najbliższe znaczenie tych słów jest to: Bardzo nierozsądnie postępujecie, zajmując pierwsze miejsce. Przecież może to was zawstydzić wobec wszystkich. Roztropniej byłoby zająć jedno z ostatnich miejsc, aby gospodarz mógł wam powiedzieć: „Przyjacielu, posiądź się wyżej!”

Nie chodzi jednak Panu Jezusowi o prawidła roztropności na uczcie. Widzi w niej Pan Jezus podobieństwo wyższej mądrości życiowej o wielkim znaczeniu w Królestwie Bożym. Ostatnie słowa: „Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, wywyższony będzie” — wyrażają wielkie prawo ekonomii Bożej. Kto się chełpi swymi zaletami i pracą i zamiast Panu Bogu sobie zbiera chwałę, od tego Pan Bóg się odwraca ze Swą Łaską, bo ten człowiek wywraca porządek rzeczy. Przeciwnie, kto zgodnie z prawdą wszystko dobre w sobie uważa za dar Boży, ten się Panu Bogu podoba i będzie godny nowych Łask. Pan Jezus powtarza słowa Psalmisty: „Choć Pan tak wielmożny, na uniżonych spogląda, a dumnych z daleka poznaje” (Ps 138/137/, 6).

— Zastosowanie. Kościół Święty słusznie postępuje, wskazując nam na pokorę jako na drogę do zdrowia duszy. Na żadnej innej drodze nie można z taką pewnością znaleźć uzdrowienia jak na tej. Modlitwę celnika odmawiamy dziś od samego początku Mszy Świętej: „Zmiłuj się nade mną, Panie! Nakłoń ucho swoje i wysłuchaj mnie, bo biedny jestem i nędzny”. Kto się modli z pokorą celnika, może być pewny wysłuchania. Pan Jezus przecież powiedział: „Powiadam wam odszedł ten usprawiedliwiony” (Łuk. 18, 14).

— Postanowienie. Z wiarą i pokorą odmawiać przed Komunią Świętą: „Panie nie jestem godzien, abyś wszedł do przybytku mego, ale rzeknij tylko słowo, a będzie uzdrowiona dusza moja”.

Modlitwa.

Prowadziłeś mnie, Panie, dotąd z taką Miłością, jestem pełen ufności i na przyszłość. „Tyś mnie, o Boże, uczył od młodości mojej, więc też i na starość aż po wiek sędziwy nie opuszczaj mnie, Boże” (Komunia). „Panie, pośpiesz mi z pomocą” (Ofertorium). „Nie jestem godzien, abyś wszedł do przybytku mego, ale rzeknij tylko słowo, a będzie uzdrowiona dusza moja”. Amen.

Zachęcamy do:

uczczenia Krzyża Świętego w miesiącu Wrześniu ku czci Jego poświęconym: Nabożeństwo wrześniowe ku czci Krzyża Świętego – dzień 8
uczczenia Bł. Bronisławy w miesiącu Wrześniu ku Jej czci poświęconym: Nabożeństwo wrześniowe ku czci Bł. Bronisławy – dzień 8
poznania Nauki katolickiej na Święto Narodzenia Najświętszej Maryi Panny.
poznanie szczegółów dotyczących Narodzenia Najświętszej Maryi Panny wg wizji Katarzyny Emmerich.
uczczenia święta dnia dzisiejszego, tj. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny: Nabożeństwo na święto Narodzenia NMP.