Wysławiam Cię, Panie, żeś mnie wyciągnął, i nie uradowałeś mych wrogów z mojego powodu. (Ps30,2)
אֲרוֹמִמְךָ֣ יְ֭הוָה כִּ֣י דִלִּיתָ֑נִי וְלֹא־שִׂמַּ֖חְתָּ אֹיְבַ֣י לִֽי׃
Ὑψώσω σε, κύριε, ὅτι ὑπέλαβές με καὶ οὐκ ηὔφρανας τοὺς ἐχθρούς μου ἐπʼ ἐμέ.
Exaltabo te Domine quoniam salvasti me et non delectasti inimicos meos super me
Wyciągnąć (דָּלָה dālāh) ten hebrajski czasownik pojawia się w Psalmach w koniugacji piel, w której oznacza wyciągnąć, ocalić, wyzwolić. Należy zauważyć, iż w Psalmach często występują trzy postacie: psalmista, nieprzyjaciel i Bóg, który uwalnia modlącego się od nieprzyjaciela.
W dzisiejszej Liturgii Słowa, psalmista wznosi do Boga uwielbienie za doświadczenie zbawienia: „Wysławiam Cię, Panie, żeś mnie wyciągnął” (כִי דִלִּיתָנִי kî dillîtānî). Psalmista nie podaje szczegółów sytuacji uwikłania, z której Pan go wyciągnął. Być może jest to choroba, bo w następnym wersecie psalmista mówi, iż wołał do Pana, a On go uzdrowił i nie pozwolił jego wrogom zaznać satysfakcji i euforii z porażki psalmisty.
Podobnej sytuacji doświadczył Jezus, który mocą Bożą pokonał naszego największego wroga: śmierć. Bóg wyrwał Jezusa ze szponów śmierci i nie pozwolił, by śmierć nad Nim panowała. Spotkanie Zmartwychwstałego Pana było dla Apostołów przemieniającym ich doświadczeniem. Piotr, któremu Jezus zarzucał kiedyś, iż myśli w kategoriach ludzkich, a nie Bożych (Mk 8), teraz przyznaje, iż „trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi” (Dz 5). W osobistym spotkaniu ze Zmartwychwstałym rozpoczyna wreszcie drogę zawierzenia Jemu, drogę, która zakończy się tym, iż w całkowitej wolności pozwoli związać sobie ręce i poprowadzić tam, gdzie on sam nigdy nie zdecydowałby się pójść.
Hebrajskie słowo
