WTOREK XIX TYGODNIA PO ZESŁANIU DUCHA ŚWIĘTEGO. Rozmyślanie. Rozmaite formy Apostolstwa. O. GABRIEL OD ŚW. MARII MAGDALENY

Źródło: O. Gabriel od Św. Marii Magdaleny, Współżycie z Bogiem. Rozmyślania o życiu wewnętrznym na wszystkie dni roku, tłum.: o. Leonard od Męki Pańskiej, Wyd. OO. Karmelitów Bosych, Kraków 1960r.

Rozmyślanie.

ROZMAITE FORMY APOSTOLSTWA.

OBECNOŚĆ BOŻA. — O Jezu, naucz mnie modlić się, cierpieć i pracować z Tobą dla zbawienia dusz.

Rozważanie.

1. Kiedy mówimy o apostolstwie, myślimy prawie wyłącznie o działalności zewnętrznej. Bez wątpienia jest ona konieczną, ale nie jedyną formą apostolstwa. Trzeba pamiętać, iż Pan Jezus zbawił nas nie tylko przez działalność w ciągu trzech lat Swojego Życia, które poświęcił na opowiadanie Ewangelii ludowi i na kształtowanie pierwszego zaczątku Kościoła Świętego, ale także modlitwą, cierpieniem, jednym słowem, całym Swoim Życiem. Pan Jezus był zawsze Apostołem, był zawsze Wysłannikiem Ojca dla naszego zbawienia. Jego Apostolstwo zaczyna się w Betlejem w nędznej grocie, gdzie jako małe Dzieciątko owinięte w pieluszki, już dla nas cierpi. Potem Apostolstwo Jego przedłuża się przez trzydzieści lat Życia, spędzonego w Nazarecie na modlitwie, samotności, ukryciu; na koniec przybiera ono formę zewnętrzną bezpośredniego kontaktu z duszami w życiu publicznym i dochodzi do szczytu w czasie konania w Ogrójcu Oliwnym i przy śmierci na Krzyżu. Pan Jezus jest Apostołem w stajni w Betlejem, w warsztacie Józefa, w czasie konania w Getsemani i na Kalwarii nie mniej, niż wówczas, gdy przebiega Palestynę, nauczając rzesze lub rozprawiając z uczonymi w Piśmie. Nasze apostolstwo polega na dołączeniu się do tego, co Pan Jezus uczynił dla zbawienia ludzkości, dlatego nie ogranicza się jedynie do działalności zewnętrznej, ale polega również i to zasadniczo, na modlitwie i ofierze. Dlatego rozróżniamy dwa główne rodzaje apostolstwa: apostolstwo wewnętrzne modlitwy i ofiary, będące przedłużeniem Życia ukrytego i Męki Pana Jezusa oraz apostolstwo zewnętrzne słowa i dzieł, które są przedłużeniem Jego Apostolskiego Życia. Obydwa rodzaje są uczestnictwem w zbawczym Dziele Pana Jezusa, jednak zachodzi między nimi wielka różnica. Apostolstwo wewnętrzne jest niezbędną podstawą apostolstwa zewnętrznego. Nikt istotnie nie może sądzić, iż zbawia dusze przez działalność, która nie jest poparta modlitwą i ofiarą. A choćby mogą zaistnieć wypadki, w których ustaje apostolstwo zewnętrzne, jednak nie umniejsza się wskutek tego apostolstwo wewnętrzne modlitwy i ofiary, mogące być równie gorliwe i skuteczne. Każdy Chrześcijanin jest apostołem nie tylko przez działalność jaką rozwija, ale głównie przez uczestnictwo w modlitwie i Ofierze, przez które Pan Jezus zbawił świat.

2. Apostolstwo wewnętrzne może istnieć samo. Istotnie, są pewne rodzaje życia, które usprawiedliwiają brak apostolstwa zewnętrznego. Chodzi tu o życie czysto kontemplacyjne, zawsze kwitnące w Kościele Świętym i z macierzyńską troskliwością przezeń pielęgnowane i bronione przeciwko tym, którzy je oskarżają o uciekanie od działalności. Ci, co idąc za Wezwaniem Bożym, usuwają się od działalności zewnętrznej, aby poświęcić się temu rodzajowi życia, nie są uciekinierami, i jeżeli opuszczają szeregi apostolstwa zewnętrznego, czynią to właśnie na to, aby oddać się wyższemu apostolstwu tj. modlitwie i ustawicznej ofierze.

„Ci, którzy spełniają w Kościele obowiązek modlitwy i ciągłej pokuty, przyczyniają się do wzrostu Kościoła i zbawienia rodzaju ludzkiego o wiele więcej niż ci, którzy trudzą się na roli Pańskiej przez swoją działalność. Gdyby bowiem nie sprowadzali z Nieba obfitości Łask Bożych, aby użyźnić rolę, bez wątpienia pracownicy ewangeliczni niewielki odnieśliby owoc w swojej pracy” (Pius XI: Umbratilem). Ta urzędowa wypowiedź wielkiego Papieża nie pozostawia wątpliwości odnośnie wielkiej wartości apostolskiej życia kontemplacyjnego. Jednak trzeba też zauważyć, iż ta wartość wtedy jest prawdziwa, kiedy dusze kontemplacyjne poświęcają wszystkie swoje siły modlitwie i ciągłej ofierze. Innymi słowy, nie każda modlitwa i ofiara osiąga tak wielką skuteczność, ale tylko modlitwa i ofiara, wypływające z serca w najwyższym stopniu czystego i wielkodusznego, całkowicie oddanego Panu Bogu, takiego, które dzień po dniu odnawia swoją ofiarę i żyje nią coraz chętniej i głębiej. Gorące życie kontemplacyjne jest w najwyższym stopniu życiem apostolskim. W tym właśnie znaczeniu Pius XII określa powołanie zakonne jako „powołanie apostolskie, powszechne… powołanie w pełni apostolskie, nie ograniczone ani miejscem, ani czasem, ani okolicznościami, ale zawsze i wszędzie gotowe troszczyć się o to wszystko, co w jakikolwiek sposób dotyczy czci Oblubieńca i zbawienia dusz” (Const. Ap.: Sponsa Christi). Zresztą klasztory kontemplacyjne samym przykładem życia w skupieniu, modlitwie, pokucie, są dla wszystkich ciągłym wezwaniem do oderwania się od rzeczy ziemskich, a szukania niebieskich, do zjednoczenia z Panem Bogiem, do świętości.

Rozmowa.

„O Jezu, co mani czynić, aby zbawiać dusze? Ty im odpowiadasz słowami, z jakimi zwróciłeś się kiedyś do uczniów swoich, wskazując im na pola gotowe do żniwa… ,Podnieście oczy i patrzcie, jak łany już dojrzały do żniwa… Prawdziwie żniwo jest wielkie, ale robotników molo; proście więc Pana żniwa, aby posłał robotników'”.

„Jaka tajemnica! o Jezu, czy nie jesteś Wszechmocny? Czy stworzenia, które stworzyłeś, nie należą do Ciebie? Dlaczego więc mówisz: ,Proście Pana żniwa, aby posłał robotników?’… Dlaczego? Ach, Jezu, dlatego, iż masz ku nam tak Niepojętą Miłość, iż pragniesz, abyśmy mieli udział z Tobą w zbawianiu dusz. Nie chcesz niczego czynić bez nas! Ty, Stwórco wszechświata, czekasz na modlitwę biednej małej duszy, aby zbawić inne dusze odkupione jak ona za cenę Twojej Krwi”.

„Moje powołanie nie polega na tym, aby iść i żąć dojrzale łany. Ty nie mówisz mi: ,Podnieś oczy, patrz na pola i idź żąć’; moje powołanie pozostało wznioślejsze. Ty mi mówisz: ,Podnieść oczy i patrz. Widzisz, iż w Niebie są miejsca wolne: Ty masz je zapełnić… Ty masz być moim Mojżeszem, modlącym się na górze. Proś Mnie o robotników, a Ja ich poślę, czekam na modlitwę, na westchnienie twego serca'”.

„Oto, o Panie, powołanie, jakie mi dałeś: przyczyniać się modlitwą i ofiarą do uświęcenia pracowników ewangelicznych, którzy zbawią miliony dusz, a ja będę ich matką” (zob. T. Dz. J.: Lt. 114). Amen.

Zachęcamy do:

1. uczczenia Najświętszej Maryi Panny Królowej Różańca Świętego ku czci Jej poświęconym: Miesiąc Październik poświęcony ku czci Różańca Świętego – dzień 1
2. Dzieci w hołdzie i czci dla Królowej Różańca Świętego – dzień 1
3. uczczenia Świętych Aniołów Stróżów w miesiącu Październiku ku Ich czci poświęconym: Miesiąc Październik ku czci Świętych Aniołów Stróżów – dzień 1
4. uczczenia Świętego Patrona dnia dzisiejszego, Bł. Jana z Dukli: Nabożeństwo ku czci Bł. Jana z Dukli.

© salveregina.pl 2024