A więc nie jesteście już obcymi i przybyszami, ale jesteście współobywatelami świętych i domownikami Boga. (Ef 2,19)
Ἄρα οὖν οὐκέτι ἐστὲ ξένοι καὶ πάροικοι ἀλλ᾽ ἐστὲ συμπολῖται τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖοι τοῦ θεοῦ.
Ergo iam non estis extranei et advenae, sed estis concives sanctorum et domestici Dei.
Rzeczownik συμπολίτης (sympolitēs) dosłownie oznacza „tego, kto ma to samo obywatelstwo co inni” lub „współobywatela”. Święty Paweł używa tego terminu, aby ukazać nową tożsamość wierzących: już nie są „obcymi ani przychodniami”, ale zostali włączeni w jedną wspólnotę świętych. W świecie grecko-rzymskim bycie „obywatelem” oznaczało uczestnictwo w życiu wspólnoty – nie tylko formalną przynależność, ale rzeczywisty udział w jej prawach, przywilejach i obowiązkach. Obywatel miał prawo głosu w sprawach publicznych, korzystał z ochrony prawa i mógł czuć się bezpiecznie w granicach swojego polis, bo należał do wspólnoty, która go chroniła i za niego się wstawiała. Paweł nawiązuje do tego obrazu, by pokazać, iż w Chrystusie wierzący stali się prawowitymi obywatelami nieba. Bo przecież “nasza ojczyzna jest w niebie” (Flp 3,20).
Czy w codzienności pamiętam, iż jestem “obywatelem nieba” i posiadam to samo “obywatelstwo” co święci?
