Nadprzyrodzona wartość posłuszeństwa w dziele własnego uświęcenia: Posłuszeństwo jest cnotą, która ma ogromną wartość nadprzyrodzoną w dziele naszego własnego uświęcenia. Poprzez posłuszeństwo oddajemy Panu Bogu naszą wolę, ucząc się pokory i zaufania wobec Jego planu dla naszego życia. Święci często podkreślali, iż posłuszeństwo jest drogą do świętości, ponieważ otwiera nas na Boże prowadzenie i Jego Łaskę. Każdy akt posłuszeństwa, choćby ten najmniejszy, jest wyrazem naszej miłości do Pana Boga i gotowości do pełnienia Jego Woli. W codziennym życiu posłuszeństwo może przejawiać się w wierności Naukom Kościoła Świętego, przyjęciu Bożych Przykazań, a także w gotowości do podążania za natchnieniami Ducha Świętego. Niech ta refleksja zainspiruje nas do życia w posłuszeństwie, które prowadzi do głębszej relacji z Panem Bogiem i uświęcenia naszego życia!
Rozmyślanie.
NADPRZYRODZONA WARTOŚĆ POSŁUSZEŃSTWA W DZIELE WŁASNEGO UŚWIĘCENIA.
W dwóch następnych rozmyślaniach będziemy się starali wniknąć głębiej w znaczenie ślubu posłuszeństwa dla naszego własnego uświęcenia i dla zbawienia dusz. Kiedy Pan Jezus powoływał bogatego młodzieńca na swą wyłączną Służbę, zakończył wezwanie tymi słowami: „Pójdź za Mną, a będziesz miał skarb w Niebie” (Mat. 19, 21). Chrystus Pan znał dobrze ludzkie serce; wiedział, iż człowiek tylko wtedy może się wyrzec pewnych rzeczy, kiedy spodziewa się za cenę tej ofiary zdobyć jakieś większe wartości. Przez ślub posłuszeństwa oddajemy Panu Bogu największy nasz skarb: możność decydowania o sobie, a otrzymujemy możność zdobycia najwyższej doskonałości moralnej.
1. Ślub posłuszeństwa oddaje nas całkowicie Panu Bogu.
Złożywszy ślub ubóstwa i czystości, staliśmy się z własnej woli ludźmi bezdomnymi na tym świecie. Pożegnaliśmy na zawsze rzeczy materialne i marzenia o własnej rodzinie. Nie ma już wśród rzeczy tego świata, ani wśród ludzi takiego kącika, o którym mielibyśmy prawo powiedzieć, iż jest naszym. Posiadamy jednak jeszcze taki kącik w sobie. Jesteśmy panami siebie. Dlatego właśnie, iż mogliśmy sobą rozporządzać, wybraliśmy życie w ubóstwie i w czystości. Pokazaliśmy przez to, iż od nas zależy, jak się ustosunkujemy do ludzi i do rzeczy tego świata.
Ale i tego prawa decydowania o sobie wyrzekliśmy się składając ślub posłuszeństwa, oddając Panu Bogu na zawsze naszą wolę. Był to najwyższy i ostatni przejaw prawa rozporządzania swoją osobą. Odtąd nie należymy do siebie. Jesteśmy całkowicie Bożą własnością, Bożym narzędziem w rękach przełożonych. Przez nich Pan Bóg może dowolnie nami rozporządzać.
Ślub posłuszeństwa był więc zakończeniem naszego odejścia od „świata”. Opuściliśmy ostatni zakątek naszej doczesnej ojcowizny, oddaliśmy Panu Bogu ostatni i największy skarb: nasze chęci i zamiary, naszą własną niezależność. Ślub posłuszeństwa obejmował w gruncie rzeczy wszystko, co tylko można by Panu Bogu oddać. Podarowaliśmy wszystkie owoce i drzewo. Dlatego Reguła pisze po prostu: „Po ukończeniu roku próby niech będą przyjęci do posłuszeństwa”. Zdanie to zgadza się ze słowami Św. Franciszka: „Kto się oddaje zupełnie pod posłuszeństwo przełożonego, ten opuszcza wszystko co posiada i choćby życie własne” (Bonmann).
|
— Zastosowanie. Ile ukojenia i pociechy mieści się w tej prawdzie. Człowiek chyba nigdy tak łatwo się nie myli, jak w dążeniu do świętości. Zamaskowana miłość własna i wróg naszej duszy, przywdziewający chętnie szatę anioła, unie niespostrzeżenie sprowadzić na boczne ścieżki albo wręcz na bezdroża. Żadna cnota, żaden środek świętości nie są wolne od tego niebezpieczeństwa. Tylko jedno posłuszeństwo wyłącza pomyłki. Co czynimy z posłuszeństwa, to zawsze jest Panu Bogu miłe, uświęca i bogaci duszę. Post, modlitwa, praca z posłuszeństwa ma podwójną zasługę i wartość przed Panem Bogiem. A posiłek czy odpoczynek z posłuszeństwa jest również miły Panu Bogu i zasługujący. Dlatego Św. Franciszek mawiał: „Znam ja owoc posłuszeństwa i wiem, iż ani jedna chwila nie mija bez zysku dla tego, kto nagina kark pod jarzmo drugiego” (Celano). — Postanowienie. Z nową energią nastawić całe swoje życie na posłuszeństwo. |
2. Ślub posłuszeństwa przynosi nam najwyższą doskonałość.
Doskonałość polega na zjednoczeniu z Panem Bogiem, który jest naszym ostatecznym celem. Zjednoczenia tego dokonuje miłość nadprzyrodzona: „Kto trwa w miłości, w Bogu trwa, a Bóg w nim” (1 Jan 4, 16). „A ponad wszystko miejcie miłość, która jest węzłem doskonałości” (Kol. 3, 14).
W czym się przejawia ta Miłość Boża? W pełnieniu Woli Bożej: „Jeśli Mnie miłujecie, zachowujcie Przykazania Moje” (Jan 14, 15). „Jesteście przyjaciółmi moimi, gdy czynić będziecie, co ja wam rozkazuję” (Jan 15, 14). Umiłowany uczeń Pana Jezusa pisze: „Kto zachowuje Naukę Jego, zaiste Miłość Boża jest w nim doskonała; po tym poznajemy, iż w Nim jesteśmy” (1 Jan 2, 5). Stąd Św. Tomasz z Akwinu twierdzi, iż każdy dobry uczynek tylko dlatego ma wartość i zasługę przed Panem Bogiem, iż przezeń wypełniamy Wolę Bożą.
Ślub posłuszeństwa wiąże zupełnie i nieodwołalnie wolę naszą z Wolą Bożą. Pogrążamy się, toniemy po prostu wraz z wolą naszą w Woli Bożej, Która objawia się nam przez przełożonych, zastępców Pana Boga. jeżeli wprowadzimy w życie ten ślub, jeżeli będziemy rzeczywiście żyć według posłuszeństwa, całe nasze życie ze wszystkimi jego wielkimi i najdrobniejszymi sprawami będzie pełnieniem Woli Bożej, będzie przejawem praktycznym Miłości Bożej. Będzie zatem doskonale, święte. A tym doskonalsze i świętsze, im wierniej i ofiarniej będziemy wypełniać Wolę Bożą zawartą w woli przełożonych. Kto żyje posłuszeństwem, dojrzewa do swej pełni w Panu Bogu: „Ścieżka sprawiedliwego jako jasna światłość wschodzi i rośnie aż do pełnego dnia” (Ks. Przyp. 4, 18).
|
— Zastosowanie. Czuwajmy, by samowola nie sprowadzała nas na manowce; umiejmy podporządkować posłuszeństwu całe nasze życie: pracę i wypoczynek, pokutę i modlitwę. W Regule pierwotnej znajdowały się słowa: „Skorośmy opuścili świat, starajmy się tylko, by pełnić Wolę Pana Boga i podobać się Jemu” (Bonmann). Życie nasze ma tyle wartości w Oczach Bożych, ile w nim posłuszeństwa. O Chrystusie Panu, Który był posłuszny aż do śmierci krzyżowej, powiada Św. Paweł Apostoł: „Dlatego Bóg Go wywyższył i nadał Mu Imię przewyższające wszelkie imię” (Flp 2, 9). O Św. Konradzie z Parzham mówi Liturgia: „Uniżył się jak dziecko, stał się sługą wszystkich, a jest wielki w Królestwie Niebieskim”. — Postanowienie. Z nową energią nastawić całe życie na posłuszeństwo. |
Modlitwa.„Przyjmij, Panie, całą moją wolność! Weź pamięć, rozum i całą wolę! Cokolwiek mam i posiadam, Tyś mi dał: wszystko zwracam Tobie i całkowicie Rządom Twej Woli oddaję. Daj mi tylko miłość ku Tobie i Łaskę Swoją, a będę dość bogaty i niczego więcej nie będę pragnął” (Św. Ignacy). Amen. |
Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. II., 1965r.
Zachęcamy do:
- podjęcia ratunku Dusz Czyśćcowych w miesiącu Listopadzie im poświęconym: Listopad – miesiąc dusz czyśćcowych dzień 20
- Myśli i nauki o Sądzie Ostatecznym. Dzień 20. Sąd. Cz.3
Poznaj także żywot Św. Feliksa Walezego, Wyznawcy napisanego przez X. Piotra Skargę T.J.
