Św. Zachariasz, Prorok (6 września)

Za ciężkie grzechy P. Bóg surowo ukarał żydów, kiedy mieszkali jeszcze w Palestynie i cieszyli się wolnością. Król asyryjski Nabuchodonozor zburzył zamożne i wspaniałe miasto Jerozolimę, kościół Salomona, jeden z cudów świata, zamienił w kupę popiołów, a żydów uprowadził w niewolę do miasta Babilonu. Siedmdziesiąt lat jęczeli żydzi w niewoli babilońskiej, aż wreszcie P. Bóg ulitował się na nimi i natchnął króla Cyrusa, iż ich z tej niewoli wypuścił i pozwolił im wrócić do ojczyzny. Za powrotem do Jerozolimy rozpoczęli zaraz budować nowy kościół. Starzy, co jeszcze własnemi oczami widzieli przepyszną świątynię Salomona, smucili się i płakali, widząc, iż nowy kościół mniej będzie okazałym od dawnego, gdy ludowi żydowskiemu zbiedzonemu nie stało na wybudowanie świątyni, coby swym przepychem i pięknością wyrównała dawnej. Aby pomimo to nie opuszczali rąk i przykładali się do rozpoczętego dzieła wedle sił i możności, pocieszał ich P. Bóg przez proroków tą obietnicą, iż chociaż ten nowy kościół nie będzie tak wspaniałym, jednakże większa będzie jego chwała, bo do niego przyjdzie osobiście obiecany Mesyasz. Tą obietnicą cieszyć naród żydowski polecił P. Bóg także prorokowi Zacharyaszowi. Wystąpił on jako posłaniec boski wśród ludu żydowskiego, i aby uwierzył jego obietnicom o Mesyaszu, przepowiadał mu zdarzenia, które w jego oczach za niedługim czasem się ziściły.