🔉Św. Ludwik, król francuski.

salveregina.pl 1 miesiąc temu

Zdjęcie: Św. Ludwik, król francuski

25 Sierpnia.

Św. Ludwik, król francuski.

— Grób w Paryżu w kościele Św. Dionizego; głowa jego znajduje się w Sainte Chapelle w Paryżu.

Źródło: Żywoty Świętych z dodatkiem rozmyślań, modłów i rycin napisał Ks. Julian Antoni Łukaszkiewicz, Honorowy Kap. Bazyliki Lor., 1931r.

Świątobliwa matka królowa Blanka, świątobliwie wychowywała syna swego Ludwika, który już w 12 roku po śmierci swego ojca obwołany został królem Francji. Wpajała w niego tę zasadę, aby wystrzegał się grzechu jako największego złego. „Mój synu wolałabym widzieć cię raczej na marach, aniżeli rozmyślnie grzeszącego”. Nic dziwnego, iż tak wychowany król czułe miał sumienie, unikał pokus i nie grzeszył. W ciężkiej chorobie ślubował Panu Bogu, iż gdy wyzdrowieje, wyprawi się do Ziemi Świętej uwolnić Grób Chrystusa Pana z rąk niewiernych. Odzyskał zdrowie i w r. 1248 wyruszył do Palestyny. Zdobył Cypr, potem Damiettę i gdy dalej w zwycięskim szedł pochodzie, dżuma poczęła dziesiątkować żołnierzy. Pozostałą garstkę i króla wzięli saraceni do niewoli, a puścili ich dopiero w zamian za oddanie Damietty. Przechodząc nad brzegiem morza z generałem Joivillem, ujrzeli trędowatego gnijącego żywcem. Co byś wołał, pyta król generała, czy gnić z ran, czy grzech popełnić? Wolałbym 10 razy zgrzeszyć, aniżeli tak się męczyć. Na to rzekł król: „A ja wolałbym ginąć z trądu, aniżeli raz zgrzeszyć”. Wróciwszy do kraju sprawiedliwością kierował się w rządzeniu. Codziennie kilku Mszy Świętych słuchał, pościł dwa razy w tygodniu, co tydzień spowiadał się; ubogich wspierał, szpitale stawiał, 120 nędzarzy żywił codziennie przy swym stole. Poślubił hrabiankę Małgorzatę z Prowencji, żył z nią przykładnie, a dziesięcioro dzieci, sam uczył i sam wychowywał. Prowadził ich codziennie na Mszę Świętą i wpajał w nie pierwsze zasady katechizmowe. Rodzina królewska wzorem była dla całego narodu. Gdy raz magnaci robili mu wyrzuty, iż za długo przebywa w kościele, i poniża się, usługując chorym w szpitalach, rzekł: „Czyż lepiej, abym czas tracił na kartach, hulankach, i polowaniach?” W r. 1270 po raz drugi wyprawił się do Ziemi Świętej. Wylądował w Tunisie, chcąc dalej iść drogą lądową do Palestyny. Aliści wśród wojska znowu wybuchła zaraza. Król pielęgnował chorych żołnierzy i sam się nabawił choroby, która przecięła pasmo jego świątobliwego i zacnego żywota. Z powodu licznych cudów policzył go w poczet Świętych Papież Bonifacy VIII 1297 r.

Nauki Św. Ludwika dla dzieci.

Miłujcie Pana Boga. Nikt zbawionym nie będzie, kto Pana Boga nie kocha. Lepiej stracić wszystko, cierpieć choćby męczarnie, niż obrazić grzechami ciężkimi Pana Boga. o ile zaś zgrzeszyłeś, biegnij co rychlej do Spowiedzi Świętej i pozbądź się wrzodu, który pożera twą duszę.

Jeżeli nie powodzi ci się w interesach i przedsiębiorstwach, pamiętaj, iż Pan Bóg chce, abyś się upokorzył, wszedł w siebie, poznał swe wady i poprawił się, wtedy znowu błogosławić będzie twoim pracom.

Tak żyj, aby przychody twe większe były od rozchodów, czyli nie żyj ponad stan, a oszczędzaj całe życie na czarną godzinę, i na to, abyś mógł dobrze czynić drugim, wspierać chorych i biednych.

Modlitwa.

Boże, Któryś Bł. Ludwika, Wyznawcę Twego, z ziemskiego tronu do Chwały Niebieskiego Królestwa przenieść raczył, prosimy Cię, uczyń nas za wstawieniem się jego, współuczestnikami Jezusa Chrystusa. Który żyje i króluje na wieki wieków. Amen.

Idź do oryginalnego materiału