🔉Św. Klara.

12 Sierpnia.

Św. Klara.

Uwaga!

— Grób. Pod kościołem Klarysek w Asyżu.

Źródło: Żywoty Świętych z dodatkiem rozmyślań, modłów i rycin napisał Ks. Julian Antoni Łukaszkiewicz, Honorowy Kap. Bazyliki Lor., 1931r.

Córką była hrabiego Sciffo, zamieszkałego w Asyżu, w sąsiedztwie domu Św. Franciszka. Matka przed urodzeniem jej miała sen, iż córka jej jasnym światłem świat oświeci, dlatego, gdy się urodziła 1194 r. dano jej na Chrzcie imię Klara, tj.: jasna. Dla swej łagodności i wdzięcznego obejścia ulubienicą była całej rodziny. Podrastając w lata, celowała w naukach, i wzorem była pobożności dla swych koleżanek. Nosiła włosiennicę pod bogatymi szatami, pościła o chlebie i wodzie, a najulubieńsza jej modlitwa była przed Najświętszym Sakramentem. Kiedy w r. 1212 miał Św. Franciszek kazanie w kościele katedralnym o Służbie Panu Bogu w ubóstwie i umartwieniu, postanowiła opuścić świat i doskonałe wieść życie w samotności. Opuściła dom rodzicielski, i z kilkoma przyjaciółkami poszła do Św. Franciszka, aby ją nauczył służyć Panu Bogu w ubóstwie. Św. Patryarcha w kościele Najświętszej Panny Maryi Anielskiej oblókł ją i jej towarzyszki w wór, opasał sznurem, dał welon i przepisał im Regułę życia, która stała się podstawą drugiego Zakonu Św. Franciszka, tj. żeńskiego. Zakon ten od Św. Klary otrzymał nazwę Klarysek. Dowiedziawszy się rodzice, gdzie córka przebywa, postanowili ją przemocą wyrwać z klasztoru. Św. Klara uciekła przed nimi do kościoła i uchwyciła się Ołtarza. Poślubiłam Chrystusa – rzekła do rodziców i żołnierzy. Dobrowolnie obrałam życie ubogie i umartwione. Któż śmie oderwać mnie od Chrystusa. Zdjęła welon i okazała głowę obciętą z włosów. Rodzice zmiękli i pozwolili jej zostać zakonnicą. Św. Franciszek zbudował jej mały klasztorek obok kościoła Św. Damiana i tam przez lat 42 żyła Św. Klara w ubóstwie i umartwieniu. Sypiała na gołej ziemi, pościła o chlebie i wodzie, godzinami modliła się i rozmyślała przed Najświętszym Sakramentem. – Długą chorobę znosiła w cierpliwości, a gdy ją odwiedził Papież i kardynałowie, wyznała, iż odkąd poszła za głosem Św. Franciszka, żadne umartwienie, żadna boleść nie była jej ciężką. Zmarła 11 sierpnia 1253. Pan Bóg wsławił ją licznymi cudami. Papież Aleksander IV policzył ją w poczet Świętych 1255 r. Zakony Św. Klary rozszerzyły się po całym świecie i wiele dobrego zdziałały modlitwą, przykładem i wychowaniem dziewcząt.

Punkty do rozmyślania.

Chrystus Pan rzekł młodzieńcowi: Chcesz być doskonałym, idź i sprzedaj co masz, daj ubogim, a będziesz miał skarb w Niebie, a przyjdź i pójdź za Mną. Św. Klara porzuciła bogactwa jakie miała u rodziców, poszła uboga za Chrystusem Panem i przez całe życie nie chciała przyjąć hojnych fundacji na swój klasztor, ale żyła z dnia na dzień z drobnej jałmużny.

Porwana miłością Pana Boga, szukała Go w każdej rzeczy, w każdej pracy, w każdym zajęciu, w każdej modlitwie.

Modlitwa.

Chwalebna panno, Święta Klaro! któraś oświecona Wiarą pogardziła bogactwem tego świata, a zwróciła swe oczy ku Niebu, uproś nam u Boga większe oświecenie, abyśmy poznali, iż nie jesteśmy stworzeni dla rzeczy ziemskich, ale dla posiadania Dóbr Niebieskich. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

© salveregina.pl 2024