🔉SOBOTA XVII TYGODNIA PO ZESŁANIU DUCHA ŚWIĘTEGO. Rozmyślanie. Najświętsza Marya Panna czyni słodką śmierć Swych czcicieli.

Rozmyślania na wszystkie dni całego roku

z pism Św. Alfonsa Marii Liguoriego

1935 r.

PRZETŁUMACZYŁ Z WŁOSKIEGO

O. W. SZOŁDRSKI C. SS. R.

TOM II.

KRÓTKIE AKTY MIŁOŚCI BOŻEJ

DO UŻYCIA W CZASIE ROZMYŚLANIA.

Jezu, mój Boże, kocham Cię nade wszystko, we wszystkim, z całego serca, bo na to tak bardzo zasługujesz.

Panie, żałuję, iż Cię obrażałem, Dobroci Nie­skończona; nie pozwól, bym Cię miał jeszcze kie­dy obrazić.

Jezu, miłości moja, spraw, abym Cię zawsze kochał, a potem czyń ze mną, co Ci się podoba.

Jezu mój, chcę żyć, gdzie Ci się podoba, i chcę cierpieć, jak Ci się podoba; chcę umrzeć, kiedy zechcesz.

Jezus niech będzie w mym sercu, a Marya w mym umyśle. Niech Jezus, Marya, Józef będą życiem moim.

W roztargnieniach mów:

Panie, dopomóż mi do wykonania dobrych postanowień i udziel mi siły, bym odtąd dobrze żyć rozpoczął, niczym bo­wiem jest to, co dotąd uczyniłem.

„Nie dotknie ich męka śmierci” — (Ks. Mądr. 3, 1).

PRZYGOTOWANIE. — W dniu, w którym dostały się Najświętszej Maryi Pannie w udziale szczęście, a za­razem Boleść, iż była świadkiem na Kalwarii Męki Pana Jezusa, stała się Ona szczególną Patronką umierających. Matka Boża, widząc, iż który z Jej czcicieli umiera, poleca Św. Michałowi, by go bronił przeciw natarciom szatana, owszem Sama też śpie­szy, aby umierającego pocieszyć. Ożywmy więc w sobie nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny, a chociaż jesteśmy grzesznikami, ufajmy, iż i nam również będzie Ona przy śmierci towarzyszyła. Jakaż to pociecha umierać, mając przy boku Maryę!

I. — Przyjaciele na tym świecie nie opuszczają nas w powodzeniu, jeżeli jednak spotka nas jakie nieszczęście, a szczególniej, gdy już jesteśmy bli­scy zgonu, zaraz nas opuszczają. Nie tak postępuje Marya względem Swych czcicieli. W ich uciskach, szczególniej zaś w cierpieniach przedśmiertnych, które są największe, jakich można doznać na zie­mi, Dobra Matka nie opuszcza sług Swoich wier­nych. Jako jest naszym życiem w czasie naszego wygnania, tak też staje się naszą słodyczą w osta­tniej naszej godzinie i wyprasza nam śmierć słod­ką i szczęśliwą; dlatego Kościół Święty nazywa Maryę Wspomożeniem konających.

Owego wielkiego dnia, kiedy Maryi dostały się w udziale szczęście, a zarazem Boleść, iż była przy Śmierci Jezusa, Swego Syna, otrzymała od Pana Boga przywilej, iż jest obecna przy śmierci Swoich czci­cieli. Ona poleca, jak mówi Św. Bonawentura, Świętemu Michałowi, aby wraz z innymi Duchami Niebieskimi spieszył bronić od pokus szatańskich umierające Jej dzieci i przyjął ich dusze, aby je stawić na Sądzie Bożym.

Łaskawa Królowa jeszcze się tym nie zado­wala, ale jak przyrzekła to Św. Brygidzie, Sama udaje się, aby być obecną przy śmierci wszystkich Swych czcicieli, którzy Jej wiernie służyli i nie­ustannie Jej się polecali. Niejednokrotnie uczyni­ła to w sposób widzialny. Czytamy, iż ukazała się Św. Klarze z Montefalco, Św. Teresie od Jezusa, Św. Piotrowi z Alkantary i wielu innym. — Boże! Jakaż to pociecha dla dziecka Maryi w tej ostatniej chwili, kiedy niebawem ma się rozstrzygać sprawa jego wiecznego zbawienia, skoro ujrzy obok siebie Niebios Królowę, Która je broni przeciw natarciom szatanów i przyrzeka mu Swą Opiekę!

II. — Św. Jan Boży umierając, oczekiwał przy­bycia Najświętszej Maryi Panny, do Której miał wielkie nabo­żeństwo. Gdy Ona nie przybywała, bardzo się tym martwił, a choćby skarżył się na to. Wreszcie obja­wiła mu się Matka Boska i wyrzucała mu niejako brak dostatecznej ufności. — „Janie, rzekła do nie­go, czyż nie wiesz, iż nie opuszczam przy śmierci Swych czcicieli?“ — Nabierzmy więc otuchy i ufaj­my, iż Najświętsza Dziewica przybędzie, aby towarzy­szyć nam przy śmierci i pocieszać nas Swą Obecno­ścią, bylebyśmy z miłością Jej służyli, przynaj­mniej przez resztę dni życia.

Modlitwa.

Najświętsza Panno Maryo, Matko Dobroci i Miłosierdzia, gdy zastanawiam się nad swymi grzechami i myślę o chwili swej śmierci, drżę z bojaźni i wstydzę się niewymownie. Matko moja Najsłodsza, w Krwi Pana Jezusa i w Twym Orędownictwie pokładam na­dzieję. O Pocieszycielko utrapionych, nie opuszczaj mnie wtedy; nie przestawaj mnie pocieszać w tym tak wielkim ucisku. jeżeli w tej chwili mnie trapią zgryzoty z powodu grzechów popełnionych, niepewność zbawienia, niebezpieczeństwo ponownego upadku, surowość Sprawiedliwości Bożej, co stanie się wówczas ze mną?

Pani moja, zanim ma śmierć nadejdzie, uproś mi wielki żal za grzechy, prawdziwą poprawę i wierność Panu Bogu przez resztę dni mego życia. A gdy nadejdzie chwila mej śmierci, Maryo, Nadziejo moja, wspieraj mnie w tych wielkich uci­skach, w jakich będę się wtedy znajdował; wzmoc­nij mnie, abym nie rozpaczał na widok swych grze­chów, jakie mi wtedy szatan stawi przed oczy. Uproś mi, abym często Cię wtedy wzywał i umarł z Twym Najsłodszym Imieniem na ustach i z Imie­niem Twego Syna. Tę Łaskę uprosiłaś tylu Swym czcicielom i ja jej pragnę i jej się spodziewam.

„A Ty mój Boże, któryś chciał, aby przy Twym Synu Jednorodzonym, gdy wisiał na krzy­żu dla naszego zbawienia, była obecna Najświętsza Panna, Jego Matka, daj i mnie tę Łaskę, abym w ostatnich chwilach swego życia za Jej Orędow­nictwem doznał pomocy i osiągnął nagrodę. Spraw to z Miłości ku Jezusowi”. Amen. (* I., 45)