SOBOTA XIX TYGODNIA PO ZESŁANIU DUCHA ŚWIĘTEGO. Rozmyślanie. Dzieła Apostolskie. O. GABRIEL OD ŚW. MARII MAGDALENY

salveregina.pl 2 dni temu

Zdjęcie: Współżycie z Bogiem

Źródło: O. Gabriel od Św. Marii Magdaleny, Współżycie z Bogiem. Rozmyślania o życiu wewnętrznym na wszystkie dni roku, tłum.: o. Leonard od Męki Pańskiej, Wyd. OO. Karmelitów Bosych, Kraków 1960r.

Rozmyślanie.

DZIEŁA APOSTOLSKIE.

OBECNOŚĆ BOŻA. — O Boże mój, uczyń mnie godnym współpracy nad rozszerzaniem Twojego Królestwa Miłości.

Rozważanie.

1. Apostolstwo wewnętrzne modlitwy i cierpienia, dzięki swojej dogłębnej skuteczności i owocności góruje naci każdym innym apostolstwem do tego stopnia, iż choćby bez zewnętrznej działalności może uczynić z tych, którzy mu oddają prawdziwych Apostołów. Jednak w społeczeństwie, w Kościele Świętym, potrzebne są również dzieła. Pan Bóg ich żąda i istotnie, zwyczajnie działa na świecie poprzez aktywność Swoich Apostołów. Aby rozlewać życie Łaski w duszach potrzebna jest obok wewnętrznego apostolstwa dusz kontemplacyjnych, również działalność zewnętrzna Pasterzy i wiernych. Aby udzielać Sakramentów Świętych potrzeba posługi kapłańskiej; dla nawrócenia niewiernych trzeba misjonarzy; do wychowywania zaś chrześcijańskiego młodzieży — szkół i wychowawców; dla ożywienia społeczeństw duchem Chrystusowym trzeba dzieł społecznych i pracowników, którzy byliby apostołami w swoim środowisku. W dziedzinie apostolstwa, jak mówi Św. Paweł Apostoł, jest wiele mieszkań, wiele obowiązków rozmaitej wartości i znaczenia, a jednak wszystkie pochodzą od jednego ducha, tj. Ducha Świętego, Który „rozdziela Swe Dary każdemu poszczególnie, tak jak chce”, a równocześnie kieruje wszystkie do jednego celu: rozwoju Mistycznego Ciała Chrystusa (zob. 1 Kor. 12). I jak w ciele nie może jeden członek obejść się bez drugiego, „nie może oko powiedzieć do ręki: Nie potrzebuję ciebie’; ani głowa do nóg: Nie potrzebuję was” (tamże, 21), tak ani dusze kontemplacyjne nie mogą powiedzieć do tych, którzy oddają się działalności: „Nie potrzeba waszych uczynków”, ani ci nie mogą im odpowiedzieć: „Niepotrzebna jest wasza modlitwa”. Ci zaś, co oddają się rozmaitej działalności apostolskiej, nie mogą stawiać się ani wynosić jedni ponad drugich, ale ceniąc się wzajemnie, wszyscy powinni pracować w duchu jedności, pomagając sobie wzajemnie i starając się wypełniać każdy swój obowiązek z jak największą doskonałością. Z miłości, z jaką każdy wypełnia własne zadanie, będąc równocześnie zjednoczonym z innymi apostołami, zawsze gotów pomagać i wspierać dzieła innych, wypływa właśnie powszechne dobro Kościoła Świętego, do którego apostoł powinien zmierzać przed wszelkim dziełem, czy też korzyścią osobistą.

2. Pierwsze miejsce w posłudze apostolskiej niewątpliwie należy do pasterzy, bezpośrednich następców Apostołów, którym Pan Jezus powierzył obowiązek głoszenia Ewangelii światu: „Idźcie i nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego, ucząc je chować wszystko, cokolwiek wam przykazałem” (Mat. 28, 19-20). Obok tego apostolstwa hierarchicznego, zastrzeżonego dla kapłanów, pozostało apostolstwo świeckich, których Kościół Święty zaprasza do współpracy z Hierarchią. Pasterze prowadzą, rządzą, dają wytyczne, a wierni są powołani do współpracy pod ich kierownictwem. Jasnym więc jest, iż apostolstwo prawdziwe, jedyne, wchodzące w Boży Plan zbawienia świata, rozwija się w zależności od kierownictwa Kościoła Świętego. Nie zasługuje na nazwę apostoła kto chce pracować w Winnicy Pańskiej niezależnie od tych, którym Sam Pan Bóg powierzył troskę i rządy Winnicy. Działalność tego rodzaju nie tylko nie osiągnęłaby celów apostolskich, ale stałaby się raczej krzywdą i przeszkodą.

W tej współpracy z Hierarchią na pierwszym miejscu stoją zawsze dusze poświęcone Panu Bogu, czyli zakonnicy-laicy i siostry oddane dziełom apostolstwa zewnętrznego oraz członkowie Instytutów świeckich. Potem idą członkowie Akcji Katolickiej, a na koniec również i zwykli chrześcijanie, którzy prywatnie lub zbiorowo spełniają jakieś czynności apostolskie. Nie przypadkowo Pius XII, w Encyklice Mystici Corporis, mówiąc o współpracy wiernych z apostolstwem Pasterzy, wymienił wyraźnie ojców i matki rodzin, każdy bowiem Chrześcijanin, pracujący nad rozszerzeniem ducha Ewangelii we własnym środowisku — w domu, w szkole, w warsztacie, szpitalu itd. — jest prawdziwym współpracownikiem Hierarchii. Owszem, sam Papież twierdzi: „Ta praca apostolska, wykonana według ducha Kościoła, poświęca zwykłego wiernego niejako na szafarza Chrystusa, w znaczeniu podanym przez Św. Augustyna: O bracia… również wy, na swój sposób macie być szafarzami Chrystusa, żyjąc pobożnie, czyniąc jałmużny, głosząc Jego Imię i Naukę. Tak, również ojciec rodziny będzie spełniał w swoim domu obowiązek kapłana, a do pewnego stopnia biskupa, służąc Chrystusowi, aby z Nim mógł żyć na wieki” (Enc.: Summi Pontificatus). Właśnie w tym znaczeniu Św. Piotr Apostoł, zwracając się do wiernych, nie wahał się im powiedzieć: „Wy jesteście rodzajem wybranym, kapłaństwem królewskim” (1 Piotr 2, 9).

Rozmowa.

„Boże mój, spraw, abym nie myślała o sobie ani nie pytała o własny zysk czy stratę, ale bym jedynie patrzyła, by Tobie służyć i pociechę sprawiać. Wiedząc zaś, iż Nieskończoną Miłością miłujesz nas i pragnąc dogodzić tej Miłości Twojej, wyrzekam się przyjemności swoich, by służyć jak najgorliwiej tym duszom ukochanym i wskazać im według możności, prawdy do zbawienia potrzebne. Nic więcej nie chcę mieć na myśli, tylko pożytek bliźnich i dla większej Twojej Chwały cała się im z zapomnieniem o sobie oddaję, gotowa i życie własne na wzór Męczenników, w tym boju o zbawienie dusz położyć”.

„Sądzę, iż jedną z największych pociech, jakich może człowiek dostąpić na tej ziemi jest to, gdy widzi, iż jest pożyteczny duszom. Szczęśliwi, o Panie, ci, którym Ty użyczasz takiej Łaski!” (T. J.: P. 7, 5-6).

„Boże mój, szczęśliwy, kto zakosztował, jak słodko jest pracować dla zbawienia dusz! Nie lęka się on ani ani gorąca, ani głodu, ani pragnienia, ani przykrości i upokorzeń, ani choćby śmierci”.

„O Panie, daj mi krzyże i ciernie i prześladowania wszelkiego rodzaju, bylebym tylko mógł zbawiać dusze, a między innymi i swoją. Da mihi animas, coetera tolle: Panie, daj mi dusze, a zabierz wszystko inne”.

„Gdy będę widział, iż szatan przestaje zastawiać sidła na dusze, dopiero wtedy przestanę poszukiwać nowych środków, by je zachować od jego zasadzek i złudzeń”.

„O Panie, pragnę Ci złożyć w ofierze całe moje życie, pragnę pracować aż do ostatniego tchnienia dla Twojej Chwały, znosząc cierpliwie przeciwności i trudności w czynieniu dobrze. Pomóż mi więc poświęcać, dopóki tylko będę mógł, wszystkie moje siły dla zbawienia dusz” (Św. Jan Bosko). Amen.

Zachęcamy do:

uczczenia Najświętszej Maryi Panny Królowej Różańca Świętego ku czci Jej poświęconym: Miesiąc październik poświęcony ku czci Różańca Świętego – dzień 5
Dzieci w hołdzie i czci dla Królowej Różańca Świętego – dzień 5
uczczenia Świętych Aniołów Stróżów w miesiącu Październiku ku Ich czci poświęconym: Miesiąc Październik ku czci Świętych Aniołów Stróżów – dzień 5
Niepokalanego Serca Maryi poprzez wynagradzające nabożeństwo pierwszosobotnie: Nabożeństwo wynagradzające Pierwszych Sobót Miesiąca ku czci Niepokalanego Serca Maryi.

Poznaj także żywot Św. Placyda i Towarzyszy Męczenników napisanego przez: