Prorokować (נָבָא nâḇâ’)

Wtedy rzekł On do mnie: Prorokuj nad tymi kośćmi i mów do nich: “Wyschłe kości, słuchajcie słowa Pana!” (Ez 37,4)

וַיֹּ֣אמֶר אֵלַ֔י הִנָּבֵ֖א עַל־הָעֲצָמֹ֣ות הָאֵ֑לֶּה וְאָמַרְתָּ֣ אֲלֵיהֶ֔ם הָעֲצָמוֹת֙ הַיְבֵשֹׁ֔ות שִׁמְע֖וּ דְּבַר־יְהוָֽה

Et dixit ad me: Vaticinare de ossibus istis: et dices eis: Ossa arida audite verbum Domini.

καὶ εἶπεν πρός με Προφήτευσον ἐπὶ τὰ ὀστᾶ ταῦτα καὶ ἐρεῖς αὐτοῖς Τὰ ὀστᾶ τὰ ξηρά, ἀκούσατε λόγον κυρίου

Kolejny raz jesteśmy świadkami mocy Słowa Bożego. To, co martwe może ożyć; to, co zgubione może być odzyskane. Prorok sam z siebie nie ma takiej władzy. Mówi na wyraźne polecenie Boga. Prorok to נָבִיא nâḇîy’ czyli ten, który jest natchniony, umocniony i posłany, aby objawiać tajemnice Bożego działania. Tam, gdzie królowała śmierć w obrazie suchych, rozrzuconych kości, tam objawia się życie poprzez prorokowanie. Niekiedy czasownik נָבָא nâḇâ’ oznacza śpiewać pod natchnieniem Bożego Ducha.