🔉PONIEDZIAŁEK XIX TYGODNIA PO ZESŁANIU DUCHA ŚWIĘTEGO. Rozmyślanie. O miłowaniu samotności.

„Zawiodę ją na puszczę i będę mówił do serca jej” — (Ks. Oz. 2, 14).

PRZYGOTOWANIE. — Wśród zamieszania światowego Pan Bóg zwykle nie udziela natchnień, wiedząc, iż i tak nie byłby usłyszany. Toteż, gdy chce jaką duszę wznieść do wysokiego stopnia doskonałości, prowadzi ją na miejsce samotne, dalekie od towarzystwa stworzeń, i tam przemawia do jej serca, oświeca ją i zapala Miłością Bożą. jeżeli i my również chcemy posłuchać Głosu Pana Boga, kochajmy samotność i starajmy się o nią, o ile to możliwe, aby sam na sam obcować z Panem Bogiem.

I. — W zamieszaniu światowym Pana Boga znaleźć nie można, toteż wielu Świętych udawało się na pustynię, na miejsca najbardziej ukryte, aby uniknąć towarzystwa ludzi i obcować sam na sam z Panem Bogiem. Św. Hilarion często zmieniał miejsce swego pobytu na puszczy, szukając coraz większej samotności. gdzie by nikogo nie spotykał; wreszcie umarł w osamotnieniu na Cyprze, gdzie przez lat pięć przebywał. Gdy Pan Bóg wezwał Św. Brunona do opuszczenia świata, Święty wraz ze swymi towarzyszami udał się do Św. Hugona, biskupa z Grenoble, aby im wyznaczył jakie ustronne miejsce w swej diecezji na mieszkanie; Św. Hugon wskazał im Certozę, miejscowość niezmiernie dziką, odpowiedniejszą do zamieszkania jej przez dzikie zwierzęta, niż przez ludzi.

Pan Jezus powiedział pewnego razu do Św. Teresy od Jezusa z Avila: „Chciałbym chętnie rozmawiać z wielu duszami, ale świat czyni w ich sercu tak wielkie zamieszanie, iż nie mogłyby mnie usłyszeć”. — Słowem Bożym są święte natchnienia, oświecenia, które rozjaśniają dusze Świętych i zapalają ich Miłością Bożą; kto jednak nie kocha samotności, ten Głosu Pana Boga zostanie pozbawiony. „Zawiodę ją na puszczę, powiedział Pan Bóg, i będę mówił do serca jej“. — Gdy Pan Bóg chce podnieść jaką duszę do wysokiego stopnia doskonałości, prowadzi ją na samotność, gdzie do niej, oddalonej od towarzystwa ludzkiego przemawia, oświeca ją i zapala Swym Boskim Ogniem.

Toteż Św. Bernard powiedział, iż o wiele więcej nauczył się kochać Pana Boga w lasach wśród dębów i buków, niż z książek i wśród Sług Bożych. — Św. Hieronim, który opuścił przyjemności Rzymu i zamknął się w grocie w Betlejem, tak wołał z uniesieniem: „O błogosławiona samotności, gdzie Pan Bóg poufale rozmawia z duszami, które miłuje, i daje im słyszeć słowa, pobudzające je do tak wielkiej miłości!“

II. — Doświadczenie poucza, iż przestawanie ze światem i starania o pozyskanie dóbr ziemskich prowadzą duszę do zapomnienia o Panu Bogu. W chwili jednak śmierci wszystkie prace podjęte i czas zużyty dla spraw ziemskich, sprawiają tylko boleść i zgryzoty sumienia. Przy śmierci będzie nas tylko cieszyć to trochę, cośmy uczynili i wycierpieli dla Pana Boga. Czemuż więc nie odrywamy się od świata pierwej, nim śmierć nas od niego nie oderwie?

„Siedzieć sam i milczeć będzie, bo złożył je na siebie”, mówi Prorok Jeremiasz. Kochający samotność nie daje się sprawom światowym wprowadzić w zamieszanie. „I milczeć będzie”; nie prosi o dobra ziemskie, wzniesiony bowiem jest ponad siebie i wszelkie dobro i całe swe zadowolenie. — Toteż Dawid pragnął mieć skrzydła gołębicy, by mógł opuścić ziemię i nie dotykać jej stopami i przez to znaleźć spocznienie dla swej duszy. Ponieważ jednak jeszcze żyjemy życiem doczesnym i nie możemy zaraz opuścić ziemi, starajmy się, o ile to możliwe, kochać samotność; przestawajmy sam na sam z Panem Bogiem i przez to pozyskujmy siłę do unikania błędów, na jakie nas naraża obcowanie ze światem. Tak postępował Królewski Prorok choćby wtedy, gdy rządził państwem: „Oto oddaliłem się, uciekłszy, i zamieszkałem na pustyni”.

Modlitwa.

Obym był zawsze myślał o Tobie, o Boże mej duszy, a nie o dobrach tej ziemi! Złorzeczę dniom, w których szukając przyjemności, obrażałem Ciebie, me Dobro Najwyższe! Obym Cię był zawsze miłował! Obym był raczej umarł, a nigdy Ci przykrości nie wyrządził! Jakież byłoby me nieszczęście, gdybym przywiązał się do świata, a śmierć mnie w tym stanie zaskoczyła! Mój Jezu, dziś postanawiam wszystko opuścić i całkowicie oddać się Tobie. Jesteś Wszechmocny, udziel mi więc siły, abym Ci się nie sprzeniewierzył. Matko Boża, Maryo, proś Jezusa za mną. Amen. (*II., 295)

Zachęcamy do:

1. uczczenia Krzyża Świętego w miesiącu Wrześniu ku czci Jego poświęconym: Nabożeństwo wrześniowe ku czci Krzyża Świętego – dzień 30
   
2. uczczenia Bł. Bronisławy w miesiącu Wrześniu ku Jej czci poświęconym: Nabożeństwo wrześniowe ku czci Bł. Bronisławy – dzień 30

Poznaj także żywot Św. Hieronima napisanego przez:

1. Ojca Prokopa Kapucyna.
2. X. Piotra Skargę T.J.
3. X. Juliana A. Łukaszkiewicza.

© salveregina.pl 2024