«Pocieszajcie, pocieszajcie mój lud!» – mówi wasz Bóg. (Iz 40,1)
נַחֲמ֥וּ נַחֲמ֖וּ עַמִּ֑י יֹאמַ֖ר אֱלֹהֵיכֶֽם׃
Consolamini, consolamini populum meum, dicit Deus vester.
Παρακαλεῖτε παρακαλεῖτε τὸν λαόν μου, λέγει ὁ θεός.
Pocieszyć (נחם nḥm), w języku hebrajskim czasownik ten posiada szeroką gamę znaczeń: współczuć, litować się, żałować, pocieszyć, wynagrodzić, łagodzić, ukoić. W tłumaczeniu na języki współczesne, dotyczy on sfery uczuciowej, to znaczy zmianę w przeżywaniu uczuć przez osobę, która żałuje lub pociesza. W tekstach prorockich, nḥm w formie piel,odnosi się do Bożego pocieszenia narodu izraelskiego, natomiast w Psalmach pocieszającym jest zawsze Bóg.
W dzisiejszym pierwszym czytaniu (Iz 40) słyszymy: „Pocieszcie, pocieszcie mój lud!” – mówi wasz Bóg. „Przemawiajcie do serca Jeruzalem i wołajcie do niego, iż czas jego służby się skończył, iż nieprawość jego odpokutowana…” (w. 1-2). Słowo Boga przenikliwe i pełne miłości musi dotrzeć do serca Jerozolimy, nie wystarczy, żeby dotarło do jej uszu. Motywem pocieszenia jest fakt, iż dług, który był przyczyną niewoli został spłacony. Słowa proroka odnoszą się do czasu wielkiego wyjścia z niewoli, które będzie nie tyle wyjściem fizycznym i geograficznym, ale przede wszystkim wyjściem duchowym w wierze i nadziei…
Jak widzimy w dzisiejszej Ewangelii według św. Łukasza (Łk 3), Jezus, Mesjasz, przychodzi do nas czekając w kolejce po chrzest janowy razem z grzesznikami. Gest solidarności Jezusa z tymi, którzy mają potrzebę oczyszczenia, jest momentem objawienia Jego prawdziwej tożsamości: „Ty jesteś moim Synem umiłowanym, w tobie znalazłem moje upodobanie” ale także dogłębnym aktem pocieszania człowieka, ponieważ to On jest tym mocniejszym od Jana, który dokona prawdziwego oczyszczenia ludzkości przez zanurzenie w Duchu Świętym.
