PIĄTEK XIII TYGODNIA PO ZESŁANIU DUCHA ŚWIĘTEGO. Rozmyślanie. Prostota. O. GABRIEL OD ŚW. MARII MAGDALENY

salveregina.pl 1 miesiąc temu

Zdjęcie: Współżycie z Bogiem

Źródło: O. Gabriel od Św. Marii Magdaleny, Współżycie z Bogiem. Rozmyślania o życiu wewnętrznym na wszystkie dni roku, tłum.: o. Leonard od Męki Pańskiej, Wyd. OO. Karmelitów Bosych, Kraków 1960r.

Rozmyślanie.

PROSTOTA.

OBECNOŚĆ BOŻA. — Daj mi, o Panie, serce proste bez dwulicowości; serce, które by zawsze dążyło do Ciebie z prostotą dziecka.

Rozważanie.

1. Prostota jest cnotą bardzo zbliżoną do szczerości. Zakłada ją jako nieodzowną podstawę, a przewyższa, kiedy jest doskonała, bo obejmuje cale moralne życie człowieka i sprowadza je do jedności. Prostota wyklucza wszelką dwulicowość i wykręty, wypływające z samolubstwa, miłości własnej, przywiązania do siebie i do stworzeń, a więc prowadzi dusze w jednym kierunku do Pana Boga: żyć dla Niego, sprawiać Mu przyjemność, oddawać chwałę. Całe życie duchowe polega na tym stopniowym upraszczaniu, idącym w parze z oczyszczeniem wewnętrznym. Dusza doskonale oczyszczona od wszelkiej namiętności i przywiązania osiąga doskonałą prostotę, przez którą żyje jedynie Panu Bogu i z Pana Boga. Aby osiągnąć ten cel, powinniśmy w całym naszym życiu dać się prowadzić jedynemu światłu, oprzeć się na jedynej sile, dążyć do jedynego celu, tj. do Pana Boga.

Dusza pragnąca zdobyć większą prostotę, nie przyjmuje żadnego światła, jak tylko to, które jej przychodzi od Pana Boga, a jest nim Sam Pan Bóg. Dlatego odrzuca wszystkie pobudki miłości własnej i egoizmu, odpycha czarujący ale zwodniczy wdzięk namiętności i zasad świata, uznając, iż wszystko jest ciemnością i kłamstwem, prócz światła prawdy, jakie może dać jedynie Pan Bóg, Jego Prawo i Ewangelia. Osądza wszystkie rzeczy w świetle wiary, widząc w każdej okoliczności, w każdym zdarzeniu, choćby najbardziej bolesnym, Rękę Pana Boga i posługuje się wszystkim, aby zdążać do Niego, a nie tracić czasu w badanie postępowania stworzeń, bo to tak bardzo utrudnia życie i stwarza przeszkody do ćwiczenia się w cnocie. Nic jej nie zatrzymuje w szybkim pochodzie, bo znajduje w Panu Bogu nie tylko światło, aby poznać prawdziwą drogę, ale także siłę, aby nią postępować. W każdej chwili i na każdym kroku w życiu swoim, dusza prosta polega na Panu Bogu, szukając w Nim jedynego oparcia i jedynej siły. Nie znaczy to, iż nie korzysta również z pomocy osób mądrych i roztropnych, ale czyni to z oderwaniem, bez zamieszania i niepokoju, kiedy Pan dopuszcza, iż jej tych osób zabraknie. Cokolwiek by było, w każdej okoliczności, zawsze szuka z bezgraniczną ufnością pierwszego oparcia w Panu Bogu, przekonana, iż tylko w Nim znajdzie siłę potrzebną, aby podtrzymać swoje niedołęstwo i iż ta siła nie będzie jej nigdy odmówiona.

2. Dusza prosta cokolwiek czyni, zmierza do jedynego celu: do Pana Boga, i ma jedyne pragnienie: służyć Panu Bogu, podobać Mu się, sprawiać Mu przyjemność. Dlatego bardzo zważa, aby do jej postępowania nie wkradły się nigdy drugorzędne pobudki, jakimi są np. chęć zwrócenia na siebie uwagi, zdobycie poszanowania drugich, zadowolenie ciekawości albo lenistwa, własna chwała czy też egoizm. Te drugorzędne pobudki są podobne do małych liszek, o których mówi Pieśń nad Pieśniami, jakie ukradkiem dostają się do kwitnącej winnicy duszy i niszczą kwiaty i owoce dobrych uczynków. Ileż to dobrych czynności, rozpoczętych z miłości ku Panu Bogu, traci przynajmniej połowę wartości, albowiem w środku drogi zaczyna je kalać jakaś drugorzędna pobudka niedostatecznie odparta i oczyszczona! A ileż innych dobrych przemienia się w złe z powodu braku czystej intencji! Dusza prosta wypowiedziała walkę temu wszystkiemu i mówi ze Św. Franciszkiem Salezym: „Boże mój, gdybym wiedział, iż w sercu moim tętni choćby jedna żyłka nie dla Ciebie, natychmiast bym ją wyrwał i odrzucił od siebie”. Wielka czystość intencji sprawia, iż wszystkie słowa i uczynki są proste i oddają wiernie myśli i zamiary człowieka. Język jego jest prosty „tak, tak; nie, nie” (Mat. 5, 37). Postępowanie proste: Dusza czyni to, co powinna, bez ukrywania, bez udawania. Nie lęka się niczego, albowiem szuka tylko Pana Boga i Jego Chwały, więc działa ze świętą swobodą dzieci Bożych, nie oglądając się na względy ludzkie, nie troszcząc się o sądy i uznanie stworzeń. „Sędzią moim jest Pan” (1 Kor. 4, 4) — mówi ze Św. Pawłem Apostołem i dalej idzie swoją drogą, oglądając się jedynie na Pana Boga. W ten sposób, wolna od przeszkód i trosk nieużytecznych, zdąża do Pana Boga gwałtownie i prosto jak strzała. Jedynym światłem i siłą, jedynym celem jej życia jest Pan Bóg i dlatego całe jej postępowanie nabiera jasności, tężyzny i zachwycającej jednolitości, która jest słabym odblaskiem doskonałości Bożych.

Rozmowa.

„O Panie, obym mogła przyjść do Ciebie drogą prawdy i prostoty! Daj duszy mojej prostą intencję, jasne spojrzenie, aby Tobie pragnęła się podobać jedynie a nie przejmowała się sądami drugich o sobie”.

„Daj mi spojrzenie wiary, abym tylko Ciebie widziała w moich przełożonych i obcowała z nimi ze szczerością, uszanowaniem, czcią, ufnością, posłuszeństwem, pojętnością. Spraw, abym w stosunku do siebie samej umiała iść prosto aż do dna mojej nicości i utrzymywała się w tym bez zwracania się do siebie, wolna od niepokoju, smutku i zamieszania. Naucz mnie iść prosto aż do głębin duszy mojej, gdzie Ty przebywasz”.

„Spraw, abym obcując z bliźnim, zawsze szła prostą drogą miłości życzliwej, miłując Ciebie w nim, nie szukając zadowolenia natury. W różnych okolicznościach życia i nieprzewidzianych wypadkach, ucz mię iść prosto, bez ciekawości i roztargnień, tam, gdzie mnie woła Twoja wola. Naucz mnie iść bezzwłocznie prostą drogą miłości, prostoty dalekiej od dwulicowości, prawdy nie znającej wykrętów, posłuszeństwa nie uznającego odmowy, czystości nie dającej się uwieść stworzeniom, skupienia wykluczającego wszelkie rozproszenie”.

„Ta jest droga, która się podoba Tobie o Jezu i którą Ty raczyłeś nazwać najprostszą: Jam jest droga najprostsza (Naśl. III, 56, 1). To jest droga, która prowadzi do Boga, do Ojca, albowiem powiedziałeś: Nikt nie przychodzi do Ojca jeno przeze mnie. To jest droga, którą prowadzi nas Duch Święty, ponieważ Mądrość prowadzi drogami prawymi!”

„Dlatego, o Boże błagam Cię żarliwie i pełna ufności: Stwórz we mnie serce czyste i odnów we mnie Twojego ducha. Twój dobry duch niech mnie prowadzi drogą prawą!” (S. Karmela od Ducha Św., o. c. d.). Amen.

Zachęcamy do uczczenia Niepokalanego Serca Maryi w miesiącu Sierpniu ku Jej czci poświęconym: Nabożeństwo sierpniowe poświęcone ku czci Niepokalanego Serca Maryi – dzień 23

Idź do oryginalnego materiału