Hodowlę drzewa poznaje się po jego owocach, podobnie serce człowieka – po rozumnym słowie. (Syr 27,6)
γεώργιον ξύλου ἐκφαίνει ὁ καρπὸς αὐτοῦ, οὕτως λόγος ἐνθυμήματος καρδίας ἀνθρώπου.
Sicut rusticationem ligni ostendit fructus illius, sic verbum ex cogitatu cordis hominis.
Owoc (פְּרִי perî) w języku hebrajskim rzeczownik ten ma szerokie znaczenie także metaforyczne: „wynik”, „efekt”, „konsekwencja”, „plon”, a choćby „potomstwo”. W języku greckim słowo to brzmi „καρπός”.
To właśnie w tym języku spotykamy ten rzeczownik w pierwszym czytaniu dzisiejszej liturgii (Syr 27,4-7): „Jak o uprawie drzewa świadczy jego owoc, tak mowa o zamyśle serca człowieka”. Każde życie ma to do siebie, iż dąży do wydania nowego owocu, potomstwa, przedłużając linię błogosławieństwa, którego początki odnajdujemy w Księdze Rodzaju (Rdz 1). Mądrość Syracha porównuje „καρπός” (owoc) do mowy człowieka, ponieważ jest ona owocem myślenia, sugerując jednocześnie, iż jak hoduje się drzewo tak uprawie podlega nasze myślenie. Pytanie brzmi czym karmimy nasz umysł?
Drzewo nie może owocować bez zakorzenienia, bez słońca i deszczu. Analogia sięgająca natury podpowiada, iż Ci którzy zakorzenili się Panu, oni właśnie rozkwitają i wydają dobry owoc. Jak mówi Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii (Łk 6,39-45) „dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca wydobywa zło”. Warto więc karmić swój umysł dobrym pokarmem, ale też warto słuchać i oceniać własne słowa bo „z obfitości serca mówią usta”.
Hebrajskie słowo פְּרִי [perî]…
