Wtedy będzie miła Panu ofiara Judy i Jeruzalem jak za dawnych dni i lat starożytnych. (Ml 3,4)
וְעָֽרְבָה֙ לַֽיהוָ֔ה מִנְחַ֥ת יְהוּדָ֖ה וִירֽוּשָׁלִָ֑ם כִּימֵ֣י עוֹלָ֔ם וּכְשָׁנִ֖ים קַדְמֹנִיֹּֽות׃
et placebit Domino sacrificium Iuda et Hierusalem sicut dies saeculi et sicut anni antiqui
καὶ ἀρέσει τῷ κυρίῳ θυσία Ιουδα καὶ Ιερουσαλημ καθὼς αἱ ἡμέραι τοῦ αἰῶνος καὶ καθὼς τὰ ἔτη τὰ ἔμπροσθεν.
Ofiara (מִנְחָה minḥâ), rzeczownik ten w języku hebrajskim znaczy także „dar”, „prezent” czy „trybut” i od niego prawdopodobnie pochodzi czasownik mnḥ. Ma on zastosowanie zarówno potoczne jak i odnoszące się do kultu. Już od najstarszych czasów wskazywał on na ofiarę składaną bóstwu jako „miły zapach” dający ukojenie duszy.
W dzisiejszym pierwszym czytaniu (Ml 3,1-4) prorok zapowiada podwójne przyjście: najpierw posłańca, którego misją będzie przygotowanie drogi Panu, a następnie przyjście samego Pana do swej świątyni. Obecność Boga jest „jak ogień złotnika i jak ług farbiarzy”, co znaczy, iż jak ogień oczyszcza złoto z tego co złotem nie jest a ług działa jak mydło oczyszczające tkaninę z brudu tak też Pan dokona oczyszczenia „synów Lewiego”, czyli tych którzy służyli w świątyni. Dopiero wtedy będą oni składali Panu ofiary (מִנְחָה minḥâ) Jemu miłe.
Ewangelia dzisiejsza opowiada o ofiarowaniu Jezusa w świątyni w czterdziesty dzień po urodzeniu, to znaczy, iż proroctwo się wypełniło i Pan wchodzi do swej świątyni. My wszyscy potrzebujemy oczyszczenia. Często chcemy sami jego dokonywać, tymczasem jest ono darem Boga. jeżeli chcemy oczyszczenia to potrzebujemy przyjęcia Pana, który jest jak oczyszczający ogień. Rzeczywiście tylko ludzie czystego, prawego serca Boga oglądać będą jak Symeon i Anna.
