W Mieście Dawida od lat realizowane są wykopaliska archeologiczne. Nowe ustalenia na temat odkryć w tym miejscu nie tylko ukazują spektakularne dokonania starożytnych mieszkańców tych terenów, ale sprawiają też, iż „otwiera się nowa dyskusja na temat terminów występujących w literaturze biblijnej, odnoszących się do topografii Jerozolimy”.
Odkrycie archeologiczne w Mieście Dawida. Gigantyczne fortyfikacje
Naukowcy po raz kolejny weryfikują istnienie wzmiankowanych w Biblii miejsc. Masywna fortyfikacja odkryta podczas wykopalisk na parkingu Givati we wschodniej Jerozolimie rozwiązuje wieloletnią tajemnicę. W ciągu ostatnich 150 lat podejmowano wiele prób zidentyfikowania fosy, a teraz została ona ujawniona po raz pierwszy — konstrukcja chroniła opisywaną w Biblii pierwotną część Jerozolimy.
- Powstała w wyniku rozległego wydobycia materiału fosa utworzyła potężny kanał odgradzający Miasto Dawida. Jej gabaryty i sposób wykonania sprawiały, iż nie dało się przez nią przedostać. Początkowo przeznaczenie tego tworu skalnego było niejasne, ale dalsze wykopaliska i powiązanie odkrycia z wcześniejszymi znaleziskami pozwoliły ustalić, iż jest to północna linia fortyfikacji — podał w komunikacie Izraelski Urząd Zabytków (IAA).
Wykopaliska w Jerozolimie ujawniły miejsce z czasów opisywanych w Biblii
Zdaniem kierownika wykopalisk prof. Yuval Gadot z Wydziału Archeologii i Kultur Starożytnego Bliskiego Wschodu Uniwersytetu w Tel Awiwie oraz dr. Yiftah Shalev z Izraelskiego Urzędu ds. Starożytności nie wiadomo, kiedy pierwotnie utworzono fosę, ale badacze podkreślają, iż nowe dowody wskazują na to, iż była ona używana już ok. 3000 lat temu.
- W tamtych latach fosa oddzielała południową część mieszkalną miasta od pałacu i świątyni. Utworzenie fosy było monumentalną operacją, mającą na celu zmianę i modyfikację naturalnej topografii, aby zademonstrować możliwości władców Jerozolimy tym, którzy przekraczają jej bramy — czytamy w komunikacie IAA.
Fosa z czasów Królestwa Judy i Pierwszej Świątyni
Ogromna fosa fortyfikacyjna o głębokości co najmniej 9 metrów i szerokości co najmniej 30 metrów została zaprojektowana w celu ochrony górnego miasta, w którym znajdowała się świątynia i pałac, oraz oddzielenia go od dolnego miasta. „Mamy pewność, iż była ona wykorzystywana za czasów Pierwszej Świątyni i Królestwa Judy (966-586 r. p.n.e.), tym samym tworzyła wyraźny bufor pomiędzy miastem mieszkalnym na południu a miastem górnym na północy”, podają badacze.
Zdaniem badaczy zakrojone na szeroką skalę prace wydobycia ogromnej ilości materiału skalnego i przygotowania fosy wymagały znacznych umiejętności i zasobów inżynieryjnych, a jej wykonanie podkreślało siłę i możliwości ówczesnych władców miasta.
