Nazaret (Ναζαρὲθ – Nazareth)

W szóstym miesiącu posłał Bóg anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja. (Łk 1,26-27)

Ἐν δὲ τῷ μηνὶ τῷ ἕκτῳ ἀπεστάλη ὁ ἄγγελος Γαβριὴλ ἀπὸ τοῦ θεοῦ εἰς πόλιν τῆς Γαλιλαίας ᾗ ὄνομα Ναζαρὲθ πρὸς παρθένον ἐμνηστευμένην ἀνδρὶ ᾧ ὄνομα Ἰωσὴφ ἐξ οἴκου Δαυὶδ καὶ τὸ ὄνομα τῆς παρθένου Μαριάμ.

In mense autem sexto missus est angelus Gabrihel a Deo in civitatem Galilaeae cui nomen Nazareth ad virginem desponsatam viro cui nomen erat Ioseph de domo David et nomen virginis Maria.

Biorąc pod uwagę rezultaty prac archeologicznych przeprowadzonych dotąd w miejscu zwiastowania trudno przyjąć, iż Nazaret czasu Nowego Testamentu, który należałoby określić skromną osadą, jest przez Ewangelistę Łukasza nazwany miastem (gr. πόλις). Jednak poza porządkiem „szkiełka i oka”, z jakim my współcześni podchodzimy do wielu spraw, jest Boża logika historii i geografii zbawienia. Otóż położenie Nazaretu pomiędzy sercem żydowskiego świata a terytoriami pogan zdaje się odzwierciedlać Boży plan, zgodnie z którym miejsce to miało stać się punktem wyjścia dla uniwersalizmu zbawienia oraz przesłania ewangelii. Takie precyzyjne określenie położenia historyczno-geograficznego Nazaretu pozwala narracji o wcieleniu, w której wiodącą rolę odegrała przygotowana przez Boga Niepokalana Dziewica Maryja, rozwinąć się z maksymalnym proroczym oddźwiękiem i misyjnym zasięgiem. To nie jedyne miejsce w Nowym Testamencie, w którym wymienia się Nazaret (Łk 2,39. 51; 4,16), bo przecież określenia: „Nazarejczyk”/„z Nazaretu” (Łk 4,34; 18,37; 24,19) są charakterystyczne dla „pierwszej historii chrześcijaństwa” (Dz 2,22; 3,6; 4,10; 6,14; 10,38; 22,8; 26,9). Z kolei w źródłach żydowskich – właśnie od nazwy miejsca – Jezus jest nazywany Jesu haNocri, a wierzący w Niego to nazarejczycy (haNocrim). Warto też przywołać aluzję do hebrajskiego słowa נָזִיר (nazir), czyli „poświęcony”, jak i נֵצֶר (necer), które oznacza „latorośl” – z całym potężnym ładunkiem treści mesjańskich sięgających „pnia Jessego”, ojca króla Dawida (Iz 11,1), z którego przecież wywodzi się Jezus Chrystus.