🔉Miesiąc sierpień poświęcony ku czci Niepokalanego Serca Maryi – dzień 24

Nie Bóg Sam popycha do działania świat zwierzęcy, ale znowu każdą jego żywą komórkę raz na zawsze wprzągł w daną rodzinę, rodzinę w gatunek itd. Każdemu żyjątku dał odpowiednie warunki rozwoju, uzależnił jedno od drugiego, iż znów tworzy on śliczną harmonijną całość, którą się zachwyca oko i rozum człowieka.

Nie Bóg bezpośrednio kieruje ludźmi i historią istot rozumnych, ale utrzymując je przy istnieniu, gotowy jest w każdej chwili współdziałać z ich własnymi władzami czy to w poszczególnym człowieku z osobna, czy w społeczności, w której on żyje w rodzinie, szkole, kościele czy w państwie.

W ten to więc sposób Bóg, choć jest Stwórcą wszystkiego, i choć wszystkie Dary ostatecznie od Niego pochodzą, to przecie udziela ich jednym stworzeniom za pośrednictwem innych Swych stworzeń. A tak wszystko doskonale ze Sobą powiązał, iż utworzył z wszystkiego jeden niejako organizm. Nic w Nim nie istnieje dla siebie samego. Nic nie może w Nim odłączać się od innych i mówić, iż sobie wystarczy, a pomocy cudzej mu nie trzeba. Wszystko zgodnie ze sobą współżyć i współpracować i sobie nawzajem swymi siłami musi dopomagać.

Tym więcej uwydatnia się przez to Nieskończona Mądrość Boga, iż rzeczy tak różnorodne, tak sobie nawzajem przeciwne potrafił jednak ze sobą w harmonijną całość związać, a zostawiając każdemu jego własną naturę na usługi jednak drugiemu ją poddał.

Widać w tym tę niesłychaną lekkość Bożej Wszechmocy, iż nie potrzebuje ona ustawicznie każde stworzonko za rękę niejako prowadzić, by cel swój należycie swym istnieniem spełniło, ale najzupełniej jej wystarczy raz na zawsze powiedzieć wszystkiemu, co ma robić, a wykonane to już będzie zupełnie samodzielnie.

Przede wszystkim jednak promieniuje tu wielka Najwyższego Dobroć. Chce on każdemu ze swych stworzeń w zakresie każdego natury dać uczestnictwo w Boskiej, jak gdyby Wszechmocy. Pragnie, by każda istota miała jakby tę radosną świadomość, iż sama działa, i iż ta jej praca na coś drugiemu i tej ogromnej całości potrzebna…

Te same zupełnie prawa panują i w świecie życia nadprzyrodzonego.

I w świecie Łaski jak i w porządku natury nie zwykł Bóg występować bezpośrednio, ale używa tu do osiągnięcia pewnych celów przyczyn zupełnie drugorzędnych. Te stwarza i ustanawia, by były jak gdyby źródłem Łaski dla innych. Są one wtedy jakby centrami słonecznymi, wokół których muszą się obracać inni. Są słońcami nadprzyrodzonego światła, ciepła, życia, ruchu i szczęścia dla innych, a ci znowu, gdy tego światła i życia zaczerpną, znów stają się jego roznosicielami mniejszymi czy większymi dla drugich.

W tym świecie nadprzyrodzonym wszystko się doskonale łączy i wiąże. Cały porządek natury dla niego tylko istnieje i ma człowiekowi służyć jako odskocznia do życia w Bożej Łasce tu na ziemi, a w szczęściu nadprzyrodzonym w Niebie. Jest ten porządek nadprzyrodzony jak gdyby osią centralną w tym wielkim wszechświecie Bożego stworzenia. Około niego obraca się wszystko. W nim i przez niego wszystko odnośnię swą ma do Boga jako Stwórcy, Pana i Ojca wszystkiego.

Tak jak każdy inny świat i ten porządek nadprzyrodzony jest stworzony i ustanowiony dla stworzeń rozumnych przez Boga. I stało się to dla ludzi już w Raju. Nadużycie wolnej woli pozbawia ludzi Łask i Darów nadprzyrodzonych, gasi w nich życie Boże, skazuje na rozstrój całą naturę, a grzeszne istoty na łzy i nędze i ogień piekła.

Trzeba go zatem koniecznie naprawić.

Bóg czyni to po tysiącach lat przez Jezusa Chrystusa Boga i Człowieka równocześnie. Natura ludzka zgrzeszyła, ona więc na sobie przez mękę straszliwą ma ponieść konsekwencje swego dobrowolnego buntu, ma Boga za zniewagi przeprosić. Uczyniła to w sposób doskonały przez Odkupienie jej za cenę trudów Syna Bożego.

Przez Niego to Bóg ustanowił nowy porządek Łaski, nieco różny od tego, który był w Raju, choć w istotnych Swych Darach zupełnie równy tamtemu. On teraz staje się centrum, około Którego ma dalej płynąć historia świata. A posiada w Sobie Samym Moc i Siłę. Rządzi się Swymi Prawami. Rozwija się już na mocy raz danych mu przez Boga prawideł, których każdy musi się trzymać, im się poddać, jeżeli nie chce ponieść smutnych skutków swego postępowania i pójść na zagładę.

I jak Bóg naprawił naturę ludzką przez Jezusa Chrystusa, tak znowu wszystkim przydziela skutki Męki i Śmierci Zbawiciela świata nie sam bezpośrednio, ale przez innych, a używa do tego zarówno osób, jak choćby i rzeczy.

„Błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, Który nas ubłogosławił wszelakim błogosławieństwem duchownym w Niebiesiech, w Chrystusie” — powiada Św. Paweł Apostoł (Ef. 1, 3).

„A z pełności Jego myśmy wszyscy wzięli i Łaskę za Łaskę (tj. wszystkie Łaski); bo Zakon przez Mojżesza jest dany; Łaska i Prawda przez Jezusa Chrystusa się stała” — mówi Św. Jan Apostoł (Jan 1, 11–17).

„Sam Chrystus jest doskonałym Pośrednikiem między Bogiem i ludźmi, gdyż przez Swą Śmierć ród ludzki z Bogiem pojednał… Nic jednak nie przeszkadza, iż i innych nazywa się względnie pośrednikami między Bogiem i ludźmi, o ile współdziałają przygotowawczo i jako narzędzia do zjednoczenia ludzi z Bogiem” — naucza największy uczony Chrześcijaństwa, Tomasz z Akwinu (3 qu. 26 a. 1).

Sam Sobór Trydencki nazywa: Pan Jezus naszym u Boga Pośrednikiem.

„Jeżeli kto twierdzi, iż ten grzech Adama…., przez inny środek się gładzi, a nie przez zasługę jednego Pośrednika Pana naszego Jezusa Chrystusa, Który nas z Bogiem pojednał we Krwi Swojej, niech będzie wyklęty”. (D. 700 – ses. 5 cn. 3).

Ale znowu Dary Odkupienia Zbawicielowego otrzymujemy od Niego nie bezpośrednio, tylko za pośrednictwem tej potężnej instytucji, jaką jest jego Kościół. Ten zaś udziela Łask Jezusowych znów za pośrednictwem Swych władz najwyższych.

I tak np. Łaska wiary spływa na nas przez urząd nauczycielski Kościoła, bo „wiara ze słuchania”, jak uczy Paweł Święty; Łaski nadziei, miłości czy inne przydzielane są nam znów przez Sakramenty Święte — Chrzest, Bierzmowanie, Pokutę, Ciało i Krew Pańską, Kapłaństwo, Małżeństwo, Ostatnie Namaszczenie; Łaski potrzebne do dobrego życia i ostatecznego w dobrym wytrwania otrzymujemy za pośrednictwem gorącej modlitwy naszej, Świętych czy Matki Najświętszej.

Uczestniczą zaś w Sakramentach Kościoła znów na mocy pewnych praw, które w ich udzielaniu czy przyjmowaniu istnieją, a Łaski nadprzyrodzone z nich nie bezpośrednio od Boga na nas płyną, ale przez ręce pewnych ludzi, którzy mają do tego daną sobie od innych odpowiednią władzę.

Jest w tym wszystkim cały ogromny splot przyczyn i skutków, praw i ich zastosowań.

Czujemy, iż znajdujemy się tu wobec jakby nowego świata; potężnego, zupełnie innego niż to naturalne życie, które się rządzi swoimi własnymi prawami, a utrzymywane jest przy istnieniu i rozwoju nie bezpośrednio przez Boga, ale za pośrednictwem nieograniczonej liczby przyczyn drugorzędnych.

Do osiągnięcia skutków nadprzyrodzonych w istotach duchowych jak ludzie używa Bóg choćby rzeczy martwych: wody przy Chrzcie, chleba i wina przy Najświętszym Sakramencie, balsamu czy oleju przy Bierzmowaniu i Namaszczenie, słów i dotknięć przy innych świętych czynnościach, rozmaitych przedmiotów przy nakładaniu odpustów.

I nie dziwi już nas to zupełnie. Wiemy bowiem, iż wszyscy jesteśmy wszczepieni w jeden, potężny, żywy Organizm, zwany Mistycznym Ciałem Chrystusa, iż każdy Chrześcijanin i ten, kto w Łasce uświęcającej żyje, w tym niepojętym życiu tego tworu uczestniczy, iż jeden od drugiego w nim jest i musi być zależny, iż jeden drugiemu w dążeniu do nadprzyrodzonego celu może zaszkodzić, lub pomóc.

A ponieważ jest to cel tak wzniosły i przewyższa zupełnie ludzkie nasze siły, stąd tym większa wyłania się konieczność wzajemnej współpracy, usilnej do Boga prośby o pomoc i ogromne znaczenie wstawiennictwa tych, którzy milszymi są Bogu, tj. Świętych i Matki Najświętszej.

Znamy już rolę, jaką odegrało Niepokalane Serce Maryi w Życiu Jezusa i w Odkupieniu całego rodzaju ludzkiego. Rozumiemy już stanowisko, jakie zajmuje Ona w Mistycznym Ciele Zbawiciela, iż jest jego matką, i najlepszą opiekunką, iż przez Nią wszczepieni jesteśmy w Chrystusa ²⁾.

Nie zdziwi więc nas to zupełnie, gdy powiemy, iż jest Ona Pośredniczką wszystkich Łask, które z Odkupienia Jezusa na dusze ludzkie kiedykolwiek spływają.

Nowa, niesłychaną godnością opromienia ten Przywilej Przeczyste Serce Maryi. Wynosi on Jej Osobę do rzędu rozdawczyni nieskończonych i bezcennych Skarbów Bożej ku ludziom miłości. Daje Jej do ręki niejako rząd nad duszami.

Bóg złożył wszystkie owoce Odkupienia rodu ludzkiego do dyspozycji Syna Swojego, ten znów zamknął je niejako w Najświętszym i Najmiłosierniejszym Sercu Swej Matki i matki tych, w których On ustawicznie przez Łaskę się wciela, w nich żyje, z nimi pracuje, cierpi, zmartwychwstaje.

„Marya — powiada Pius X — jest ekweduktem, lub szyją, która łączy Ciało z Głową, i przez którą ta działa na Ciało Swą siłą i mocą sprawczą”.

Nie chodzi w tym ustępie wcale o wstawiennictwo tylko Maryi u Boga, tj. o pośrednictwo czysto moralne przez proste wstawianie się, ale o moc sprawczą, która z Jezusa, by dosięgnąć dusz naszych, przechodzi przez Maryę jako przez organ pośredni, który łączy Głowę z Ciałem.

Matka Najświętsza jest więc przyczyną Łaski podporządkowaną

1) przez Swoje u Boga wstawiennictwo,

2) przez współwysłużenie Łaski wraz ze Zbawicielem,

3) według niektórych katolickich uczonych prawdopodobnie przez pewien tajemniczy, na rzędny wpływ fizyczny.

To, co Bogu i Jezusowi przysługuje w porządku Łaski z Natury, to samo Jej przysługuje z Łaski. Zwie się Ona nadto w Kościele Wszechmocą proszącą, czego o żadnym innym Świętym powiedzieć nie można.

„Wszelka Łaska udzielana na tym świecie przychodzi do nas przez trzy stopnie. W porządku doskonałym schodzi ona z Boga w Chrystusa, z Chrystusa w Dziewicę, z Dziewicy w nas” ³⁾.

Odtąd ma Ona wobec każdego członka tego mistycznego Jezusa spełniać te zadania w porządku nadprzyrodzonym, jakie spełniała w porządku naturalnym wobec Syna Bożego.

Ma więc być mu matką, bo przez Jej ręce i Jej wstawiennictwo daje mu Bóg Łaskę uświęcającą, a gdy ją straci, Ona mu ją na nowo przywraca.

Ma mu być opiekunką, bo z Jej Serca spływać będą w jego umysł miliony Bożych Oświeceń i zachęt do cnoty.

Ma być towarzyszką prac i cierpień, smutków i triumfów i poszczególnych komórek i całego zbawiającego ludzkość Jezusa i przydzielającego Jej za wiedzą i wolą Jej Serca owoce Odkupienia.

W porządku nadprzyrodzonym jesteśmy świadkami zjawiska takiego, jakie się codziennie odbywa w naturze. W Niej Bóg zwykle niczego nie dokonuje sam osobiście, w czym się może posłużyć drugimi.

Uderzającym obrazem postępowania Bożego jest słońce. Jest ono potężnym źródłem światła i ciepła. Bez niego żadne żyjątko istnieć nie może. A przecież wiadomo, iż niezróżnicowana energia promieni słonecznych dzięki pośrednictwu nerwu wzrokowego wywołuje wrażenie światła, dzięki pośrednictwu pochłaniania zmienia się w ciepło, dając nam odczucie temperatury. Dzięki pośrednictwu komórki fotoelektrycznej przemienia się w prąd elektryczny, dzięki pośrednictwu odbicia i rozproszenia na tarczy księżyca rozjaśnia nocy ciemności.

Tak samo się rzecz ma z Matką Najświętszą. Dopiero przez Pośrednictwo Jej Serca oświecają się nasze rozumy i poruszają ku dobremu serca; dopiero od Niej ogrzewają się wszyscy w Chrystusie żyjący.

Czy ma Ona wszystkie te Łaski Sama ze Siebie?

Nie. Wszystkie pochodzą od Boga i Jezusa Chrystusa jak promienie od słońca; by jednak oświecały, ogrzewały, życie nowe rodziły, prowadziły w ciemnościach do nadprzyrodzonego celu zarówno jednostki jak i cały organizm, muszą przejść przez Serce Maryi ⁴⁾.

Czy Serce Najświętszej Panienki jest tylko takim martwym przewodem, przez który przepływają wody Łask z tego olbrzymiego Oceanu-Boga i użyźniają pustynie świata i napawają wilgocią każde ziarenko?

Wcale nie.

Najświętsza Panna jest przecie istotą żywą, myślącą i wolną. A jako taka, i w Jezusa Chrystusa jak latorośl w szczep winny najdoskonalej wszczepiona przez tyle dziesiątek lat pełnią Jego Życia żyła.

Za Jego Pomocą i Łaską zebrała Ona Swój własny, ogromny skarb zasług. Każdy bowiem uczynek dobry uwielbia Boga, Który jest jego współtwórcą, zadość czyni za grzechy, jeżeli takie istnieją, zasługuje na nagrodę szczęścia i Chwały w Niebie, ma wartość i moc uproszenia osobie, która go spełniła czy drugim Łask nowych.

Najświętsze Serce Maryi najdoskonalej swym życiem uwielbiło Boga, najzupełniej z Jezusa Chrystusa zadość uczyniło Jego Sprawiedliwości za grzechy świata, zasłużyło sobie na wyjątkowe i najwyższe stanowisko w Niebie, a wskutek tego w Oczach Boga nabrało bezgranicznej wartości i piękności; może więc swymi modlitwami w sposób daleko skuteczniejszy od innych wypraszać drugim u Boga Łaski przeróżne.

Zuchwałością znów by to było i nierozumem lekceważyć sobie Jej Orędownictwo.

Pewno, iż ogromna ilość Łask Bożych spływa na nas choćby bez naszej wiedzy, iż od Matki Najświętszej pochodzą.

Miliony ludzi ustawicznie na świat przychodzi i przy Chrzcie Świętym szczepi się w nich życie nadprzyrodzone. Otrzymują przecie Łaskę uświęcającą, cnoty wlane i Dary Ducha Świętego, tj. cały osobny organizm nadprzyrodzony, który czyni ich dziećmi Bożymi, członkami Mistycznego Ciała Jezusa. A kto tam z nich wie o tym, iż otrzymuje tę Łaskę przez Niepokalane Serce Maryi.

„Duch Święty za pośrednictwem Świętej Dziewicy objawia Swą płodność, wywołując w Niej i przez Nią Jezusa i Jego członki: jest to tajemnica Łaski nieznana choćby najmędrszym i największym mistrzom duchownym wśród Chrześcijan” ⁵⁾.

Miliony ludzi po swym dojściu do używania rozumu uczestniczy w niezliczonych Bożych oświeceniach, czuje w sobie częste porywy do dobra i cnoty, spełnia mnóstwo dobrych uczynków i ani przypuszcza, iż znowu wszystkie te Łaski, bez których przecie nikt nie byłby zdolny żyć dobrze, znowu przejść musiały z Woli Bożej przez Najświętsze Serce Maryi.

Miliony ludzi codziennie ciężko upada. Pozbawiają się oni lekkomyślnie Miłości Bożej. Po dłuższym czy krótszym czasie podnoszą się znowu. Pokutują. Odzyskują Łaskę uświęcającą i dawne zasługi na Niebo. Sprawiło to znowu Najsłodsze Serce Maryi.

To pośrednictwo Matki Najświętszej doskonale da się połączyć ze skutecznością wszystkich Sakramentów. Jak bowiem twórcza Wola Chrystusa ogarnia cały plan Odkupienia i użycza Siły i Mocy skutecznej wszystkim narzędziom zbawienia, podobnie Wola Maryi, która do połowy bierze udział we wszystkich dziełach Swego Syna, widzi w wizji uszczęśliwiającej wszystkie Jego działania i uczestniczy w nich razem z nim jako instrument podporządkowany mu we wszystkim (6).

Matka Najświętsza jak była Współodkupicielką z Chrystusem tak ma również pewne prawa współautorstwa w ustanowieniu Świętych Sakramentów i w rozdziale Łask przez nie. A odnosi się to tak do Mszy Świętej, Eucharystii jak i innych Sakramentów ⁷⁾.

Jest Ona tajnym ministrem między Bogiem a ministrami widzialnymi w sprawowaniu Świętych Sakramentów ⁸⁾.

Całe ogromne armie Chrystusowych kapłanów i biskupów wyjdą na świat i uprawiać go będą swym trudem. Piszą oni mądre dzieła. Zakładają pożyteczne dla ludzkości instytucje. Głoszą w najrozmaitszy sposób Ewangelię. Pociągają do Boga swym dobrym przykładem i swoją modlitwą. Całe narody i kraje korzystają z ich posług. Całe tysiąclecia żyją pod ich ożywczym wpływem. A nikt ani nie pomyśli, iż zawdzięcza to ludzkość znowu Sercu Maryi.

A tyle Łask częstej Komunii Świętej, a tyle pożytków dla duszy i ciała ze słuchania Najświętszej Ofiary, a tyle pociech płynących z Sakramentu Małżeństwa i Ostatniego Namaszczenia, a tyle darowań kar za grzechy wszystko to musi koniecznie przejść przez Serce Maryi, wszystko musi być zaszczycone Jego dotknięciem, skąpane w Jego Krwi nim się przesączy w serca Jej dzieci. I tak jest od początku istnienia Kościoła i tak już będzie do końca.

————————

Przypisy do rozważania:

1) Patrz o tym przedmiocie: Mura „Le Corps mystique du Christ” str. 121 La mediation universelle de Marie (wyd. drugie).

(2) Patrz Mura„Corps mystique” cz. 2 str. 143 i Encyklika Piusa X „Ad diem illum” 2. II. 1904 oraz Encyklika Leona XIII „Adiutricem „La vraie Devotion” r. 1, n. 32. populi” 5. IX. 1895 i bl. de Monfort

(3) cfr. Encyklika„Iucunda semper” 8. IX. 1894. Leon XIII. Mura „Corps mystique” wydanie drugie, część druga, str. 155. Lacrampe „Wszechpośrednictwo” (Lublin).

(4) Przypominamy z rozdziału 1, iż „serce” może mieć wielorakie znaczenie, a między innymi jako „część w miejsce, całości”.

(5) Bł. de Montfort. cfr. Mura „Corps mystique”, cz. 2, str. 164.

(6) cfr. Mura, cz. 2, str. 159. kowany mu we wszystkim.

(7) cfr. Anger„Corps mystique” str. 333.

(8) cfr. Anger „Corps mystique” str. 336.

I. Kościół Święty Swe myśli i uczucia w Swych nabożeństwach i modlitwach wyraża.

1. W nabożeństwach publicznych, Kościół Święty do Maryi stosuje trzy następujące z księgi Ekleziastyka ustępy. We mnie wszelka Łaska, drogi i prawdy. Wszelka Łaska; więc, jeżeli wszelka Łaska znajduje się przy Maryi, choćbyśmy nie wiem jak szukali gdzieindziej, nie znajdziemy jej. Drogi: Marya rozdziela nam wszystkie Łaski na drodze życia tego potrzebne dążącym nam ku niebieskiej ojczyźnie. Prawdy: przez Maryę otrzymujemy światło prawdy. We mnie wszystka nadzieja żywota i cnoty. Wszystka nadzieja: więc, jeżeli wszystka nadzieja nasza w Maryi, w Jej Opiece i przyczynie, na próżno szukać gdzieindziej. Życia: za przyczyną Maryi spodziewamy się tu na ziemi życia Łaski, tam w Niebie życia Chwały. Cnoty: z Rąk Maryi bierzemy cnoty, a szczególniej teologiczne: wiarę, nadzieję i miłość, którymi się odznaczali Święci. Ja matka pięknej miłości i bogobojności i uznania i nadziei świętej. Gdyby Marya przyczyną i modlitwami Swymi współdziałając z Łaską Boską, nie pomagała do wytworzenia w duszy człowieka miłości, która nas pięknymi czyni w Oczach Boskich, bojaźni, która jest początkiem mądrości, wiary, bez której niepodobna się podobać Bogu, świętej nadziei, która w Bogu uwidocznia nam dobrego Ojca; gdyby Marya, mówię, nie pomagała do wytworzenia w nas tych cnót, których jest Matką i Skarbniczką, byłyby one dla nas na zawsze obcymi. Słusznie przeto Św. Bernard, zastanawiając się nad tymi ustępami Pisma Świętego, które Kościół Święty do Maryi odnosi, orzekł, iż Bogarodzica jest wszystkich Łask Boskich Skarbniczką i naszą u Swego Boskiego Syna Orędowniczką.

2. Wejdźmy do któregokolwiek Katolickiego Kościoła; posłuchajmy śpiewów na cześć Maryi. Piękne są zaiste, wzruszające, ale nade wszystko pouczające i pocieszające. Uzdrowienie chorych — Ucieczko grzeszników — Pocieszycielko strapionych — Wspomożenie wiernych, módl się za nami. Biedacy wy, co niedomagacie na zdrowiu, próżno litościwym okiem za skuteczną pomocą oglądacie się na ludzi; są choroby, i jest mnóstwo takich, na które nauka i sztuka ludzka żadnego niema lekarstwa — zwróćcie się do Maryi, — Ona jest uzdrowieniem chorych. — Grzesznicy, dusze wasze spleśniały nieprawością; niebo zachmurzone jest gniewem przeciwko wam; czy macie, gdzie przed grożącą wam burzą schronienie? Tak, nie rozpaczajcie, Serce Maryi jest dla was przystanią, Ona jest Ucieczką grzeszników. — Zasmucone serca, utrapień potoki chcą was zalać, w smutkach waszych kto was pocieszy? Idźcie do Źródła pociechy, prawdziwej, bo nie ziemskiej, tylko, idźcie do Serca Maryi, Ona jest Pocieszycielką strapionych. A i Ty, Święty, Katolicki Kościele! Czymże odpierałeś, odpierasz i odpierać będziesz te niezliczone pociski, którymi w Ciebie godzą ze wszech stron mnodzy wrogowie Twoi? Nieraz, zdawało się, iż co tylko już nie masz się rozpaść i zginąć; gdy tymczasem, wszystko naokoło Ciebie się rozlatuje, ząb czasu największe ziemskie potęgi w kawałki druzgocze, Ty, niewzruszony stoisz, Serce Maryi czuwa nad Tobą, Ona jest Wspomożeniem wiernych.

II. jeżeli teraz zapytamy się Ojców i Doktorów Kościoła Świętego, jeżeli od nich zażądamy odpowiedzi jaką jest Marya? To nam Św. Jan Damasceński odpowie, iż jest łask Boskich oceanem; — Św. Efrem, iż jest Łask wszystkich źródłem; — Św. Bernardyn, iż jest wszystkich Dobrodziejstw Boskich Rozdawczynią; — Bł. Albert Wielki, iż jest Podskarbinią Jezusa Chrystusa; — Św. Piotr Damian, iż jest Miłosierdzia Pańskiego skarbnicą; — Św. Bernard, iż jest pełnością wszelkiego dobra i jedyną podstawą nadziei naszej.

Św. Bonawentura mówi, iż Maryę potrzeba nazywać Bramą Niebios, gdyż bez Jej Przyczyny nikt do Nieba wejść nie może — Św. Antonin głosi, iż chcieć bez Przyczyny Maryi Łaski od Boga otrzymać, to próbować latać bez skrzydeł.

Posłuchajmy więc tych słów, które Św. German do Maryi zwraca: Święta Dziewico! Nikt bez Ciebie Boga nie zna. Nikt bez Ciebie zbawionym być nie może. Nikt bez Ciebie, Matko i Panno, niebezpieczeństw tego życia nie ujdzie. Nikt bez Ciebie, łaski pełna, od Boga żadnego nie otrzyma Daru. Dlaczego? Św. Bernard odpowiadam albowiem Pan Bóg w ręce Maryi złożył wszystką cenę Odkupienia naszego.

O Dobroci Serca Jezusowego! Komuż lepiej można było powierzyć Skarb Łaski naszego zbawienia, jak nie Miłosiernemu Sercu naszej Matki?

Przykłady.

Marya, Mądrość Boską naśladując, ciągle około serc ludzkich przechodzi i woła: Jak kto pomocy potrzebuje, niech przyjdzie do mnie. Wszystkim co pragną Łask Boskich rozdziela je; chce tylko aby o nie prosić. jeżeli ogołoceni jesteśmy z Łaski Boskiej, nasza w tern wina; jeżeli się gubimy, oskarża nas o to niedbalstwo nasze. Jak sobie z modlitwą poczynamy? Kto się modli, zbawiony jest; kto się nie modli, stoi nad przepaścią potępienia. Z ufnością się modląc, możemy sobie wyprosić choćby doczesne niezwykłe dary. Pewnego razu, w kościele modlił się Misjonarz, ale tak, iż go nikt nie widział. W tym wchodzi ktoś do kościoła i głośno z westchnieniem mówi: Boże mój, ulituj się nade mną i nad moim dzieckiem. Obraca się i widzi niewiastę zbliżającą się do kropielnicy i wodą święconą polewającą głowę dziecka, które trzymała na rękach, powtarzając te same słowa: Boże mój, ulituj się nade mną i nad moim dzieckiem. Potem zwróciła się ku Ołtarzowi Matki Boskiej i padła na kolana dziecko swe Królowej Nieba ofiarując. O Panno Maryo, plącząc zawołała, oto u Stóp Twoich biedną matka bardzo strapiona… Oto moje dziecko, które bardzo kocham, umiera! Panno Maryo! ja Ci je ofiaruję, wejrzyj na nie łaskawym Okiem i racz pobłogosławić aby ozdrowiało! Potem zaczęła je całować i łzami swymi oblewać. Po chwili znowu zaczęła się modlić: O Panno Maryo, z całą ufnością do stóp Twoich upadam; wiem żeś jest bardzo litościwą, racz przeto pobłogosławić dziecku mojemu, błagam Cię o to. Oddaję dziecko moje pod Twoją Opiekę. Wróć mu zdrowie, zachowaj mu życie! Zanosiła się od płaczu, mówić już głośno nie mogła, modliła się po cichu. Marya tych próśb, błagań i westchnień wysłuchała, — dziecko ozdrowiało. jeżeli Królowa Nieba tak prędko dziecku przywróciła zdrowie, na prośby jego matki, o ileż prędzej Przyczyną Swoją wyjedna u Boga życie Łaski dla duszy Krwią Boskiego Jej Syna odkupionej? Powtarzajmy więc często: O Panno Maryo! zbaw biedną duszę moją! O Najświętsze Serce Maryi, bądź moim zbawieniem!

Modlitwa.

Najświętsza Panno! jesteś Łask wszystkich Rozdawczynią i dlatego jesteś moją i wszystkich ludzi nadzieją. Racz okiem litościwym wejrzeć na duszę moją, lepiej ode mnie znasz ją; wiesz, iż jest bardzo schorzała wskutek grzechów. Możesz obdarzyć ją zdrowiem a łaską ubogacić. Cóż więcej powiem? Ulituj się nade mną! Nędzny jestem; sam nie wiem czego potrzebuję i o co mam najbardziej prosić. Wyproś dla mnie u Syna Twego te Łaski, które mi są najpotrzebniejsze. Modlitwy Twoje zawsze są skuteczne, gdyż Matka prosi Syna. Ufny w skuteczność modlitw Twoich, Sercu Twojemu, Pani moja, powierzam sprawę zbawienia mojego. Amen.

W Bogu władnie Sprawiedliwość i Miłosierdzie, Serce Jezusa jest Sercem mego Boga Zbawcy, co się poświęca dla mego zbawienia; jest Ono Serce Miłosierdzia pełnym, ale jest zarazem Sercem Sędziego, które nie może zapomnieć praw Swej Sprawiedliwości. W Sercu zaś Maryi wszystko jest Miłosierdziem, samo jedynie Miłosierdzie; i nic nie ścieśnia możności onego wykonania, albowiem Bóg dał Jej Władzę, zostawił wolę rozporządzania takowym w sposobie godnym Swej Nieskończonej Dobroci.

1. Bóg dał Maryi Władzę szafowania Miłosierdziem, a ta Władza jest prawie bez granic. Już na ziemi miała Ona władzę nad Jezusem. Jezus był Jej poddanym. Na Niebie co prawda, Marya Jezusowi już nie rozkazuje, ale prośby Jej są zawsze prośbami Matki; a Matka taka jak Marya, czy może doznać odmowy, od takiego jak Jezus Syna? Słusznie Kościół nazywa Maryę: Panno można, łaskawa! O tak. Panna Ta Wszechpotężna; moc, potęga Jej nad Sercem Bożego Syna, Który Ją kocha tak rzewnie, tak tkliwie, a wszystkie Jej prośby zmierzają jedynie do zjednania Chwały Tego Ukochanego, do zjednania Mu serc, za które On się poświęca na krzyżu. To Panna potężna, albowiem, w Przybytku Chwały, Ona jest zdobna, uwieńczona jako Królowa Nieba i ziemi, Bóg Ją wynosząc nad Anioły, nad Niebiany, dał Jej Moc, co odpowiada tej najwyższej Jej Godności. Panna można, Ona bowiem będąc Najświętszą ze wszystkich stworzeń, tym samym Najmilszą Bogu, ma przewagę, Moc, Władzę, Wszystkich Świętych, Wszystkich Aniołów razem przewyższającą.

2. Bóg dał Maryi Wolę, pragnienie; wykonywania Miłosierdzia; pragnąc bowiem, aby Ta, co jest Matką Syna Bożego, była Matką naszą, zarazem natchnął Jej Serce uczuciem miłości i czułości przewyższającym miłość wszystkich matek razem. Jakże to pocieszająca prawda, zwłaszcza gdy rozważam zasadę miłości matek wedle ciała, z przyczyną i zasadą miłości ku nam Maryi. Marya miłuje Boga miłością prawie nieskończoną; jakżeby nas także nieskończenie kochać nie miała, nas co jesteśmy dziećmi Boga, na Jego obraz i podobieństwo stworzeni? Marya kocha Jezusa, jako Swego Syna, Swego Boga, a kocha nierównie więcej, niż Wszyscy Święci razem. My jesteśmy członkami Jej Ukochanego Syna, jakżeby nas kochać nie miała Miłością odpowiednią tej, jaką ma ku Niemu? Marya nic bardziej nie pragnie, jak Chwały Jezusa; sprawę Jego popiera najżarliwiej, jakżeby nie miała zajmować się sprawą naszą, kiedy to sprawa Jej Syna; za którą On Krew przelał? Dając nas Jezus Maryi za dzieci, dał Jej to, co miał najdroższe na ziemi, dusze, za które Sam się poświęcił; jakżeby ta Matka nie miała nas kochać, miłością płomienną, skuteczną?

Otaczając nas Marya Miłosierdziem, spełnia naraz Miłość ku Bogu, ku Jezusowi, ku nam; jednając bowiem Łaskę, przebaczenie dla grzeszników, wraca Bogu dzieci krnąbrne, co opłakują swe winy i już odtąd stanowią pozostać wiernymi. Wraca Jezusowi członki, które się oddzieliły od Niego, nad którymi zaczyna na nowo panować przez Łaskę. Odwraca od grzeszników karę, jaka im groziła i wprowadza na drogę do szczęścia wiecznego wiodącą. Czy może nadto dać większe dowody swej rzeczywistej miłości im Bogu, ku Boskiemu Synowi swemu, ku grzesznikom?

II. Marya ma Moc i pragnie jednać, udzielać mi Miłosierdzie, na tej wszech potędze, na tym pragnieniu opieram mą nadzieję otrzymania Łaski od sprawiedliwego Sędziego. Gdyby nie to Miłosierdzie Maryi, jakaż by była bojaźń moja? Ileż uchybień, niewierności, niewdzięczności dopuściłem się względem Zbawcy? Jakże niedbale odpowiadam mnogości Łask, jakimi ubogacił mnie w ciągu życia? Jakież odniosłem owoce, pożytki z tych Łask nieustanne mi udzielanych. Jakiegoż stopnia doskonałości miał prawo spodziewać się po mnie Zbawca, a na jak niskim szczeblu stoi ma cnota? Jakiż zatem byłby mój lęk przed Sprawiedliwością Jezusa, gdyby mi nie dał Swej Matki za Patronkę, za Pośredniczkę u Swego Tronu, gdyby Ona za mną nie błagała, nie wyzyskiwała mi Miłosierdzia? ale teraz, słodka ufność wstępuje do serca, Matka Jezusa jest Matką moją, a Matką Łaskawą, nędze moje rozbudzą współboleść w Jej Matczynym Sercu, Ona bronić będzie mej sprawy, troszczyć o zjednanie mi przebaczenia; Ona wyzyska mi Łaskę, przez Nią zbawiony będę.

Lecz ja i względem Maryi stałem się winnym, niewdzięcznym. Ach cóż Ona nie czyniła dla nie? I jak w zamian odpłaciłem się za Dobrodziejstwa, za Opiekę? Jakżem dziękował, miłował, uwielbiał Maryę? Zawiniwszy przeciw mej Matce, do kogóż się udam, abym Ją przebłagał, zyskał przebaczenie? Ach nie pójdę do nikogo, jeno do Niej Samej; w gorzkości serca wyznam mą niewdzięczność, przedstawię me nędze; a pewny jestem, iż spojrzy na mnie Okiem Łaskawym, iż się wzruszy mymi łzami, zapomni mych przewinień, ześle błogie skutki Miłosierdzia na me serce prawdziwie skruszone, na serce co stanowi już pozostać wiernym Jej i Boskiemu Jej Synowi.

Abym łatwiej zyskał Miłosierdzie, będę miłosiernym względem osób, na które mógłbym słusznie się żalić. Wzorem Maryi będę usiłował mieć serce pobłażliwe, współbolejące nad bliźnimi. Będę znosił ich wady, błędy, wymawiał ich intencje, jeżeli nie zdołam usprawiedliwić ich czynów. Przebaczam już każdemu wszelkie uchybienia, a chociaż obrażony, dobrem za złe mi wyrządzone odpłacać będę.