🔉Miesiąc sierpień poświęcony ku czci Niepokalanego Serca Maryi – dzień 22

Poznaliśmy już nieco niesłychane wyniesienie Matki Najświętszej przez to, iż Sam Syn Najwyższego raczył się w Niej począć i przez tyle lat Życia spełniał pokornie najdrobniejsze Jej polecenia, a przy Swych Cierpieniach Ją Odkupicielką całego rodu ludzkiego uczynił.

Teraz jednak dla wszechstronnego zrozumienia wartości Jej Serca trzeba głębiej wniknąć w stosunek, jaki łączył Jej Osobę z Duchem Najświętszym.

Faktem jest zupełnie pewnym, iż w Duszy Najświętszej Panienki ustawicznie mieszkała Trzecia Osoba Trójcy Najświętszej, Sam Duch Przenajświętszy.

Jest On bowiem dawany każdemu sprawiedliwemu, aby w nim przebywał.

„A ja prosić będę Ojca – powiada Pan Jezus – a innego Pocieszyciela da wam, aby mieszkał z wami na wieki… Wy zaś poznacie Go, bo pośród was mieszkać będzie i w was pozostanie” (Jan 14, 16).

A Św. Paweł Apostoł naucza, iż „Miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, Który jest nam dany” (Rz. 5, 5).

Chodzi tu właśnie o Trzecią Osobę Trójcy Świętej, bo jest Duchem Ojca i Syna, nazywa się Świętym, jest posyłany przez Syna, zasmucają Go grzechy ludzkie, słyszy, mówi, poucza, kieruje drugimi słowem zachowuje się jak samodzielna Osoba.

Jest On Bogiem, bo według Pisma posiada Swoją świątynię, uczy ludzi wszelkiej Prawdy, przepowiada rzeczy przyszłe Bogu jedynie wiadome, co więcej bada największe tajniki Bóstwa Samego.

„Nie wiecie, woła Apostoł Narodów iż świątynią Boga jesteście i Duch Boży mieszka w was? A jeżeli kto świątynię Boga zgwałci, zatraci go Bóg. Bo świątynia Boga jest święta, którą wy jesteście” (1 Kor. 3, 19).

I znowu:

„A zaś nie wiecie, iż członki wasze są kościołem Ducha Świętego, Który w was jest? Chwalcież i noście Boga w ciele waszym” (1 Kor. 3, 19).

Ten „Duch wszystko wypatruje, choćby głębokości Boże… Bo któż z ludzi wie, co jest człowieczego, jedno duch człowieczy, który w nim jest; także też, co jest Bożego, nikt nie wie, jedno Duch Boży” (1 Kor. 2, 10). I tym „Duchem Świętym natchnieni mówili ludzie Święci Boży” (2 Piotr 1, 21).

Duch Przenajświętszy jest Trzecią Osobą Trójcy Najświętszej.

Równy jest On we wszystkim Bogu Ojcu i Synowi. A więc jak oni jest od wieków. Nieskończoną posiada w Sobie Świętość, Mądrość, Piękność, Dobroć, Sprawiedliwość i Miłosierdzie. Owszem, równocześnie jest Samym Istnieniem, Dobrocią, Mądrością, Pięknością Najwyższą Wszechdoskonałością.

Jest On Stwórcą Nieba i ziemi z Ojcem i Synem. Z Nimi wszystko utrzymuje i z Wszystkim współdziała, wszystkim Opatrznością Swą rządzi i wszystkim się opiekuje.

W Bogu Duchu Święty wszystko ustawicznie żyje, rusza się i jest.

Posiada on wspólną naturę Bożą z Ojcem i Synem. Różni się tylko od nich tym, iż inaczej z Boga aniżeli Syn pochodzi.

Syn bowiem rodzi się z umysłu Boga Ojca. Duch zaś Święty pochodzi z Woli Ojca i Syna jako Jedynego Źródła Swojego. Syn Boży od wieków się rodzi z Bożej Mądrości Ojca swojego. Duch Święty od wieków pochodzi z Bożej Miłości Ojca i Syna – jest uosobieniem jakby tej Nieskończonej Bożej Miłości. I dlatego to wszystko, co w Kościele i w duszy ludzkiej płynie z Bożej ku ludziom Miłości, przypisujemy Bogu jako Duchowi Świętemu, Ducha Świętego jako Boski dla nas Dar i Boską ku nam Miłość za to wielbimy.

Już z tego choćby widać, jaki to skarb bezcenny miało w sobie Serce Najświętszej Panienki, gdy gościło w Swym wnętrzu Ducha Świętego. A posiadało Ono tę Trzecią Osobę Trójcy Najświętszej nie tylko jak inni przejściowo, ale na stałe od pierwszej chwili swego istnienia, ustawicznie przez życie i aż na wieki.

Inni natomiast nie zawsze mają Ducha Świętego. Otrzymują Go bowiem zwykle z chwilą Chrztu Świętego. Często choćby w ciągu życia tracą przez grzech ciężki.

Duch Święty. zatem mieszkał w Sercu Matki Najświętszej.

Duch Święty kochał Najświętszą Panienkę całą Potęgą Swej Miłości i był przez Nią nawzajem kochany. Był on Jej najczulszym Opiekunem i Dawcą bezcennych Darów Łaski.

On to podniósł Jej Serce do godności dzieci Bożych. On był w Nim przyczyną i źródłem życia nadprzyrodzonego. On tam był Boską pieczęcią tych skarbów najwyższych i zadatkiem wiecznego Jej szczęścia. On przebywał w Jej Sercu jak w świątyni, która tylko jemu od samego początku istnienia poświęconą została. A świątynia to cenniejsza od złota i pereł, bo była żywą, rozumną i wolną. Tam to okazywał on Jej wszystkie Swoje objawy Miłości.

„Kto Mnie miłuje, będzie ukochany przez Ojca Mego i Ja Go ukocham i okażę Mu Samego Siebie” (Jan 14, 21).

Duch Święty różnił się w Jej Sercu od Darów Łaski, które w Nim sprawiał. Mocą Swą Boską wynosił to Serce na wyżyny uczestnictwa w Boskiej Naturze. W nadprzyrodzony sposób upodabniał Je doskonale do Natury Boskiej przez Łaskę uświęcającą. Wywoływał On przez to najgłębsze i tajemnicze zjednoczenie Jej Serca ze Sobą.

Cnoty Boskie i Dary Ducha Świętego były tylko jakby upominkiem serdecznej Miłości tego Oblubieńca Boskiego do Swej ukochanej. A przebywanie ustawiczne tego Miłośnika nadawało Jej Sercu specjalną i różną niż w innych stworzeniach odnośnię do Boskiej Istoty. Duch Święty uświęca najpierw Jej Serce przez wylanie Nim Miłości ku Bogu, a następnie Sam jest tym wzniosłym węzłem, który Je łączył z Najwyższym, ale nie w jedność natury czy osoby, bo się to Nauce Kościoła sprzeciwia.

Jest to po Unii Syna Bożego z naturą ludzką najściślejsze zjednoczenie Bóstwa z człowiekiem przez Łaskę uświęcającą. Różnym jest ono zupełnie od przebywania Boga we wszystkich innych stworzeniach.

Zjednoczenie to z Duchem Świętym usposabia to Serce Najświętszej do życia na modłę Bożą, by Tego Boga w sposób nadprzyrodzony w uszczęśliwieniu wiecznym posiadać.

Duch Święty przez poznanie i miłość mieszka w Sercu Najświętszej Panienki jak w świątyni. A miłość ta wyraża się nie tylko w gorących uczuciach, ale polega na rzeczywistym posiadaniu Boga kochającego i ukochanego nad wszystko.

Wraz z Duchem Świętym łączą się z Sercem Matki Najświętszej i Dwie inne Osoby Boskie.

„Do Niego przyjdziemy i mieszkanie u niego uczynimy” (Jan 14, 23).

Tak samo naucza i Tradycja Kościoła:

„Jak Ojca i Syna, tak i Ducha Św. jesteśmy świątynią, niewielu świątyniami, ale jedną świątynią, ponieważ świątynia jest w mocy jednego” – jak naucza Św. Ambroży.

W Sercu więc Najświętszej Panny jak w świątyni tętni ustawicznie i w całej pełni tajemnicze Życie Trójcy Najświętszej: Bóg Ojciec rodzi tam w poznaniu doskonałym Siebie i nazywa to Synem, Syn i Ojciec miłując się nieskończenie wyłaniają Osobę Trzecią, Ducha Świętego, a tą Miłością Odwieczną stwarzają wszyscy Miłość, przewyższającą wszelkie stworzone miłości i zanurzają w niej zupełnie przyszłą Matkę Zbawiciela tak, iż jest Ona Nią jakby przeistoczona i nadprzyrodzoną godnością i pięknością przesycona.

Oto jest prawdziwa wielkość Serca Maryi, w Której najbystrzejszy i najgłębszy rozum Aniołów się gubi i której w tym życiu nigdy nasze słabe poznanie nie pojmie.

W taki to sposób Duch Przenajświętszy stwarza, przygotowuje i ubogaca Serce Maryi, zanim Jej oznajmi, iż jest wybraną na to, by się w Niej począł Zbawiciel.

Opowiada nam Pismo Boże, iż w Tajemnicy Wcielenia się Syna Bożego brał udział w szczególniejszy sposób Duch Świętego.

Na pytanie bowiem Panny Najświętszej, jak się to stanie, bo ona męża znać nie chce, odrzekł Jej Anioł:

„Duch Święty zstąpi na Ciebie, a moc Najwyższego Cię ogarnie… Przeto co się z Ciebie narodzi święte, będzie nazwane Synem Bożym” (Łuk. 1, 35).

A Św. Mateusz dodaje, iż „co się w Niej urodziło, jest z Ducha Świętego” (Mat. 1, 20).

Odtąd Duch Święty obejmuje widoczne kierownictwo nad Sercem Matki Najświętszej i duszami osób, z którymi się Ona zetknie, odtąd znaczy on wszystkie drogi Jej Syna Jezusa.

Pod Natchnieniem Ducha Świętego idzie z Sercem radosnym nawiedzić Św. Elżbietę i tam śpiewa Swój hymn uwielbienia Bogu za Dary i Łaski.

Duchem Świętym napełniona poznaje Elżbieta Tajemnice Wcielenia Syna Bożego.

Ducha Świętego pełni wobec Niej prorokują Zachariasz, Symeon i Anna.

Duch Święty pod postacią promiennego gołębia zstępuje w sposób widzialny na Pana Jezusa w wodach Jordanu i prowadzi Go na pustynię na post i modlitwę.

O Duchu Świętym głosi Swe Nauki Syn Boży, iż każdy, kto się chce zbawić, musi się odrodzić z wody i Ducha Świętego, iż Duch Święty z Ojca i Syna pochodzi, iż jest On Duchem Prawdy i z Jego Kościołem na wieki zostanie, iż wiernym tego Ducha Świętego jako Swój Dar i Swego Pocieszyciela ześle, iż mają oni na cały świat iść i chrzcić w Imię Ducha Świętego.

Wiedziała o tym dobrze Najświętsza Panna i rozważała w Swym Sercu te wszystkie Nauki.

I. Długość Miłosierdzia Maryi na tym polega, iż Pan Bóg od początku świata rozdziela i do skończenia świata rozdzielać będzie pomiędzy grzeszników Dobrodziejstwa Swej Łaskawości dla przewidzianych modlitw Bogarodzicy i wielkiej ku Niej miłości. Marya niezawodnie chciała to wyrazić słowami kantyku: A Miłosierdzie Jego od pokolenia do pokolenia, bojącym się Go. Św. Bernard utrzymuje, iż Pan Bóg nie zagubił rodzaju ludzkiego po grzechu z miłości ku tej Górce Adamowej. Nie wątpi on, iż w Starym Zakonie Bóg wszystkie Łaski i Dobrodziejstwa ludziom dawał przez wzgląd dla Tej Błogosławionej pomiędzy niewiastami. Dlatego ten miodopłynny Doktor Kościoła naucza, iż wszyscy ludzie, którzy byli, są i będą, Maryę uważają za Pośredniczkę zbawienia, po wszystkie wieki. Prorok ukoronowany Dawid, chociaż ta Matka Miłosierna jeszcze się nie narodziła, prosił Boga o zbawienie dlatego, iż jest synem Maryi i tak się modlił: Zbaw syna służebnicy twojej (Ps. 86/85/, 16). O jakiej służebnicy mówi, pyta Św. Augustyn, jeżeli nie o Tej, która powiedziała: Oto Ja Służebnica Pańska.

II. Szerokością Miłosierdzia Maryi jest to Jej staranie o wszystkich ludziach, iżby we wszystkich potrzebach mieli od Niej pomoc skuteczną. Nikt powiedzieć nie może: „Marya mnie opuściła”. Dlatego ta łaskawa Pani przyrównaną jest słońcu; gdyż jak słońce wszystko oświeca i ogrzewa, tak Marya wszystkich ludzi opromienia dobrodziejstwami Swej łaskawości.

Łaskawość Jej największych, choćby zrozpaczonych nie opuszcza grzeszników. Zgadza się to z objawieniem uczynionym Św. Brygidzie przez Św. Agnieszkę. Królowa nasza, (słowa Św. Agnieszki), teraz z Boskim Swym Synem w Niebie połączona, o Swej Dobroci zapomnieć nie może, i lituje się nad wszystkimi, choćby nad najbezbożniejszymi grzesznikami. I jako wszystkie na ziemi przedmioty wraz z ciałami niebieskiemu słońce oświeca; podobnie, dzięki Dobroci Maryi, niema nikogo na świecie, kto by Jej Pomocy wzywając, w Miłosierdziu Boskim nie uczestniczył.

III. Wysokość Miłosierdzia Maryi na tym zależy, iż wszyscy wybrani Niebo Jej zawdzięczają. Wszyscy co za Jej Przyczyną Boga szukają, dostępują zbawienia. Macierzyńską Swą Ręką wyprowadza grzeszników z przepaści zapomnienia o Bogu i pomaga im do wstępowania po szczeblach cnót na szczyty doskonałości. W objawieniu Św. Jana czytamy, iż Najświętszą Pannę wieńczą gwiazdy, a w pieśniach Salomona, iż w Jej koronie są dzikie zwierzęta lwy, lamparty. Jak to rozumieć? Ryszard odpowiada, iż te dzikie zwierzęta wyobrażają grzeszników, którzy łaskawością i za przyczyną Maryi, stają się gwiazdami na firmamencie Miłosierdzia Boskiego i piękniejszą w koronie tej Królowej miłosierdzia są ozdobą, aniżeli gwiazdy błyszczące na sklepieniu niebieskim.

Siostra Serafina Gapri, raz na modlitwie prosiła Bogarodzicę o nawrócenie tysiąca grzeszników. Spostrzegła się i ulękła, iż za wiele prosi. Objawiła jej się Matka Zbawiciela i zgromiła ją o tę niepotrzebną obawę mówiąc: „Czemu się lękasz? Czyż nie mogłabym u Syna mego wyprosić zbawienia dla tysiąca grzeszników? To się już stało, oto są“. I wtenczas, w duchu zaprowadziła ją do nieba, gdzie jej ukazała mnóstwo dusz, które byłyby na wieki potępionymi, gdyby nie Przyczyna i Pośrednictwo Maryi.

IV. Głębokość Miłosierdzia Maryi na tej oparta jest prawdzie, iż grzesznik każdy, nie wiem jak obciążony nieprawościami i katowany rozpaczą, wzywając Jej Pomocy, może otrzymać win swoich przebaczenie i nadzieję zbawienia.

Sama Bogarodzica Św. Brygidzie objawiła, „że nie ma na świecie grzesznika takiego, który by do Niej się uciekając, nie mógł do Boga powrócić i Łaski Jego pozyskać”.

Więc nic prawdziwszego jak te nazwy, które Ojcowie Święci przyznają tej najlitościwszej Królowej mianując Ją zrozpaczonych nadzieją, jedyną ucieczką grzeszników, przystanią rozbitków morskich. Pociecha wstępuje do serca, słuchając Św. Bernarda mówiącego do Maryi: Święta Dziewico! czyż można w Tobie nie mieć nadziei, wiedząc, iż choćby zrozpaczonym otwierasz Niebo? Wierzę i ufam, iż ilekroć uciekamy się do Ciebie, otrzymujemy to wszystko, o co prosimy i dlatego, wtenczas kiedy nie ma żadnej nadziei, jeszcze w Tobie trzeba mieć nadzieję.

Przykład.

Nie zapominajmy nigdy wspominać sobie na Miłosierdzie Maryi. Jesteśmy zawsze biednymi grzesznikami; więc pociechą będzie dla nas, rozmyślanie o Miłosierdziu, a ufność ku Matce Miłosierdzia ożywi się w sercach naszych. Patrzmy na Bł. Klemensa Hofbauera, misjonarza redemptorystę. Nieodrodny ten syn Św. Alfonsa umiał grzeszników najbardziej upadłych na duchu natchnąć ufnością ku Matce Boskiej, którą sam był ożywiony. W drodze zawsze koronkę odmawiał. Nazywał ją biblioteką i ulubioną bronią przeciwko uporowi grzeszników, przede wszystkim umierających. „Gdyby mógł szatan ludzi odwieść od nabożeństwa do Maryi, mówił on, lub to nabożeństwo zniszczyć, to by jego panowanie nie miało ani końca ani granic”. Nawrócenie przed śmiercią człowieka, który siedemnaście lat o Bogu zapomniał, przypisywał temu, iż za niego odmówił Różaniec. Nie przypominam sobie, zwykł był powtarzać, iżby który grzesznik nie nawrócił się przed śmiercią, jeżeli tylko miałem czas odmówić całą koronkę, zanim do niego przybyłem. jeżeli koronka takim jest narzędziem skutecznym miłosierdzia, to odmawiajmy ją codziennie. Możemy przyczynić się przez to do nawrócenia wielu grzeszników. Sami także zbawienne odniesiemy skutki i w godzinę śmierci będziemy mogli powiedzieć: Na wieki śpiewać będę o Miłosierdziu Maryi.

Modlitwa.

Jedyna Nadziejo moja, Maryo! oto u Stóp Twoich nieszczęśliwy grzesznik żebrzący Twej Litości. Cały Kościół nazywa Cię Ucieczką grzeszników, więc od Ciebie zależy moje zbawienie. Wiesz, co Jezus Chrystus dla zbawienia mego wycierpiał; cierpienia te składam przed Tronem Twoim. Pokaż, za mną się przyczyniając, iż kochasz Swego Syna, gdyż w imię tej Miłości, którą Go kochasz, proszę Cię o pomoc. Gdybym był Świętym, tobym Cię o Miłosierdzie nie prosił, ale grzesznikiem będąc, błagam Cię, Matko Miłosierdzia, wiem iż Sercu Twemu miło jest nędznych wspierać; pociesz więc Serce Swoje przyczyniając się za mną, bom w grzechach nie jest zatwardziały. W Ręce się Twoje oddaję, powiedz co mam czynić i wyproś dla mnie siłę wykonania tego. Uciekam się pod Płaszcz Opieki Twojej; Jezus tego chce, dla Swojej i Twojej Chwały, bo jesteś Jego Matką, abym zbawienie swoje zawdzięczał nie tylko Jego Przenajświętszej Krwi, ale i Twoim przemożnym modlitwom. On mnie do Ciebie posyła, abyś mi w Pomoc przyszła, Maryo, oto jestem; wszystką w Tobie pokładam nadzieję. Ty, co się za miliony dusz wstawiasz, rzeknij za mną słowo; powiedz Bogu, iż chcę być zbawionym, a niezawodnie Pan Bóg mnie zbawi; powiedz Bogu, iż jestem Twoim sługą, o nic więcej Ciebie nie proszę. Amen.

Te jednak uczucia były najserdeczniejsze przed samym Wniebowstąpieniem, przy ostatnim z Matką pożegnaniu, gdy Jej powiedział, iż już odchodzi zająć Tron Chwały na Wysokościach Niebios. Na tę wiadomość, jakież rozbudziły się w Jej Sercu uczucia? Wątpić nie możemy, iż ciężkość była dla Niej wielka, pozostać jeszcze na tym padole płaczu, odłączoną od Swego Syna; jednakże inne uczucie daleko wyższe, opanowało Jej Serce i wszystkie inne przygłuszało; uczucie euforii niewysłowionej, uczucie spowodowane Chwałą, Tryumfem Jezusa. Wyrazy, jakie Pan wyrzekł do Apostołów, są nam w tym względzie rękojmią: jeżeli Mnie miłujecie, mówił im Zbawca w czasie Wieczerzy, ucieszylibyście się z tego, iż idę do Ojca. Któż przecie więcej umiłował Jezusa jak Marya?…

W zachwycie radości, widzi Swego Syna otoczonego orszakiem Patryarchów, Królów, Proroków i innych dusz Świętych, wyprowadzonych z otchłani, unoszącego się na jasnym obłoku, niby na wozie tryumfalnym, wstępującego w Majestacie ku Niebu. W zachwycie radości, widzi jak wszystkie wzruszają się Niebiosa, jak miliony Duchów Niebiańskich biegnie na Jego spotkanie; słyszy, jak Anielskie Chóry najwdzięczniej opiewają Jego tryumfy, zwycięstwa, Wielkość, Chwałę Cnót Jego. Z niewysłowioną radością, widzi jak Jej Syn, Którego tak rzewnie, tak tkliwie kocha, wznosi się na najwyższe Niebiosa, zasiada na Tronie po Prawicy Swego Przedwiecznego Ojca.

Cóż za widok wspaniały, radosny dla Maryi! Jej Syn uwieńczony diademem nieśmiertelności, przyodziany Wszechpotęgą i Chwałą, obwołany Władcą Najwyższym wszystkich narodów, uwielbiony przez wszystkie ludy, obejmuje Królestwo, któremu nigdy nie będzie końca. Marya po milionkroć więcej kocha Jezusa niż Samą Siebie, i dlatego, Chwała, Szczęście Jej Syna, Jej własnym jest szczęściem, Jej Chwałą. Chwała Jezusa zajmuje Jej myśli, zachwyca umysł, napełnia Serce… Ah! Jej Serce już nie na ziemi; ale tam gdzie jedyny Skarb, jedyny przedmiot Jej Miłości… Jezus!

II. I moje także tam jest serce gdzie mój skarb, skarb zaś jest ów przedmiot, który miłuję. I cóż miłuję, co mój skarb stanowi? Czy przyroda i to co jej schlebia? Ma wola i co ją zadowala? Czy miłość własna i to co ją napawa, żywi? Czy szukanie mojego dla mojego „ja”? Albo raczej, jestże nim Jezus, Jego Chwała, Wola, Jego sprawa? Jestże Niebo i to co może mi zapewnić jego posiadanie? Cóż to za przedmiot, do którego nałogowo kierują się me myśli, pragnienia, uczucia? Ah! on jest moim skarbem.

Myślimy bowiem i to bez wysilenia o przedmiocie ukochanym. Co więcej, potrzeba choćby wysileń, aby o nim nie myśleć. Pragniemy serdecznie posiadać przedmiot ukochany; bo miłość pożąda, pragnie z nim się zjednoczyć. O nim mówimy często i z przyjemnością, bo usta mówią z obfitości serca. Wszystko przywodzi nam na pamięć ów przedmiot którym serce je3t zajęte: wszystkie władze duszy gwałtownie za nim gonią, nie zrażając się największymi trudnościami, poświęceniami.

Oto są znamiona, po których poznać mogę przedmiot, który kocham, skarb mój. Im będą wydatniejsze, tym lepiej wskażą mi rzeczywistą istotę, rodzaj, stopień, moc mej miłości. jeżeli będą słabe, będą oznaczały, iż kocham słabo. Cóż mówi me serce? Jakaż niestałość, jaka w nim smutna mieszanina miłości dla Jezusa i stworzeń?… Uczucia sprzeczne usiłują zawładnąć mym sercem. Cóż one dowodzą? Czyż nie wykazują, iż me serce jest podzielone, iż Jezus nie panuje w nim Samowładnie, a przecie dwom panom służyć nie mogę…

W Sercu Maryi nie było ani cienia niestałości, rozdziału, ani cienia obcej miłości, prócz Jezusowej. Przez długie lata, jakie jeszcze po Wniebowstąpieniu Pańskim spędza na ziemi, Jezusem jedynie zajęta była; wszystko co niebyło Jezusem, było Jej niczym. W Jeruzalem zwiedza często miejsca, które On uświęcił Obecnością Swoją, skropił Krwią Najdroższą: Ogrójec, Pretorium, Kalwarię, a widok tych miejsc, jakież nowe płomienie roznieca w Jej Sercu!…

Trzy rzeczy słodziły Maryi, gorycz Jej wygnania: codzienna Komunia; ciężkości życia znoszone z miłości ku Jezusowi, i Chwała składana Bogu, przez najdoskonalsze spełnianie Jego Woli. To są także trzy rzeczy, co mi życie słodzić, co mnie pocieszyć mogą, na tym łez padole. Trzy rzeczy, z których mogę korzystać na ziemi, a których sami Niebianie mnie by pozazdrościli, gdyby mogli mieć jeszcze jakieś szczęścia pragnienie.

Najświętsza Komunia… Wszakże Ją mogę przyjmować często. O! gdybym miał choć cząstkę tej żywej wiary, pokory głębokiej, miłości płomiennej, z jaką Marya zbliżała się do Stołu Świętych!

Ciężkości życia… One podtrzymywały ogień święty, którym Serce Maryi dla Serca Jezusa gorzało, one dodawało Jej nowych rysów podobieństwa z Jezusem.

Spełnianie Woli Bożej… W prawdzie ta Wola Święta spełnianą jest najdoskonalej na Niebiosach, ale Święci spełniając takową, nowych zasług już nie skarbią sobie; a ja, również jak Marya, kiedy tu jeszcze żyła, mogę coraz więcej przymnażać sobie zasług, upiękniać coraz bardziej koronę nieśmiertelności.

O! Maryo, wyproś mi Łaskę, abym mógł korzystać z tej potrójnej rzeczy, tak jakby z niej korzystał Święty z Nieba, gdyby jeszcze wrócił na ziemię.