75. Św. Symmach, Papież i Wyznawca.
Żył około 514 roku. Sardyńczyk-dyakon, syn Fortunata, w 498 roku znaczną większością wybrany na Papieża, miał współzawodnika Wawrzyńca-Archipresbytera, którego mianował Biskupem Nuceryi; lecz, jako niepoprawnego, musiał go potem złożyć z urzędu i skazać na wygnanie. Na Synodzie Rzymskim zagroził suspensą księżom, którzyby za życia Papieża i bez jego wiedzy starali się zjednywać głosy dla następcy, i odbywali w tym celu zebrania i narady lub knowali jakie intrygi. Niezadowoleni tą uchwałą Synodu Festus i Probin oskarzyli przez złość św. Symmacha przed królem Teodorykiem o zmyślone zbrodnie, który ustanowił Biskupa Piotra z Altinum wizytatorem Kościoła Rzymskiego. Większość Biskupów protestowała przeciwko temu, a Synod 4ty ,,Palmaris” uznał niewinność św. Symmacha, który bronił energicznie praw prymatu Papieża i zaprzeczył władzy cywilnej prawa mieszania się do spraw czysto kościelnych. Papież św. Symmach zatwierdził senat czyli Kollegium Kardynałów w 499 roku, wznowił ,,Gloria” w dni niedzielne i św. Męczenników, pisał wiele listów w sprawach wiary św., odrzucił prawa Odoakra-króla przywłaszczania ziemi kościelnej; pozwolił posiadać dożywotnie „beneficya” duchownym, którzy przedtem utrzymywali się tylko z ofiar na Mszę świętą. Posyłał wielkie ofiary na wykupienie chrześcijan z niewoli, a szczególnie Biskupom w Afryce z niewoli Wandalów dzikich, którym posyłał także prowiant i odzież dla wsparcia biednych oraz Relikwie Świętych do kościołów rozmaitych. Za Papieża św. Symmacha umarli: Opat św. Teodozyusz, patronka miasta Paryża św. Genowefa w 512 roku, św. Servulus 510 roku; św. Symmach postanowił, iż wybrany na Papieża chociażby niejednogłośnie, ale przez większość duchowieństwa — ma prawo zasiadać na Stolicy Apostolskiej, i jest legalnym Papieżem; umarł w 514 roku i pogrzebany jest na Watykanie.
