KARTKA Z KALENDARZA LITURGICZNEGO: 29 Października.

Każdego z nich ojczystym głosem mężnie napominała, będąc pełna mądrości, a myśli niewieściej męskiego do nich mówiła: Nie wiem, jakoście się w żywocie moim ukazali, bo nie jam ducha i duszę wam darowała, i żywot, i każdego członki nie jam sama serca dodając spoiła. Ale Stworzyciel świata, który sprawił człowiecze narodzenie i który wynalazł poczęcie wszech rzeczy, i wam z miłosierdziem zaś ducha przywróci i żywot, jako wy teraz samymi sobą dla praw jego gardzicie. ale Antioch mniemając, żeby nim gardzono, i puściwszy też mimo się głos urągający, gdy jeszcze najmłodszy pozostał, nie tylko go słowy upominał, ale i pod przysięgą obiecował, iż go bogatym i szczęśliwym uczynić miał i jeśliby odstąpił od praw ojczystych, iż go miał mieć za przyjaciela i potrzeb mu dodać. Ale gdy się młodzieniec żadną miarą nie skłaniał na to, zawołał król matki i radził jej, aby młodzieńcowi radziła ku zdrowiu. A gdy ją długimi słowy napominał, obiecała, iż synowi radzić miała. A tak schyliwszy się do niego, szydząc z okrutnego tyrana, mówiła głosem ojczystym: Synu mój, zmiłuj się nade mną, któram cię dziewięć miesięcy w żywocie nosiła i przez trzy lata przy piersiach miała i chowała, i do tych lat przywiodła Proszę, synu, abyś spojrzał na niebo i na ziemię, i na wszystko, co na nich jest, i zrozumiał, iż to Bóg z niczego uczynił i rodzaj ludzki. Tak się stanie, iż się nie będziesz bał tego kata, ale stawszy się godnym braciej twej uczestnikiem, podejmij śmierć, abych cię z braty twemi w onym zmiłowaniu przyjęła. To gdy ona jeszcze mówiła, rzekł młodzieniec: Kogóż czekacie? Nie słucham rozkazania królewskiego, ale rozkazania Zakonu, który nam jest dan przez Mojżesza. Ale ty, któryś się stał wynalazcą wszelkiej złości na Hebrejczyki, nie ujdziesz ręki Bożej. Bo my to dla grzechów naszych cierpimy. I acz się na nas, dla kaźni i karania, Pan Bóg nasz trochę rozgniewał, ale przejednan będzie sługom swoim. A ty złośliwy a ze wszech ludzi najgorszy, nie wynoś się próżno daremnymi nadziejami, rozpaliwszy się na sługi jego. Albowiem jeszcześ nie uszedł sądu wszechmocnego a wszystko widzącego Boga. Bo bracia moi krótkie teraz boleści wycierpiawszy, w przymierzu żywota wiecznego postanowieni są: ale ty sądem Bożym sprawiedliwe pychy twej karanie odniesiesz. ale ja, jako i bracia moi, duszę i dało moje dar wam za prawa ojczyste, wzywając Boga, aby co rychlej narodowi naszemu miłościwym był, a ty żebyś w mękach i w karaniu wyznał, iż on sam jest Bogiem. Na mnie lepak i na braci mojej ustanie gniew Wszechmocnego, który jest sprawiedliwie wniesion na wszytek nasz naród. Tedy król gniewem zapalony, nad tym okrutniej niż nad wszystkimi się srożył, gniewając się, iż był naigrany. A tak i ten czystym zszedł, na wszystkim w Panu ufając. A na ostatek po synach i matka koniec wzięła”.