KARTKA Z KALENDARZA LITURGICZNEGO: 26 Września.

Usiłował on wszelkimi sposobami skłonić dziewicę chrześcijańską, Justynę, do posłuszności względem pewnego młodego poganina, który zapałał ku niej wielką miłością. Ponieważ jednak żadne wysiłki nie odnosiły skutku, Cyprian zasięgnął rady nieprzyjaciela rodzaju ludzkiego. Ten zaś wyznał mu, iż nad ludźmi, którzy prawdziwie czczą Chrystusa, nie ma on żadnej zgoła władzy. Wstrząśnięty tą odpowiedzią Cyprian zaczął żałować za swe bezbożne dotychczas życie i powziął do niego odrazę, a porzuciwszy wszelkie praktyki czarnoksięskie nawrócił się szczerze na wiarę chrześcijańską. niedługo potem pojmano go wraz z ową świątobliwą dziewicą i oboje osiągnęli koronę męczeńską (około r. 304). Kilku wiernych potajemnie przewiozło statkiem ich zwłoki do Rzymu, a stąd do posiadłości szlachetnej matrony imieniem Rufina, gdzie je pochowano. Później przeniesiono je do Miasta i złożono w bazylice laterańskiej, w pobliżu chrzcielnicy.

Msza (Salus autem) wspólna na uroczystość wielu męczenników.

2. PRZENIESIENIE RELIKWII ŚW. STANISŁAWA, BISKUPA MĘCZENNIKA (w diec. krakowskiej i chełmińskiej dn. 27 września)

„Byłem chory, a nawiedziliście Mnie”.

Zwłoki Św. Stanisława biskupa pochowano pierwotnie na cmentarzu kościoła Św. Michała; dopiero w dziewięć lat po jego śmierci, tzn. w 1088 r. przeniesiono je do katedry wawelskiej, gdzie dotąd spoczywają.

Msza jak w dniu 8 maja.

3. Czytania z Pisma Św. na pierwszy miesiąc jesieni kościelnej są bardzo pouczające. Widzimy w nich dwóch mężów i dwie niewiasty: Joba i Tobiasza, Judytę i Esterę, czworo bohaterów prawdziwie godnych tego miana. Wspólnym ich rysem jest zwycięskie przebycie ogniowej próby ucisku i cierpienia. Job jest przysłowiowym niemal uosobieniem cierpliwości, a więc cnoty, która i nam potrzebna jest w każdym dniu i w każdej godzinie życia. „Przez cierpliwość waszą zyskacie dusze wasze” — mówi Pan Jezus. Tobiasz jest typem człowieka dobrego i zacnego, ojca rodziny, męża bogobojnego i głębokiej wiary. Charakterystycznym jego rysem jest dobroczynność i miłość bliźniego. Obaj — Job i Tobiasz — otrzymują sowitą nagrodę, na którą jednak zasłużyli przez wytrwałe znoszenie najsroższych doświadczeń i cierpień.

Drugą grupę tworzą dwie szlachetne niewiasty: Judyta i Estera. Godna podziwu wydaje nam się zwłaszcza Judyta, wdowa prowadząca życie surowego umartwienia; mądra niewiasta, gotowa złożyć swe życie i cześć w ofierze za lud i wiarę. Dlatego też jest ona figurą wszystkich współbojowników i współzwycięzców Chrystusa Pana, wszystkich chrześcijańskich bohaterów i Świętych, a zwłaszcza Matki Chrystusowej, Maryi, Która rzeczywiście uczestniczyła w Dziele Odkupienia i miała nim większy udział, niż byśmy to pojąć mogli. Słusznie wtedy Kościół stosuje do Maryi słowa, którymi w Betulii oddawano cześć Judycie: „Tyś sława Jeruzalem, tyś wesele Izraela!” Równocześnie zaś Judyta jest figurą Kościoła i poszczególnych dusz, które powinny ucinać głowę piekielnemu Holofernesowi, tzn. bezwzględnie uśmiercać w sobie grzech. Estera nie dorównywa wprawdzie Judycie, ale i ona poświęca się za lud. Powołaniem niewiasty jest zapomnienie o sobie, aby się poświęcić dzieciom i rodzinie. Nie w samolubstwie bowiem, ale z w poświęceniu znajduje ona szczęście. — Te zatem cztery postacie biblijne towarzyszą nam u progu jesieni kościelnej i uczą nas przysposabiać Tron dla mającego przyjść powtórnie Pana.