KARTKA Z KALENDARZA LITURGICZNEGO: 24 Sierpnia.

Członki tego Ciała mają do spełnienia różne zadania, ale wzajemnie się wspomagają; chwała jednego z nich przygotowuje chwałę dla innych (Epistoła Mszy pięknie tę myśl wypowiada: „A wy jesteście Ciałem Chrystusowym, jedni drugich członkami”).

Bartłomiej i Natanael w Ewangelii Św. Jana to jedna i ta sama osoba. Pochodzi on z Kany Galilejskiej i jest jednym z pierwszych uczniów powołanych przez Zbawiciela. Już przy pierwszym spotkaniu wystawił mu Jezus wspaniałe świadectwo: „Oto prawdziwy Izraelita, w którym nie masz podstępu”. Po Zmartwychwstaniu Pana był obecny jako jeden z niewielu świadków ukazania się Zmartwychwstałego nad jeziorem Genezaret (Jan 21, 2). Po Wniebowstąpieniu miał nauczać w Armenii i tamże ponieść śmierć męczeńską; został żywcem odarty ze skóry, a potem ścięty. Ormianie czczą go jako Apostoła swego narodu. O jego relikwiach tak mówi Martyrologium: „Święte jego szczątki zostały przeniesione najpierw na wyspę Lipari [na północ od Sycylii], stamtąd do Benewentu, wreszcie do Rzymu na wyspę na Tybrze, gdzie wierni otaczają je pobożną czcią (prawdopodobnie jednak relikwie jego pozostały dotąd w Benewencie).

Dzień dzisiejszy jest rocznicą jednego z tych przeniesień.

2. Msza (Mihi autem).

Zrozumiemy ją lepiej, o ile przeniesiemy się w duchu do pierwotnego Kościoła, a jednocześnie przytoczoną dziś Ewangelię przyjmiemy jako jej ilustrację. Za dawnych czasów chrześcijanie całą noc spędzali na czuwaniu i modlitwach, a o wschodzie słońca brali udział we Mszy Świętej, którą odprawiał biskup w otoczeniu całego duchowieństwa. W samą uroczystość przybywali zewsząd wierni do kościoła, gdzie był grób Świętego, i na jego grobie składali chusty w przekonaniu, iż moc jakaś z niego wychodzi; przynoszono tam również chorych. Teraz zrozumiemy owo misterium, o którym mówi dzisiejsza Ewangelia. Mistyczne Ciało Chrystusowe, tzn. zgromadzenie wiernych, spędziło „noc na modlitwie Bożej”; była to wigilia. Nad ranem przywołał Chrystus dwunastu Apostołów swoich i zeszedł z nimi na równinę (Ofiara Mszy Świętej); dzisiaj widzimy w duchu Chrystusa nadchodzącego „z chwalebnym zastępem Apostołów” (Alleluja). Gdy Papież w otoczeniu duchowieństwa, przy śpiewie Introitu kroczy do Ołtarza, widzimy w nim Chrystusa i Apostołów, „czcigodnych przyjaciół i książąt”. A oto teraz podczas Mszy Świętej stoi „wielka rzesza” wiernych; ci wierni to właśnie my, którzyśmy „przybyli, aby Go słuchać (we wstępnej części Mszy Świętej, w czytaniach i kazaniu) i aby być uzdrowionymi z niemocy swoich” (w Ofierze Świętej). W Komunii Świętej dzieje się to samo, co mówi Ewangelia: „A cała rzesza pragnęła się Go dotknąć, albowiem wychodziła zeń moc i uzdrawiała wszystkich” (w dawnych czasach kładziono wiernym Hostię Świętą na dłoń). W dniu dzisiejszym Chleb Niebieski ma podwójną moc: jako Ciało Chrystusowe i jako relikwia z grobu Apostoła. Jest to „zadatek wiecznego zbawienia” (modlitwa po Komunii Świętej). Do rzeszy otaczającej Chrystusa i my się dzisiaj przyłączamy, aby z upragnieniem słuchać słów Jego (w pierwszej części Mszy Świętej), błagać o uzdrowienie ran duszy naszej, wreszcie zaczerpnąć mocy wychodzącej z Jego Świętego Ciała. Właśnie te dwa czytania (Epistoła i Ewangelia) nadają dzisiejszej Mszy tyle piękna i głębokiej treści.

3. Brewiarz.

Św. Ambroży, nawiązując do Ewangelii, wypowiada następujące uwagi: „I spędził noc na modlitwie Bożej”. Ukazano ci, Chrześcijaninie, obraz, przepisano wzór, który powinieneś naśladować. Czegóż to nie powinieneś uczynić dla swojego zbawienia, skoro za ciebie Chrystus noc spędza na modlitwie? Czegoż to nie należy ci czynić, by się przygotować do spełnienia dobrego uczynku, o ile Chrystus się modli, zanim roześle Apostołów? O ile się nie mylę, nigdzie nie czytamy, aby się modlił wspólnie z Apostołami; zawsze modli się w samotności. Bo pragnieniami swoimi zajęty człowiek nie pojmuje Zamierzeń Bożych i nikt nie może być uczestnikiem tego, co jest najbardziej wewnętrzne w Chrystusie. „Przywołał uczniów swoich i wybrał spośród nich dwunastu”, których przeznaczył, aby pomagali ludziom do zbawienia na całej ziemi i aby stali się siewcami Wiary. Zastanów się nad planem z Nieba pochodzącym! Nie wybiera do swego dzieła ani mędrców, ani bogaczy, ani wysoko urodzonych, ale rybaków, i celników, aby się nie zdawało, iż kogokolwiek pociągnęli swoją uczonością, przekupili bogactwami, nakłonili powagą swej władzy czy szlachetnego pochodzenia. Zwyciężać miała przekonywająca prawda, a nie błyskotliwość wymowy”.

4. Jakie jest znaczenie Apostołów?

W naszej Liturgii święta Apostołów mają szczególne znaczenie, objawiające się niezwykle uroczystym ich obchodzeniem (wigilia była dawniej choćby świętem obowiązującym). Osobista świętość danego Apostoła nie gra w tym wypadku głównej roli, gdyż o jego życiu zwykle mało wiemy: czcimy raczej godność i urząd apostolski. Apostołowie bowiem są kamieniami węgielnymi Kościoła, wobec czego Liturgia rozkłada ich święta równomiernie na cały rok, aby w ten sposób zaznaczyć, iż są oni filarami podpierającymi Kościół. Dzisiejsza Kolekta pozwala się nam domyślać, jak wysoko ceni Kościół godność apostolską. Na początku mówi ona o „czcigodnej i świętej radości”, z jaką obchodzimy święto. Liturgia nie przesadza: slowa to wielce wymowne i uroczyste! Obyśmy ich treść umieli odpowiednio przeżywać! O cóż prosimy? Aby Kościół „miłował to, w co on wierzył, i głosił to, czego nauczał”. Aby zrozumieć tę prośbę, powinniśmy pamiętać, iż Apostołów Chrystus wyznaczył na świadków swego dzieła zbawienia i strażników chrześcijańskiej po Nim spuścizny. „I będziecie mi świadkami w Jeruzalem i w całej Judei, i Samarii, i aż po krańce ziemi” (Dz. Ap. 1, 8). Apostołowie byli świadomi tego, iż biorą na siebie to pełne odpowiedzialności zadanie. Dlatego na miejsce zdrajcy Judasza wybrali następcę, który począwszy od chrztu Janowego aż do dnia Wniebowstąpienia, stał się wraz z nimi świadkiem Jego Zmartwychwstania” (Dz. Ap. 1, 22). Zatem cała wielkość dwunastu Apostołów polega na tym, iż wiernie podają Kościołowi cały Skarbiec Prawd Wiary i chrześcijańskiej Nauki. Bez Apostołów Prawda chrześcijańska nie byłaby nam w sposób całkowicie pewny przekazana. Pismo Święte również czerpie swój autorytet z tego apostolskiego świadectwa. Teraz rozumiemy znaczenie prośby:

1. Aby Kościół otoczył miłością spuściznę Wiary, którą na mocy swego urzędu Apostoł szerzył przez całe życie (modlitwa nie mówi: wierzyć, w co on wierzył, ale miłować to, w co on wierzył”, tzn. Skarb Wiary otoczyć serdeczną euforią i miłością).

2. Aby Kościół dalej wykonywał urząd nauczycielski, zapoczątkowany przez Apostola jako świadka Chrystusowego.

Kazanie więc jest nie tylko Słowem Bożym, ale dalszym ciągiem przekazywania Nauki. W tej podwójnej prośbie wyrażona jest wielkość urzędu apostolskiego: Chrystus przyniósł na świat Skarb Wiary i Nauki; Apostołowie są strażnikami tego skarbu; z ich rąk przyjmuje go Kościół, pilnie go strzeże i nam Chrześcijanom udostępnia. Bez Apostołów brakowałoby nam istotnego ogniwa łączącego nas z Chrystusem.

Następnie widzimy działanie mądrości w życiu Noego, Abrahama, Lota, Jakuba, Józefa i Mojżesza. Autor zatrzymuje się długo przy porównaniu Egipcjan z Izraelitami, podając ich jako przykład głupoty i mądrości. Pod koniec intonuje poeta pieśń pochwalną na cześć Boga, Pana stworzenia i obrońcy Izraela.

CZYTANIE PISMA ŚWIĘTEGO W 4 TYGODNIU SIERPNIA

Księga Eklezjastyka (Syracha)

Wieczór sobotni.

Antyfona do Magnificat głosi:

„Mądrość woła po drogach: jeżeli kto mądrość miłuje, niech skłoni się ku mnie, a znajdzie ją; a gdy ją znajdzie, szczęśliwy będzie ten, który ją zatrzyma”.