|
Uwaga!!! (Źródło: Ks. Wojciech Szmyd T.J. – Odpusty, 1930r.) 1. Kto codziennie przez cały miesiąc Sierpień odmawia jakie modlitwy, choćby prywatnie na cześć Niepokalanego Serca Maryi, ten zyskuje:
2. Porcjunkuła 2 sierpnia (od południa 1 sierpnia aż do północy 2 sierpnia) — odpustu zupełnego toties quoties, czyli tyle razy ile razy. Wszyscy wierni mogą dostąpić odpustu zupełnego toties quoties – czyli tyle razy ile razy, ilekroć prócz Spowiedzi i Komunii Świętej według reguł ogólnych nawiedzą: 1. Albo kościół lub publiczną kaplicę którego z trzech Zakonów franciszkańskich, tj.: a) Bernardynów, Reformatów, Franciszkanów konwentualnych, Kapucynów; b) Klarysek; c) trzecich Zakonów męskich, składających śluby czy uroczyste czy zwyczajne; d) trzecich Zakonów żeńskich, składających śluby uroczyste, choćby nie były przydzielone do trzeciego zakonu (D. auth. 36); e) trzecich Zakonów żeńskich, składających śluby zwyczajne, jeżeli zostały prawnie do pierwszego zakonu przydzielone (C. Indulg. 18/8 1903, ASS. XXXVI, 377). 2. Albo kościół lub publiczną kaplicę trzeciego Zakonu franciszkańskiego świeckiego, jeżeli one są własnością trzeciego Zakonu (Św. Oficj. 8 czerwca 1916, AAS. VIII, 263). 3. Albo kościół lub publiczną kaplicę niefranciszkańską, które ten przywilej otrzymały na zawsze przed rokiem 1924 lub po tym roku. Odpustu Porcjunkuły nie można pozyskać w kościołach franciszkańskich, które przestały być ich własnością (D. auth. 243), Poznaj dalszą część informacji:
— dalej, w kościołach i kaplicach franciszkańskich, odległych od samej Porcjunkuły w Asyżu mniej niż 3 km: tam mogą pozyskać odpust Porcjunkuły tylko osoby zamieszkujące w domu przyległym do takiego kościoła lub publicznej kaplicy, jeżeli dla jakiej przeszkody fizycznej czy moralnej nie mogą nawiedzić samej Porcjunkuły; — w kościołach lub publicznych kaplicach, w których istnieje kanonicznie założony Trzeci Zakon Franciszkański świecki: mogą pozyskać odpust Porcjunkuły tylko sami członkowie trzeciego Zakonu (Święte Oficjum 8 czerwca 1916); — wreszcie nie można zyskać odpustu Porcjunkuły w tych kościołach lub kaplicach, które otrzymały ten przywilej przed rokiem 1924, ale nie na zawsze: odnosi się to przede wszystkim do tych kościołów lub kaplic, które otrzymały ten przywilej od ordynariusza miejscowego na mocy władzy udzielonej ordynariuszom przez Święte Oficjum 26 maja 1911 roku: te kościoły i kaplice straciły ów przywilej z dniem 31 grudnia 1924 roku. Odpust Porcjunkuły można zyskiwać od południa 1 sierpnia aż do północy 2 sierpnia. Jednakże ordynariusze, proboszczowie i rektorowie kościołów lub kaplic, które posiadają ten przywilej, mogą przenosić ten odpust na następną niedzielę, jeżeli 2 sierpnia na niedzielę nie przypada. — Kto pozyskał odpust Porcjunkuły 2 sierpnia, może go jeszcze zyskać tam, gdzie jest przeniesiony na niedzielę (Św. Peniten. 13/1 1930, AAS. XXII, 43). Warunkiem do dostąpienia odpustu Porcjunkuły, prócz Spowiedzi i Komunii Świętej według norm ogólnych, jest nawiedzenie kościoła lub kaplicy, mającej ten przywilej, i odmówienie na intencję Ojca Świętego (do Boga Ojca o podwyższenie Kościoła Świętego; do Syna Bożego o wykorzenienie herezji i nawrócenie grzeszników; do Ducha Świętego o zachowanie pokoju i jedności) 6 Ojcze nasz, 6 Zdrowaś i 6 Chwała Ojcu. Tych modlitw nie można zastąpić innymi (Św. Penit 13/1 1930, AAS. XXII, 43). Dekret Świętej Penitencjarii poleca, aby przez cały czas, kiedy kościoły będą otwarte dla nawiedzania ich w celu dostąpienia odpustu, były w nich wystawione ku czci publicznej relikwie Św. Franciszka z Asyżu lub relikwie Matki Boskiej, albo Obraz lub Figura Matki Boskiej Anielskiej lub tegoż Patryarchy. W stosownej zaś porze dnia, mają być urządzone publiczne modły za Ojca Świętego i potrzeby Kościoła — po nich ma się wezwać pomocy Św. Franciszka i Matki Boskiej Anielskiej, — odmówić Litanię do Wszystkich Świętych — przy końcu ma się udzielić błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem. Jednakże wykonanie tego polecenia nie jest konieczne do zyskania odpustu. Św. Penitencjarja 10 lipca 1924. AAS. XVI, 345. Modlitwy w czasie odwiedzin kościołów oraz modlitwy o uzyskanie odpustu zupełnego. Zestawienie kościołów i kaplic franciszkańskich, w których można dostąpić odpustu: Źródło: Wikipedia
Poznaj dalszą część informacji:
|
Źródło: Pius Parsch „Rok Liturgiczny”, Poznań 1956, t. 3
I. Św. Alfonsa Liguorego, Biskupa, Wyznawcy i Doktora Kościoła Świętego; Św. Stefana, Papieża i Męczennika.
Bo u Pana Miłosierdzie i obfite u Niego Odkupienie
(Od słów „obfite odkupienie — copiosa redemptio” wziął swą nazwę Zakon Redemptorystów).
1. Św. Alfons.
„Ubogim głosić radosną nowinę“ — taki był program Chrystusa na ziemi. W czasie wędrówek swoich uczynił Pan to bolesne odkrycie, iż lud prosty jest wprawdzie dobrze usposobiony, ale błąka się jak trzoda bez pasterza: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało”. W ciągu całych wieków historu Kościoła tego samego doświadczyli ludzie pełni ducha Bożego, i dlatego gromadzili robotników i powierzali im zadanie prowadzenia misji ludowych. W średniowieczu byli nimi Św. Franciszek z Asyżu, Św. Dominik. W czasach nowożytnych widzimy wśród nich Św. Alfonsa Liguori, założyciela Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela, którego członkowie za przykładem Pana mają wędrować przez wsie i miasta, „aby ubogim głosić radosną nowinę“.
Dzień śmierci 1 sierpnia 1787 r.; kanonizacja i ustanowienie święta w r. 1839, Doktorem Kościoła ogłoszony w r. 1871.
— Grób w kościele Redemptorystów w Pagani, koło Nocera w Kampanii.
— Obraz. Przedstawiany bywa zwykle jako biskup, z pochyloną głową i różańcem w ręku.
— Życie. Alfons Liguori urodził się w r. 1696 niedaleko Neapolu jako potomek znakomitego rodu. Początkowo poświęcił się zawodowi adwokackiemu, ale przykre niepowodzenie w procesie sprawiło, iż poznał, jak marny jest świat i jak niebezpieczny jest zawód, który sobie obrał. Wyrzekł się świata, został.kapłanem w r. 1726, a w r. 1732 założył swoje Zgromadzenie. Godna podziwu była jego gorliwość o zbawienie dusz, której wyrazem były kazania oraz pisanie licznych budujących dzieł teologicznych. Zobowiązał się osobnym ślubem, iż nie zmarnuje ani chwili czasu. Wielka była jego miłość i nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny, na Której cześć napisał cenioną po dziś dzień książkę (Uwielbienia Maryi). Z zapałem szerzył wśród ludu nabożeństwo do Męki Pana Jezusa i do Najświętszego Sakramentu. Łączył w sobie nadzwyczajną niewinność życia, którego nigdy grzechem śmiertelnym nie splamił, z surową pokutą. Jedynie przez posłuszeństwo przyjął biskupstwo w Santa Agata dei Goti (r. 1762), powrócił jednak w r. 1775 do swego Zgromadzenia, i to równie ubogi, jak w chwili gdy je opuszczał. Po niewypowiedzianych cierpieniach z powodu utrapień, jakie spadły na jego zakon, zmarł jako 90-letni starzec. Tytuł Doktora Kościoła otrzymał za swoje dzieła treści moralno-teologicznej, głównie za swoją Teologię moralną. W dziełach swych, odznaczających się mądrym umiarkowaniem, umiał znaleźć drogę pośrednią między kierunkiem zbyt surowym a zbyt łagodnym. Pius IX nazywa go „najznakomitszym i najłagodniejszym teologiem moralnym”.
2. Msza (Spiritus Domini) jest własna i odzwierciedla jego życie. W Introicie słyszymy o celu, jaki postawił swemu Zgromadzeniu: Abym głosił Ewangelię ubogim”. W Epistole sędziwy Założyciel zachęca synów swoich do walki pod sztandarem Chrystusowym i do pracy w Winnicy Pańskiej. Graduał i Alelluja sławią jego zapał w nawracaniu grzeszników. Ewangelia o rozesłaniu 72 uczniów jest stosowana do świętych misjonarzy. Św. Alfons i jego synowie wstępują wiernie w ślady uczniów Chrystusowych. Arcykapłan Chrystus ukazuje się nam w postaci Patrona dnia dzisiejszego jak ogień błyskający się i kadzidło gorejące” (ant. na Komunię Świętą). Tekst Ofertorium przypomina nam przebieg ofiarowania praktykowany w pierwotnym Kościele.
3. Św. Stefan I.
Dzień śmierci 2 sierpnia 257 r.
— Grób w Rzymie, w katakumbach Św. Kaliksta. Zwłoki jego przeniesiono w IX stuleciu do kościoła Św. Praksedy.
— Życie. Stefan I, Rzymianin, był Papieżem (od 254 do 257 r.) za panowania cesarza Waleriana. Wiemy o nim, iż zakazał kapłanom noszenia szat liturgicznych poza domem Bożym. Za jego pontyfikatu przyjęło Wiarę Chrześcijańską kilka możnych rodzin rzymskich. Stefan znany jest w historii Kościoła ze stanowiska, jakie zajął w sprawie Chrztu udzielanego heretykom: „Jeżeli więc z herezji nawraca się ktoś do was, to nie należy wprowadzać nowości sprzeciwiającej się tradycji, ale włożyć na niego ręce ku pokucie” (Cyprian, Ep. 74, 1).dzać nowości sprzeciwiającej się tradycji, ale włożyć na niego ręce ku pokucie” (Cyprian, Ep. 74, 1).
II. Sobota VII Tygodnia po Zesłaniu Ducha Świętego.
Sobota (3 Ks. Król. 6-8).
Ukończenie budowy świątyni i jej poświęcenie.
„I zbudował dom, i dokończył go, i przykrył dom pułapem cedrowym. I zbudował piętro na całym domu, pięć łokci wzwyż, i pokrył dom drzewem cedrowym.
I stało się Słowo Pańskie do Salomona mówiąc: Co do domu tego, który budujesz — jeżeli będziesz chodził w przykazaniach moich i ustaw moich przestrzegać będziesz, i zachowasz wszystkie rozkazania moje postępując według nich, potwierdzę tobie słowo moje, które mówiłem do Dawida, ojca twego. I będę mieszkał pośród synów Izraelowych, i nie opuszczę ludu mego izraelskiego.
Roku czwartego założony jest dom Pański, miesiąca Zyjo. A roku jedenastego, miesiąca Bul (ten jest miesiąc ósmy), ukończony został dom ze wszystką robotą jego i ze wszystkim sprzętem jego, a budował go siedem lat.
Zebrali się tedy wszyscy starsi izraelscy z książętami pokoleń i przełożeni domów synów izraelskich do króla Salomona w Jeruzalem, aby przenieść skrzynię Przymierza Pańskiego z miasta Dawidowego, to jest ze Syjonu. I zszedł się do króla Salomona wszystek Izrael w miesiącu Etanim w uroczysty dzień; jest to miesiąc siódmy. I przyszli wszyscy starsi z Izraela, i wzięli kapłani skrzynię, i nieśli skrzynię Pańską i przybytek przymierza, i wszystkie sprzęty świątnicy, które były w przybytku, a nieśli je kapłani i Lewici. A król Salomon i wszystko mnóstwo izraelskie, które się zeszło do niego, szło z nim przed skrzynią, i ofiarowali owce i woły bez miary i liczby. I wnieśli kapłani skrzynię Przymierza Pańskiego na miejsce jej do wyrocznicy kościelnej, do Świętego Świętych pod skrzydła cherubów. Bo Cheruby rozciągały skrzydła nad miejscem skrzyni i okrywały skrzynię i drążki jej z wierzchu… A w skrzyni nie było nic innego, jeno dwie tablice kamienne, które był do niej włożył Mojżesz na Horebie, gdy Pan uczynił przymierze z synami Izraelowymi, kiedy wychodzili z ziemi Egipskiej. I stało się, gdy wyszli kapłani z świątnicy, obłok napełnił dom Pański. I nie mogli kapłani stać i służyć z powodu obłoku, bo Chwała Pańska napełniła dom Pański.
Wtedy rzekł Salomon: Pan rzekł, iż miał mieszkać we mgle. Budując zbudowałem dom na mieszkanie tobie, mocną stolicę twoją na wieki. I obrócił król oblicze swe, i błogosławił wszystkiemu zgromadzeniu izraelskiemu, bo wszystko zgromadzenie izraelskie stało. I rzekł Salomon: Błogosławiony Pan, Bóg Izraelów, który mówił usty swymi do Dawida, ojca mego, i przez ręce jego wypełnił mówiąc: Od dnia, któregom wywiódł lud mój izraelski z Egiptu, nie obrałem miasta ze wszystkich pokoleń izraelskich, żeby był zbudowany dom i było tam imię moje; alem obrał Dawida, aby był nad ludem moim izraelskim. I chciał Dawid, ojciec mój, zbudować dom Imieniu Pana, Boga Izraelowego, ale Pan rzekł do Dawida, ojca mego: Żeś myślał w sercu swoim budować dom imieniu memu, dobrześ uczynił, w sercu to rozbierając. Wszelako ty mi domu nie zbudujesz, ale syn twój, który wynijdzie z nerek twoich, ten zbuduje dom imieniu memu. I potwierdził Pan Słowo Swoje, które powiedział, i stanąłem na miejscu Dawida, ojca mego, i usiadłem na stolicy izraelskiej, jak Pan powiedział, i zbudowałem dom Imieniu Pana, Boga Izraelowego. I ustanowiłem tam miejsce dla skrzyni, w której jest Przymierze Pańskie, które zawarł z ojcami naszymi, gdy wyszli z ziemi Egipskiej.
I stanął Salomon przed ołtarzem Pańskim przed oczyma zgromadzenia izraelskiego, i wyciągnął ręce swe ku niebu i rzekł…
I stało się, gdy Salomon, modląc się do Pana, dokończył wszystkiej modlitwy i prośby tej, wstał od ołtarza Pańskiego, bo był na oba kolana przyklęknął, a ręce rozciągnął ku niebu. Stanął tedy i błogosławił wszystkiemu zgromadzeniu izraelskiemu głosem wielkim mówiąc: Błogosławiony Pan, Który dał odpocznienie ludowi swemu izraelskiemu według wszystkiego, co powiedział; nie upadło ani jedno słowo ze wszystkiego dobra, które mówił przez Mojżesza, sługę swego. Niechże Pan, Bóg nasz, będzie z nami, jak był z ojcami naszymi, nie opuszczając nas ani odrzucając. Ale niech nakłoni serca nasze ku sobie, żebyśmy chodzili we wszystkich drogach jego i strzegli Przykazań Jego i ustaw Jego i wszystkich Praw, które przykazał ojcom naszym. A te słowa moje, którymim się modlił przed Panem, niech blisko będą do Pana, Boga naszego, we dnie i w nocy, żeby czynił sprawiedliwość słudze swemu i ludowi swemu izraelskiemu na każdy dzień, aby wiedziały wszystkie narody ziemi, iż Pan jest Bogiem, a nie masz więcej oprócz niego. Serce też nasze niech będzie doskonałe z Panem, Bogiem naszym, abyśmy chodzili według Wyroków Jego i strzegli Przykazań Jego, jak i dzisiejszego dnia.
Król tedy i wszystek Izrael z nim złożyli ofiary przed Panem… Uczynił tedy Salomon naonczas święto znamienite, i wszystek Izrael z nim, zgromadzenie wielkie od wejścia do Emat aż do rzeki egipskiej, przed Panem, Bogiem naszym, przez siedem dni i siedem dni to jest przez czternaście dni. A ósmego dnia rozpuścił lud; oni zaś błogosławiąc królowi, poszli do przybytków swoich, weseląc się i z ochotnym sercem dla wszystkiego dobra, które uczynił Pan Dawidowi, słudze swemu, i Izraelowi ludowi swemu”.
Wieczór sobotni.
W Nieszporach sobotnich, stanowiących początek obchodu niedzielnego, Kościół śpiewa w antyfonie do Magnificat: „Wysłuchałeś, Panie, prośbę sługi twego, abym wybudował świątynię imieniu twojemu”. Te słowa Salomona wkłada Liturgia w usta Chrystusa i nasze. Chrystus bowiem wybudował Ojcu Swemu w Kościele wspaniałą świątynię, my zaś wznosimy ją w duszach naszych. Za to właśnie dzięki składamy w Magnificat.
† † †
Mszał Rzymski 1931r.; 1949r.
I. Św. Alfonsa Liguorego, Biskupa, Wyznawcy i Doktora Kościoła Świętego.
27 września 1696 roku w Neapolu wzbudził Bóg Św. Alfonsa, a Duch Boży spoczął na nim, aby go uświęcił i posłał na opowiadanie Ewangelii ubogim (Introit). W młodości studiował prawo, jednak zrezygnował z kariery prawniczej, a obrał stan duchowny. Wyświęcony został 1726 r. Przez sześć lat pracował w Neapolu jako kaznodzieja, zarazem opiekował się szczególniej ubogimi. W pracy apostolskiej wprowadził nowe metody. Pod wpływem objawienia N. M. P. opuścił Neapol i przy pomocy biskupa Falcoji założył Kongregacje Najświętszego Odkupiciela. (Odkupiciel znaczy po łacinie: Redemptor: stad nazwa Redemptoryści). Celem założonej kongregacji było prowadzić dzieło apostołowania, zwłaszcza przez misje; którzy za Przykładem Zbawiciela szli do wsi, miast i miasteczek, aby głosić Królestwo Boże (Ew.). Napisał on także wiele dzieł, w których odbija się jego głębokie wykształcenie religijne i pobożność. One to zjednały mu tytuł Doktora Kościoła. Św. Alfons był zmuszony przyjąć biskupstwo w mieście zwanym Santa Agata dei Goti, koło Neapolu w r. 1762. Mimo wyższej godności kościelnej prowadził życie bardzo skromne, w wielkim ubóstwie i umartwieniu. Stał się wszystkim dla swoich owieczek: troskliwie wychowywał kler diecezjalny, jako ojciec nauczał błądzących, opiekował się ubogimi. W r. 1775 zrezygnował z biskupstwa i wrócił do klasztoru w Pagani, oddając się modlitwie i pisaniu. Umarł 1 sierpnia 1787 r., mając lat 91. Kanonizowany 1839 r. — Św. Alfons ma w Kościele wielkie znaczenie jako moralista, który teologię moralną ujął w system naukowy. Stąd też Pius IX ogłosił go Doktorem Kościoła, a Pius XII Patronem moralistów i spowiedników. Oprócz dzieł z zakresu teologii moralnej napisał wiele dzieł ascetycznych, przepojonych szczerą pobożnością zwłaszcza względem Najświętszego Sakramentu i Matki Najświętszej.
II. Poświęcenie Bazyliki Najświętszej Maryi Panny Anielskiej.
Dzisiejsze święto w Zakonach franciszkańskich ma dwie nazwy: Porcjunkula, oraz Matka Boska Anielska. Pod Asyżem był kościółek N. M. P. pochodzący z VI wieku. Św. Franciszek ten kościółek odnowił i nazwał go „Porcjuncula”, to znaczy cząsteczka. Przy tym kościółku powstał macierzysty dom Zakonu franciszkańskiego, oraz wspaniała Bazylika, którą Pius X podniósł do godności Bazyliki Patriarchalnej. Kiedy Św. Franciszek wyprosił u Boga odpust zupełny dla wiernych, którzy jego kościółek nawiedzą, wówczas okoliczni biskupi za zgodą Papieża odpust w tym kościółku ogłosili, a zarazem sam kościółek odnowiony konsekrowali dnia 2 sierpnia. Stąd też odpust ten nazwano także Porcjunkulą, a święto 2 sierpnia obchodzone było jako rocznica poświęcenia kościółka. Dlatego też we Mszy na to święto mamy wspominanie poświęcenia kościoła. Później atoli nadano temu świętu charakter Maryjny, Matki Boskiej Anielskiej, bo pod takim tytułem kościółek ten istniał i był poświęcony. Odpust Porcjunkuły Sykstus IV przydzielił wszystkim kościołom franciszkańskim pierwszego Zakonu. Grzegorz XVI zaś odpust ten przydzielił wszystkim wiernym, którzy w tym dniu nawiedzą kościoły franciszkańskie. Pius X znów upoważnił biskupów, iż odpust Porcjunkuły mogą przydzielać i innym kościołom w swojej diecezji. Warunki przydzielenia określone są przez Kongregację Rzymską.
III. Św. Stefana, Papieża i Męczennika.
Św. Stefan I, Papież Rzymianin, rządził Kościołem za cesarzy Waleriana i Galjena. W r. 257 w chwili kiedy kończył odprawiać Mszę Świętą, rzucili się na niego siepacze i ścięli go.
† † †
|
Z MARTYROLOGIUM RZYMSKIEGO (1956R.) Dnia 2-go sierpnia oprócz tego obchodzi Kościół Święty pamiątkę następujących Świętych Pańskich, zamieszczonych w Rzymskich Martyrologium: W Nocera dei Pagani uroczystość Św. Alfonsa Marii Liguorego, Biskupa od Sant’ Agata dei Goti i Założyciela Kongregacji Przenajświętszego Zbawiciela, który wiedziony gorącą miłością dusz, słowem, pismem i przykładem dzieł wielkich dokonał. 50 lat po jego błogosławionym zgonie ogłosił go Papież Grzegorz XVI Świętym, a Papież Pius IX uznał go na wniosek Kongregacji za Nauczyciela Kościoła. W Rzymie w cemetrium Św. Kallistusa dzień zgonu Św. Stefana, Papieża. W prześladowaniu waleriańskim został podczas Mszy Świętej odszukany przez prześladowców i ścięty z powodu, iż nieustraszenie i nieugięcie dokończał swych Tajemnic Świętych. W Nicei w Bitynii męczeństwo Św. Teodozy ze swymi 3 synami. Ewodiusza, najstarszego z nich, dla jego szczególnej wierności w Wierze, kazał konsularz Nicecjusz najpierw obić kijami; potem polecił spalić matkę razem z dziećmi. W Afryce śmierć męczeńska Św. Rutiliusza. Już częściej udało mu się ujść uwięzieniu i to tym sposobem, iż uciekał z miejsca na miejsce, albo pieniędzmi wolność sobie okupywał; ale jednego dnia został całkiem niespodzianie uchwycony i przyprowadzony przed prefekta. Tenże kazał go wprzód dręczyć różnymi sposobami, a potem oddać na pastwę płomieniom. Taką więc chwalebną śmiercią zakończył ów Święty swe życie. W Padwie uroczystość Św. Maksyma, Biskupa, który po wielu czynach cudownych przez śmierć błogosławioną posiadł spokój wieczny. A gdzie indziej wielu innych Świętych Męczenników i Wyznawców oraz Świętych Dziewic. R. Deo gratias. |
