KARTKA Z KALENDARZA LITURGICZNEGO: 2 Maja.

Po śmierci biskupa Aleksandrii (r. 328) „cały lud Kościoła katolickiego zgromadził się jak jeden mąż i zgodnie z życzeniem zmarłego biskupa Aleksandra domagał się natarczywie, żeby biskupem mianowano Atanazego. Wszyscy sławili go jako męża wielkich cnót i świętości, dobrego chrześcijanina, ascetę i prawdziwego biskupa”. niedługo potem nastąpił dla Świętego okres blisko pięćdziesięcioletniej walki, którą zmuszony był toczyć za panowania pięciu kolejnych cesarzy, a w ciągu której pięciokrotnie skazany był na wygnanie. W ten sposób zaświadczył on o prawdziwości wiary katolickiej. Pomimo niezliczonych cierpień i upokorzeń wierność jego względem Kościoła pozostała niezachwiana, a męstwo nieugięte. Wśród ohydnych oszczerstw i dotkliwych prześladowań główną pociechą była mu niesłabnąca miłość ludu katolickiego. Arianie natomiast nieprzejednani byli w swej nienawiści. Aby uniknąć ich zapamiętałej wściekłości i zagrażających jego życiu coraz to nowych niebezpieczeństw, Święty przez pięć lat ukrywał się w głębokiej, wyschniętej cysternie, znanej tylko jednemu z najwierniejszych jego przyjaciół, który mu potajemnie dostarczał żywności. W czasie gdy Święty uchodził przed prześladowcami, Opatrzność Boża widomie nad nim czuwała. Gdy pewnego razu siepacze cesarscy puścili się za nim w pogoń, Atanazy kazał skierować pod prąd statek, na którym płynął, żeby się spotkać z napastnikami; gdy go zaś ci spytali, czy Atanazy jest daleko stąd, odpowiedział śmiało: „Nie, nie, jest daleko”. Pogoń zatem ruszyła w przeciwnym kierunku, a Święty zyskawszy na czasie zdołał ujść cało. Wybawiony dzięki Opiece Bożej od wielu niebezpieczeństw, Święty Biskup w ostatnich latach życia powrócił na swą stolicę i zmarł w Aleksandrii za panowania cesarza Walensa. Święty pozostawił wiele znakomitych pism, zarówno ascetyczno-moralnych, m. in. życiorys Św. Antoniego Pustelnika, jak apologetycznych. Kościołem aleksandryjskim rządził 46 lat. Tak zwany Atanazjański Symbol wiary nie pochodzi od Św. Atanazego.

2. Msza (In medio).

Zmienne jej teksty ukazują nam postać Świętego Biskupa. W Introicie staje on „w pośrodku nas” głosząc Słowo Boże. W Epistole słowami Apostoła narodów opisuje nam swe trudy i cierpienia, poniesione dla Ewangelii Chrystusowej: „Zawsze umartwienie Jezusa w ciele naszym nosimy, aby życie Jezusowe w ciałach naszych się przejawiło”. Alleluja opiewa jego godność kapłańską, odblask najwyższego kapłaństwa Chrystusowego. Słowa ewangelii: „Gdy was prześladować będą w tym mieście, uchodźcie do innego”, Święty wiernie w czyn wprowadzał; życie jego bowiem było jednym pasmem ucieczek i wygnania. Jak zaś w cierpieniach tych poufne nawiedzenia Chrystusa eucharystycznego były dla niego źródłem mocy, tak powinny być nim i dla nas (ant. na Komunię Świętą).

3. Św. Zygmunt.

Dzień śmierci 1 maja 524 r.

— Relikwie częściowo w Płocku (głowa), którego Święty jest Patronem, inne w Pradze Czeskiej i kilku kościołach Szwajcarii i Niemiec.

— Życie. Król Burgundii, nawrócony z arianizmu, za poduszczeniem drugiej żony skazał na śmierć syna z pierwszego małżeństwa, Zygeryka. Zdjęty szczerą skruchą odprawiał potem surową pokutę w klasztorze St. Maurice, który sam założył. Po klęsce zadanej mu przez pogańskich podówczas Franków, król ich, Klodomir, kazał go wraz z żoną i dwoma synami utopić w studni. Zwłoki odnaleziono na skutek bijącego od nich blasku. Święty odbiera cześć jako patron od malarii.

Msza (Protexisti) wspólna na uroczystość Męczennika w czasie wielkanocnym, z wyjątkiem własnej kolekty, sekrety i modlitwy po Komunii Świętej. We wszystkich tych modlitwach prosimy za przyczyną Św. Zygmunta o obronę we wszelkich przeciwnościach i o odpuszczenie grzechów.

2. Czytanie Pisma Świętego (Dz. Ap. 8-9).

Czytamy dziś o pracy misyjnej Apostołów i uczniów, poza Jerozolimą. Prześladowanie, srożące się po ukamienowaniu Szczepana, przyczyniło się do rozkrzewienia Wiary w ziemi żydowskiej, rozproszeni bowiem uczniowie wędrowali teraz po całej Palestynie głosząc Słowo Boże. Filip nauczając o Chrystusie dotarł do Samarii, gdzie Szymon czarnoksiężnik chciał nabyć od Apostołów za pieniądze władzę czynienia cudów (stąd to od jego imienia zwie się świętokupstwo symonią). Nawrócił się jednak i przyjął chrzest, a wraz z nim wielu innych mężów i niewiast. Usłyszawszy o tym udali się Apostołowie Piotr i Jan do nowo ochrzczonych w Samarii, i tam ,,wkładali na nich ręce i otrzymywali Ducha Świętego”. Na nikogo z nich bowiem jeszcze nie zstąpił, ale ochrzczeni byli tylko w Imię Pana Jezusa. W dalszym ciągu czytamy o nawróceniu dworzanina królowej etiopskiej i o udzieleniu mu chrztu przez Filipa. Następny rozdział (9) opisuje nawrócenie Pawła. Szaweł urodził się (mniej więcej w dwa lata po Panu Jezusie) w prowincji rzymskiej, Cylicji. Rodzice jego byli żydami z pokolenia Beniaminowego; wychowany został w religijno-narodowych zasadach stronnictwa faryzeuszów. Był obywatelem rzymskim, a przywilej ten niejednokrotnie mu się w późniejszych czasach przydawał. W młodzieńczym wieku przybył do Jerozolimy, żeby się pod kierownictwem powszechnie poważanego Gamaliela kształcić na nauczyciela w Zakonie. Wyuczył się też rzemiosła (tkania namiotów) i wykonywał je również i później, będąc już Apostołem. W czasie gdy Pan Jezus nauczał w Jerozolimie, Szawła tam nie było, toteż za życia nigdy się z Nim nie zetknął. Po powrocie do Jerozolimy Szaweł zastał tam małą liczebnie, ale kwitnącą gminę chrześcijańską, którą od razu zaczął zwalczać z największą zawziętością. Gdy Szczepan wystąpił przeciw radzie, nazywając jej członków ,,zdrajcami i mordercami”, Szaweł właśnie pilnował szat tych, którzy kamienowali pierwszego Męczennika. Odtąd był on jednym z głównych przywódców prześladowaniu Chrześcijan. W chwili gdy nienawiść jego osiągnęła najwyższe nasilenie, wyruszył on dobrowolnie do Damaszku, gdzie spodziewał się zdławić w zarodku młodą gminę chrześcijańską. Było to około 34 r. po Chrystusie. Teraz następuje opis jego nawrócenia. (Por. uroczystość Nawrócenia Św. Pawła Apostoła, obchodzoną 25 stycznia).