KARTKA Z KALENDARZA LITURGICZNEGO: 17 Września.

Kościół wskazuje nam w Kolekcie szczególny, pedagogiczny cel tego święta: oto gdy świat począł stygnąć w miłości ku Ukrzyżowanemu, Bóg wznowił blizny Chrystusowe na ciele Św. Franciszka, aby rozpłomienić serca nasze ogniem Jego Miłości. Cudowny fakt wyciśnięcia stygmatów na ciele Św. Franciszka stwierdzony został wszechstronnie i w sposób niezaprzeczalny, zwłaszcza bezpośrednio po jego śmierci. Św. Bonawentura opisuje szczegółowo przebieg tych wydarzeń (Brewiarz): „Gdy na dwa lata przed swą błogosławioną śmiercią wierny sługa i głosiciel Chrystusa, Franciszek, rozpoczął w samotni na górze Alvernia czterdziestodniowy post ku czci Św. Michała Archanioła, zalany został nadzwyczajną słodyczą niebiańskich rozpamiętywań, a zapalony gorętszym jeszcze żarem nadziemskich pragnień, począł odczuwać tym bardziej dary nawiedzeń Bożych. I kiedy seraficznym żarem przejęty coraz wyżej wznosił się ku Bogu, a pełen najczulszego współczucia przemieniał się w Tego, z Którym w nadmiarze miłości pragnął być ukrzyżowany — oto pewnego poranku około święta Podwyższenia Krzyża Świętego, modląc się na zboczu góry, ujrzał jak gdyby postać spływającego z Niebios Serafina o sześciu jaśniejących, ognistych skrzydłach… Po tajemniczej a poufnej rozmowie zjawisko znikło, wzbudziwszy w sercu Świętego niewysłowiony żar seraficznej miłości; na ciele zaś jego wyrył Serafin przedziwną podobiznę Męki Chrystusowej, na sposób pieczęci, wyciśniętej pod roztapiającym działaniem ognia. W tejże bowiem chwili na rękach jego i nogach wystąpiły stygmaty na kształt gwoździ, których główki widoczne były na wewnętrznej powierzchni rąk i zewnętrznej stóp, ostrza zaś, przeciwnie, wystawały po zewnętrznej stronie rąk i pod stopami. Także i na prawym jego boku widniała rana jak gdyby od włóczni, otoczona czerwoną blizną, z której często spływała jego święta krew, pozostawiając ślady na odzieniu. Tak wtedy na skutek tego nadzwyczajnego, nowego cudu, o jakim od wielu wieków nie słyszano, Franciszek stał się nowym człowiekiem, zdobnym w znamiona Ran Chrystusowych; gdy zaś zstępował z góry, unosił ze sobą Obraz Ukrzyżowanego nie na tablicy z drzewa lub kamienia ręką ludzką uczyniony, ale wyryty na własnym jego ciele Palcem Boga Żywego”.

2. Msza (Mihi autem).

Teksty jej przepojone są mistycyzmem i umiłowaniem krzyża. W Introicie wraz ze Św. Franciszkiem chlubimy się krzyżem Chrystusa i śpiewamy Psalm 142(141), który on sam odmawiał w godzinie śmierci. Kiedy zaś godni będziemy zastosować do siebie słowa Św. Pawła Apostoła z dzisiejszej Epistoły: „Blizny Pana Jezusa na własnym ciele noszę?” Oto wtedy, gdy za Psalmistą z głębi serca powtórzymy: „Przebij bojaźnią twoją ciało moje, bo się uląkłem Sądów Twoich” (Ps 119/118/, 120), a więc wtedy gdy znosić będziemy cierpienia w duchu Chrystusowym i wzrastać w miłości ku Ukrzyżowanemu. Ponadto uczestnictwo we Mszy Świętej może być również znakomitym środkiem do wyrycia w sobie duchowych stygmatów. W Ewangelii Pan Jezus zachęca nas do dźwigania za Nim „jarzma” Jego, w czym Św. Franciszek świeci nam przykładem. W antyfonie na Ofiarowanie łączymy się z Panem w Jego Ofierze krzyżowej, przyjmując zaś Komunię Świętą możemy prawdziwie powtórzyć za Św. Pawłem Apostołem słowa dzisiejszej Epistoły (Gal. 6, 17): „Blizny Pana Jezusa na własnym ciele noszę”.

3. Stygmaty Chrystusowe a my.

Bardzo nieliczne są wypadki, w których Kościół osobnym świętem czci jakieś wydarzenie z życia Świętego (np. nawrócenie Św. Pawła Apostoła, czego następstwa miały dla Kościoła tak doniosłe znaczenie). Ale jedyne w swoim rodzaju jest dzisiejsze święto, którego treścią są stygmaty Św. Franciszka z Asyżu. Ukazuje nam ono, w jaki sposób objawić się może najwyższy stopień zjednoczenia człowieka z Chrystusem Panem. Wyrycie stygmatów Pana Jezusa w ciele Św. Franciszka miało prawdopodobnie oznaczać, iż cała istota Świętego rozpłynęła się niejako w Chrystusie Panu, iż stał się on „drugim Chrystusem”. Franciszek urzeczywistnił w całej pełni słowa Pawłowe: „Z Chrystusem przybity jestem do krzyża. I żyję już nie ja, ale żyje we mnie Chrystus” (Gal. 2, 19-20). Rzecz jasna, iż nie powinniśmy pragnąć, aby podobny cud stał się naszym udziałem, albowiem może się on zdarzać jedynie na najwyższych szczytach świętości. Niższe jednak stopnie tego zjednoczenia z Chrystusem są i dla nas dostępne. Także i my powinniśmy coraz głębiej wnikać w ducha Chrystusowego i coraz bardziej dać się przez niego ogarniać. Nie chodzi zaś tu o taki stopień duchowego zjednoczenia się z Chrystusem, w którego następstwie mielibyśmy przez rozważania i kontemplację dojść do stanów zachwycenia, do ekstazy. Dwie są drogi do prawdziwego zespolenia się z Chrystusem Panem: jedna bierze początek w nas, druga w Bogu, czyli w Chrystusie. Pierwsza droga to naśladowanie Chrystusa, do którego Pan tak często nas zachęca: potrzeba w tym celu stać się Chrześcijaninem w pełnym tego słowa znaczeniu, trzeba zachowywać Jego Przykazanie — Przykazanie miłości, trzeba wziąć krzyż na ramiona i wprowadzić w czyn nauki z Kazania na Górze. Trzeba się wyzwolić od świata i jego sideł. Św. Franciszek spełnił te wszystkie warunki z żelazną konsekwencją. Z duszy swojej usunął zupełnie własne „ja”, a napełnił ją Chrystusem. Była to jednak droga tylko ludzka, która żadną miarą nie zdołałaby go zaprowadzić na tak niebotyczne wyżyny. Znacznie ważniejsza jest droga, którą sam Chrystus Pan przebywa w naszej duszy. Przez rozmyślanie i kontemplację osiągamy duchowe zjednoczenie się z Nim, przez naśladowanie Chrystusa jednoczymy się z Nim wolą i czynem. Nadprzyrodzone natomiast zjednoczenie udostępnia Kościół przez Tajemnice Swoje i środki pomnażające w nas Łaskę; to zaś zjednoczenie czy tego rodzaju stygmatyzacja jest naprawdę istotna i godna wszelkiego wysiłku. Przez Łaskę prawdziwie zostajemy wszczepieni, wcieleni w Chrystusa Pana, najgłówniejszym zaś posłannictwem Kościoła jest coraz większe pogłębianie tego wcielenia. Kościół wprowadza nas coraz dalej w krąg owego życia w Chrystusie, z Chrystusem i dla Chrystusa. Pierwszym krokiem w tym kierunku był Chrzest Święty, który zapoczątkował naszą stygmatyzację. W bliższe Chrystusowi kręgi wprowadza Bierzmowanie i święcenia kapłańskie. Szczególnym celem każdej niedzielnej Ofiary Eucharystycznej jest coraz wyższy stopień tego wszczepienia. Jest to powolne, ale niezawodne wnikanie w istotę życia w Chrystusie, czy raczej poddawanie się jego sile przyciągania. Taka jest liturgiczna droga, wiodąca nas do stygmatyzacji. jeżeli się na niej utrzymamy, nosić będziemy „znamiona Pana Jezusa na własnym ciele”, i to nie tylko duchowo, ale rzeczywiście.