KARTKA Z KALENDARZA LITURGICZNEGO: 16 Sierpnia.

„Po owocach ich poznacie je”. Dobre drzewo tylko dobry owoc może wydać. Joachim staje przed nami jako czcigodny i dzielny mąż. Legenda mówi o jego miłości ubogich. Swój roczny dochód dzielił na trzy części: jedną przeznaczał na swe osobiste potrzeby, drugą dla ubogich, a pozostałą na utrzymanie świątyni (dlatego mówimy trzykrotnie we Mszy Świętej: „hojnie rozdzielał, obdarzał ubogich”). Życie jego nie było wolne od zmartwień. Przez długi bowiem czas nie miał potomstwa. Kiedy składał ofiarę w świątyni, odtrącił go kapłan, gdyż uważano, iż nad nim jako bezdzietnym mężem zawisło przekleństwo Boże. Ale cierpienie wskutek tego upokorzenia sprowadziło nań Łaskę Bożą: „Bliski jest Pan tym, którzy są strapionego serca” (Ps 34/33/, 19). Anioł zapowiedział mu dziecię Łaski — Maryę. „Natura nie odważyła się wyprzedzić Łaski, ale czekała tak długo, aż Łaska owoc swój wyda” (Brewiarz).

2. Msza (Dispersit).

Pierwszą cnotą, którą widzimy u Joachima, jest jego miłość ubogich; o niej to mówi Introit i Graduał. W tych obu śpiewach trafnie przystosowana jest do Św. Joachima „pieśń o bogobojnym mężu” (Ps 112/111/). On to jest mężem błogosławionym, „który się znalazł bez zmazy i który za złotem nie biegał… jałmużny jego będzie wysławiało całe zgromadzenie Świętych” (Lekcja). Ewangelia podaje nam rodowód Chrystusa Pana. Wprawdzie Św. Joachim nie jest w nim wymieniony (w rodowodzie według Św. Łukasza jest on podany, jak przypuszczają niektórzy egzegeci, pod imieniem Heli), Liturgia chce jednak wyrazić, iż jest on dziadkiem Zbawiciela, co stanowi najwyższy jego tytuł do sławy. W Ofierze Mszy Świętej bierzemy udział w jego chwale (Ofert.) oraz otrzymujemy Łaskę do naśladowania go w życiu pobożnym, a zwłaszcza w miłości względem ubogich oraz cierpliwości w próbach życiowych, bo przez to zasłużymy sobie, aby się stać krewnymi Chrystusa. Dziś zawdzięczamy mu Boskie ziarno pszeniczne — Chrystusa: „Wydzielił im pszenicę w czasie oznaczonym” (antyfona na Komunię Świętą).

3. Psalm 112/111/ możemy nazwać pieśnią o mężu bogobojnym. W psalmie tym znajdujemy ideał męża sprawiedliwego w duchu Starego Zakonu. Możemy sobie przedstawić, iż Św. Joachim jest ilustracją do treści tego Psalmu. Ale każdy Chrześcijanin może również z tego Psalmu wysnuć swój własny ideał. Podkreślamy główne jego części.

W tłumaczeniu Psalm ten przedstawia się jak następuje:

„Błogosławiony mąż bojący się Pana,

co rozkosz swą znajduje w Przykazaniach Jego.

Spotężnieje na ziemi potomstwo jego,

pokolenie prawych będzie błogosławione.

Dostatek i bogactwo zawita w dom jego,

a szczodrobliwość jego przetrwa wszystkie wieki.

W ciemnościach wschodzi dla prawych jak światłość,

łaskawy, miłosierny i sprawiedliwy.

Błogosławiony mąż, który się lituje i pożycza;

rzeczami swymi sprawiedliwie rządzi.

Nigdy się nie zachwieje;

pamięć sprawiedliwego zostanie na zawsze.

Nie będzie się obawiał niepomyślnych wieści:

mocne jest jego serce, ufające w Panu.

Stałe jest serce jego, lękać się nie będzie,

aż ujrzy pohańbionych nieprzyjaciół swoich.

Hojnie rozdziela, obdarza ubogich,

a szczodrobliwość jego trwa na wieki;

potęga jego podniesie się w chwale.

Grzesznik to ujrzy i złościć się będzie,

zgrzytać zębami i schnąć w swoim gniewie;

żądza niezbożnych zaginie”.

(W tekście oryginalnym Psalm ten jest pieśnią, w której każdy z 22 półwierszy zaczyna się od kolejnej litery alfabetu hebrajskiego: tym się tłumaczy forma sentencjonalna, bez ścisłej ciągłości myśli).

Zadajmy sobie teraz pytanie: jak przedstawia ten Psalm ideał męża sprawiedliwego? Zważmy najpierw zasadniczy podział Psalmu na część omawiającą miłość Boga i część opisującą miłość bliźniego. Sprawiedliwy „boi się Pana”; nie jest to jednak niewolniczy lęk przed Bogiem, ale miłość ku Niemu, gdyż raduje się on spełniając Przykazania Boże. Następnie mamy przedstawiony stan domu sprawiedliwego, a potem dodatek, iż w ciemnościach cierpień i nieszczęść Bóg wschodzi jak światłość, innymi słowy — iż w nieszczęściu sprawiedliwy pokłada głęboką ufność w Bogu. Z kolei mówi Psalm o stosunku do ludzi głosząc o sprawiedliwym dwie rzeczy: współczującą miłość bliźniego oraz prawość. Błogosławiony mąż, który kieruje się litością w stosunku do potrzebujących i dłużników, który chętnie i hojnie daje jałmużnę. Wiemy, iż w Starym Zakonie dawanie jałmużny było bardzo wysławiane (przypomnijmy sobie Księgę Tobiasza 4, 7-12 oraz 12, 8-9). Poza tym czyny i zamierzenia swoje opiera on na sprawiedliwości. Jest więc sprawiedliwy w całym swoim życiu. Ma nieprzyjaciół, którzy chcą mu szkodzić, uwłaczać jego sławie, ale nie obawia się ich, gdyż sumienie jego jest czyste, a obrońcą jego jest Bóg, któremu zaufał. Widzimy, iż są to przeważnie myśli ze Starego Testamentu; możemy jednak uchrześcijanić je przez dwojakie przykazanie miłości.