KARTKA Z KALENDARZA LITURGICZNEGO: 10 lutego.

Święta Scholastyka odwiedzała zwykle raz do roku swego brata. Mąż Boży schodził wówczas ze swej góry do miejscowości niezbyt odległej od furty klasztornej. Pewnego dnia Scholastyka przybyła jak zwykle, a na jej spotkanie wyruszył brat w towarzystwie kilku uczniów. Dzień cały przepędzili na świętych rozmowach i dopiero o zmierzchu spożyli wspólnie posiłek. Gdy siedzieli jeszcze przy stole, dziewica Bogu poświęcona rzekła: „Proszę cię, nie opuszczaj mnie nocy dzisiejszej, abyśmy aż do rana mogli rozmawiać o szczęściu życia wiecznego”. A Święty opat odpowiedział: „Co mówisz, siostro? Nie mogę spędzić nocy poza klasztorem!” Niebo było wówczas czyste, bez chmur. Gdy Scholastyka usłyszała odmowę brata, skłoniła głowę nad stołem, złożyła ręce i zwróciła się z prośbą do Boga Wszechmogącego. Gdy głowę podniosła, na dworze taka szumiała ulewa, takie biły pioruny i huczały grzmoty, iż Benedykt z uczniami swymi choćby za próg wyjść nie mógł. Dziewica przez swoją serdeczną modlitwę wyprosiła u Boga tę zmianę pogody. Gdy mąż Boży widział, iż wskutek ulewy w drogę powrotną wyruszyć nie może, zasmucił się i począł się uskarżać: „Niech ci to Bóg Wszechmocny wybaczy, siostro moja! Dlaczego tak postąpiłaś?” Scholastyka odpowiedziała: „Odmówiłeś mi tego, o co prosiłam, poprosiłam więc Pana i On mnie wysłuchał; odejdź, jeżeli potrafisz!” Benedykt nie mógł ani kroku postąpić i musiał, wbrew swojej woli, pozostać na miejscu. Czuwając przez całą noc, pokrzepiali się wzajemnie pobożną rozmową. Następnego dnia wróciła dziewica do swego klasztoru, a brat jej z towarzyszami wyruszył w drogę powrotną. W trzy dni później stał Benedykt w swojej celi, a podniósłszy oczy w górę, ujrzał duszę swej siostry ulatującą do Nieba pod postacią gołębicy (542 r.). Zachwycony jej Chwałą, dziękował Bogu w pieśniach pochwalnych i oznajmił uczniom swoim o zgonie siostry. Kazał sprowadzić święte zwłoki do swego klasztoru i pochował je w grobie dla siebie przygotowanym. Tak się złożyło, iż rodzeństwo to, które w Obliczu Boga stanowiło jedno serce i jedną duszę, spoczęło w jednym grobie.

2. Msza (Dilexisti) wspólna na uroczystość Dziewic.

Jest ona najbardziej jednolita ze wszystkich Mszy wspólnych; jest prawdziwą Mszą ślubną. Kościół jest Oblubienicą Pańską bez zmazy, występującą w postaci Świętej Dziewicy, którą dzisiaj czcimy; ta zaś jest naszym wzorem. Ów obraz oblubienicy przewija się przez wszystkie części Mszy. W Introicie śpiewamy pieśń weselną; droga dzisiejsza do kościoła jest pochodem weselnym: na przedzie idzie Św. Scholastyka, my zaś kroczymy za nią; wyobraźmy sobie uroczyste wejście biskupa w szatach liturgicznych do Ołtarza; w czasie pochodu śpiewamy cały Psalm 45/44/, pieśń weselną: Chrystus jest królewskim Oblubieńcem, a Kościół, Św. Scholastyka i my — królewską Oblubienicą. — Epistola skierowana jest do nas jako do oblubienic Chrystusa; Oblubieniec ubiega się o swoją oblubienicę, nie chce On z nikim nią się dzielić; jako nienaruszona dziewica ma być przedstawiona Chrystusowi-Oblubieńcowi. Pieśń weselna rozbrzmiewa we wszystkich śpiewach mszalnych: gdy odświętnie przybrany diakon udaje się z Ewangelią (tj. z Chrystusem) w uroczystym pochodzie na wyznaczone miejsce mamy znowu symbol pochodu weselnego. — Teraz następuje Ewangelia, zawierająca głęboką przypowieść o pięciu pannach mądrych (panny głupie tworzą tylko ciemne tło). My jesteśmy tymi pannami (akolici ze świecami przy śpiewie Ewangelii wspierają naszą wyobraźnię). — W Ofiarowaniu wychodzimy na spotkanie Chrystusa jak owe panny z orszaku weselnego: ołtarz — to Chrystus; dary ofiarne — to lampy napełnione oliwą, to oddanie się Oblubieńcowi. W czasie Ofiarowania znów śpiewamy pieśń weselną; śpiew ten przynosi nowe pojęcie: ołtarz przystrojony bogatymi (złotolitymi, barwnymi) tkaninami przypomina królewską Oblubienicę-Kościół; my, niby panny z orszaku weselnego, otaczamy go w czasie ofiarowania. — W Samej Ofierze (Przeistoczenie) ukazuje się Oblubieniec, a przy Komunii Świętej idziemy znów „obviam Christo Domino” — Chrystusowi Panu naprzeciw. „Oto oblubieniec nadchodzi”; zwróćmy uwagę, jak śpiewy mszalne uzyskują pełne znaczenie w połączeniu z samą akcją Ofiary Świętej: czwarty to raz śpiewamy pieśń weselną. Czujemy się dzisiaj przez cały dzień oblubienicami Chrystusa, a słowa Epistoły niech brzmią nam w uszach: „ubiegam się o was z gorliwością, która z Boga jest”.

Jako gołębica pełna niewinności uleciała Scholastyka do Nieba. Obyśmy również tak niewinnie żyli i tak zmierzali do euforii wiekuistej.

Patriarchowie od Sema aż do Abrahama tworzą niby kolumny, na których opiera się budowa zbawienia po najdawniejsze czasy; są one przypomnieniem, iż mimo niewierności ludzi Bóg dotrzymał swej obietnicy.

2. Nona.

Ta modlitwa ma na celu uświęcenie dnia od 3 do 6 godziny po południu. Dzień Odkupienia chyli się ku końcowi, więc i myśli nasze zajęte są końcem życia. Patrząc w przyszłość, człowiek zadaje sobie pytanie: czy wytrwam? Przewodnią myślą Nony jest wytrwanie. Hymn wprowadza w piękną symbolikę tej godziny modlitewnej: nadchodzący wieczór przywodzi na pamięć zmienność kolei życia, w przeciwstawieniu do Niezmienności Bożej. Wieczór jest symbolem smutku, pokusy, nietrwałości; wówczas to dusza ucieka się do światła — do Chrystusa. Dopóki ta światłość jej przyświeca, dopóty nie zaniknie boskie życie Łaski. Wieczór przypomina również zmierzch życia, śmierć. Oby to była śmierć święta, niosąca nagrodę za życie bogobojne. Głębia myśli hymnu skłania nas do rozważania, że:

Jezus jest Światłością naszą,

Łaska — Światłością życia,

Zbawienie — Światłością wieczności.

3. Nieszpory.

Soboty Przedpościa tworzą tryptyk i wypowiadają główne myśli zawarte w czytaniach Starego Testamentu. Dzisiejsza wspaniała antyfona do Magnificat (Pater fidei nostrae) jest szczytowa pod tym względem: „Ojciec wiary naszej, wielki Abraham, złożył ofiarę całopalną na ołtarzu zamiast swego syna”. Słów tych nie zaczerpnął Kościół z Pisma Świętego, ale Sam je ułożył; są to słowa święte i wzniosłe. Wspaniale również dostrojone są do nich melodie chorału. W Kapitulum słychać pierwsze dźwięki wzniosłego hymnu miłości, który usłyszymy we Mszy niedzielnej w tekście Epistoły.