KARTKA Z KALENDARZA LITURGICZNEGO: 10 Listopada.

1. Rozważanie niedzielne.

Śpiewy są nam znane z 23 niedzieli po Zesłaniu Ducha Świętego. Kto wczuje się całym sercem w te śpiewy, słychać w nich wszystkie motywy jesieni kościelnej (począwszy od obaw i smutku pielgrzymki ziemskiej, a skończywszy na tęsknocie do ojczyzny i na pragnieniu Nieba). Czytania z Pisma Świętego ukazują dwa przeciwstawne sobie obrazy Kościoła, jeden miły, a drugi posępny, jeden idealny, a drugi rzeczywisty. W Epistole maluje Św. Paweł idealne życie chrześcijańskie, społeczność Świętych, ozdobionych całym sercem cnót. Jako królowa panuje w tej społeczności miłość, a za nią idzie „pokój Chrystusowy”. Apostoł pozwala nam spojrzeć na życie liturgiczne i na życie prywatne, usłyszeć Słowo Boże w tej społeczności w całym jego bogactwie: słyszymy, jak Chrześcijanie śpiewają psalmy i hymny pobożne, a w domach swoich wszystko czynią w Imię Jezusowe. Otóż Ewangelia ukazuje nam przeciwieństwo tego obrazu. Widzimy tam również społeczność chrześcijańską, ale obarczoną słabościami ludzkimi, grzechami ciężkimi, zgorszeniami, oziębłością, obojętnością, zazdrością — i to nas boli. Zbawiciel jednak pomaga nam wykryć problem zła w Kościele i duszy… Program na bieżący tydzień: dążyć będę do urzeczywistnienia w sobie i wokoło siebie tego idealnego obrazu; w stosunku do bliźnich postaram się naśladować cierpliwość Bożą wobec zła i trzymać się z dala od niego; pomyślę jednak i o piekle.

2. Msza (Dicit Dominus).

Kościół i dusza oczekują „dnia Chrystusa”. Już słyszymy przyjazne zaproszenie łagodnego Króla, już widzimy wygnańców idących do ojcowskiego domu (Introit); Kolekta błaga o Opiekę na ostatnie dni: „Prosimy Cię, Panie, strzeż rodziny Swojej nieustanną Dobrocią Ojcowską – a skoro jedynym oparciem naszym jest nadzieja Łaski z Nieba, zawsze nas ochraniaj Opieką Swoją”. Z kolei (Epistoła) wpaja nam Kościół w serce dwie nauki:

1. Koniec jest blisko; już teraz należy osiągnąć ideał; żyj tak, jak gdyby Dzień Pański miał naprawdę nadejść w najbliższym czasie; żyj życiem prawdziwie chrześcijańskim w oczekiwaniu powrotu Pana; na przyjęcie Króla przywdziej szatę miłosierdzia, dobroci, pokory, cichości, cierpliwości.

2. Druga nauka jest następująca: istnieje Niebo i piekło; kąkol będzie spalony, a pszenica zgromadzona do Spichlerzy Niebieskich.

Obraz Sądu Ostatecznego, jaki tu Zbawiciel przedstawia, jest wstrząsający. Płonące snopy nieszczęsnych potępieńców rozświetlają krwawą łuną mroczne czeluści; zbawieni zaś podobni do wspaniałego słońca wchodzą w bramę Królestwa Wiecznego. Tęskne De profundis (Ofertorium, Alleluja) odmawiać możemy w duchu ewangelicznej przypowieści: ileż jeszcze chwastów znajdujących się w mojej duszy!

Oby dzisiejsza Ofiara „pojednania” usunęła te chwasty i wsparła chwiejne serca (Sekreta). Eucharystia jest „zadatkiem dokonania zbawienia”; przenosząc tę ​​myśl na tło Ewangelii, przypomnijmy sobie, iż już dziś Boski Żniwiarz składa nasze dojrzałe snopy do Spichlerza Niebieskiego (modlitwa po Komunii Świętej).

W roku 1556 wstąpił do Zakonu Teatynów i z miłości dla Chrystusowego Krzyża wyprosił sobie imię Andrzej. Odtąd poświęcił się z całym zapałem pracy duszpasterskiej. Z wielką roztropnością i ojcowską miłością spowiadał grzeszników. Często wyjeżdżał w okolice Neapolu, żeby po wszystkich miastach i wioskach głosić zbawienną Naukę Ewangelii. Bóg wsławiał często cudami jego gorącą miłość bliźniego. Gdy pewnego razu Święty kapłan wracał w burzliwą noc do domu po zaopatrzeniu na śmierć chorego, a wicher zgasił mu latarnię, Bóg sprawił, iż pomimo ulewnego deszczu ubranie jego i jego towarzyszów pozostało zupełnie suche, a blask bijący z jego postaci wskazywał im drogę. Był on bardzo cenionym kierownikiem duchownym, a liczba pozostawionych przez niego listów sięga kilku tysięcy. Wyczerpany pracą i wiekiem, rażony został apopleksją u stopni Ołtarza, w chwili gdy rozpocząwszy Mszę Świętą po raz trzeci wypowiadał słowa: „Introibo ad altare Dei”. Ze względu na niespodziewany zgon uchodzi za Patrona chroniącego od nagłej śmierci.

— Zastosowanie: Żywoty Świętych są dla nas szkołą życia; toteż powinniśmy w miarę możności naśladować jedną z cnót Świętego, którego pamięć w danym dniu obchodzimy. A więc jak się np. ma rzecz z naszą prawdomównością? Przez cały dzień dzisiejszy powinny nam brzmieć w uszach słowa: „Usta, które kłamią, zabijają duszę”. A jak jest z naszym umiłowaniem Krzyża Chrystusowego? Jak piękna jest śmierć u stopni Ołtarza! Prośmy, byśmy przynajmniej nie zmarli bez Sakramentów Świętych.

Msza (Os justi) wspólna na uroczystość Wyznawców. Kolekta (własna) sławi gorliwe dążenie do doskonałości Św. Andrzeja i prosi o tę Łaskę dla nas.

2. Świętych Tryfona, Respicjusza i Nimfy, Męczennicy.

Św. Tryfon i młodociany Respicjusz ponieśli śmierć męczeńską za panowania Decjusza (około 250 r.). Nimfa, dziewica, umęczona została w IV wieku w Palermo. Wszyscy troje spoczywali w kościele stacyjnym Św. Tryfona w Rzymie. Gdy zaś kościołowi temu groziło zawalenie, relikwie (a także stację) przeniesiono do sąsiedniego kościoła Św. Augustyna, gdzie dotychczas spoczywają.

3. Znaczenie słowa.

Żywoty Świętych są dla nas szkołą życia. Powinniśmy sobie postanowić, iż w ciągu całego dnia będziemy naśladować którąś z cnót przypadającego w danym dniu Świętego. Dzisiejszym zatem hasłem powinny być dla nas słowa Pisma Świętego: „Usta, które kłamią, zabijają duszę”. Jakże się więc ma rzecz z naszą prawdomównością, czyli inaczej mówiąc, czy zdajemy sobie sprawę ze świętości słowa? Silny bodziec po temu stanowi myśl o Słowie Bożym — Logos. Każde nasze słowo jest symbolem Słowa Bożego. Także i mowa ludzka uświęcona została słowem Boga. Podobnie jak natura ludzka otrzymała najwyższą swą godność dzięki Wcieleniu Chrystusa Pana, tak i słowa ludzkie uświęcone zostały dzięki Słowom Bożym. Zachodzi tu pewne podobieństwo: Bóg stał się Człowiekiem w Chrystusie — Bóg objawia nam się w Słowie Bożym. Ułomna natura człowiecza i ludzkie słowo stały się jak gdyby powłoką i mieszkaniem Nieskończonego Bóstwa. Jakież to uświęcenie ciała ludzkiego i ludzkiej mowy! I jakże wobec tego powinniśmy szanować słowa, którymi Sam Bóg przemawiał! Toteż za pośrednictwem słowa powinniśmy krzewić mądrość, prawdę i miłość. „Usta sprawiedliwego będą myśleć o mądrości, a język jego będzie mówił, co słuszne” tak rozpoczyna się dzisiejsza Msza. Przypomnijmy sobie także, co Św. Jakub Apostoł mówi w swym liście o mowie: „Niech każdy człowiek będzie skory ku słuchaniu, a powolny do mówienia”. „A jeżeli kto mniema, iż jest pobożny nie powściągając języka swego, ale zwodząc serce swoje, tego pobożność próżna jest”. „Jeśli kto w mowie nie uchybia, ten jest mężem doskonałym i może trzymać na wodzy całe ciało”. „Językiem błogosławimy Boga i Ojca i nim przeklinamy ludzi stworzonych na Podobieństwo Boże. Z tych samych ust pochodzi i błogosławieństwo, i przekleństwo. Nie powinno tak się dziać, bracia moi. Czyż źródło z tego samego otworu słodką i gorzką wodę daje?” W jakim więc poszanowaniu Chrześcijanin powinien mieć swój język, uświęcony Słowem Bożym i Sakramentem! I jak zwłaszcza powinien strzec języka swego kapłan, który nim głosi Słowo Boże!

„I stała się mowa Pańska do mnie, mówiąc: Synu człowieczy! postaw oblicze twoje ku Jeruzalem a krop na świątynię i prorokuj przeciwko ziemi Izraelskiej. I rzeczesz ziemi Izraelskiej: To mówi Pan Bóg: Owo Ja do ciebie, i dobędę miecza mego z pochew jego, i zabiję w tobie sprawiedliwego i niezbożnego. A dlatego żem zabił w tobie sprawiedliwego i niezbożnego, przeto wynijdzie miecz mój z pochew swoich na wszelkie ciało od południa aż na północy, Aby wiedziało wszelkie ciało, iż Ja Pan dobyłem miecza mego z pochew jego, który nie może być wrócon. A ty, synu człowieczy! wzdychaj w skruszeniu bioder, i w gorzkościach wzdychaj przed nimi. A gdy rzeką do ciebie: Dlaczego ty wzdychasz? Rzeczesz: Dla słuchu; bo idzie, a struchleje każde serce, i osłabieją wszelkie ręce, i omdleje każdy duch, i po wszystkich kolanach pocieką wody: oto idzie i stanie się, mówi Pan Bóg. I stała się mowa Pańska do mnie, mówiąc: Synu człowieczy! prorokuj i rzeczesz: To mówi Pan Bóg: Mów, miecz, miecz naostrzon jest i wypolerowan; Aby siekł ofiary wyostrzon jest; aby się lśnił, wypolerowan jest: który ruszasz sceptr syna mego, wysiekłeś wszelkie drzewo. A dałem go wypolerować, aby był ręką trzymany; ten miecz jest wyostrzon i ten jest wypolerowan, aby był w ręce zabijającego. Wołaj i wyj, synu człowieczy! bo ten uczynion jest na lud mój, ten na wszystkie książęta Izraelskie, którzy byli uciekli: pod miecz dani są z ludem moim; przeto bij się po biedrze. Bo doświadczon jest, i to gdy sceptr wywróci, i nie będzie, mówi Pan Bóg. Ty tedy, synu człowieczy! prorokuj, a bij ręką w rękę: a niech będzie dwoisty miecz, i niech troisty będzie miecz zabitych, toć jest miecz pobicia wielkiego, który je czyni zdumiałe, I struchlałe na sercu, i rozmnaża upadki. We wszech bramach ich dałem trwogę miecza ostrego i wypolerowanego dla błyskania, pokrytego na zabijanie. Zaostrz się, idź na prawą lub na lewą stronę, gdziekolwiek jest chuć oblicza twego”.