Rozmyślanie.
NASZA OFIARA.
Msza Święta drugiej niedzieli po Zielonych Świętach jest wprawdzie o wiele starsza od święta Bożego Ciała, ale z nim się łączy. Któż z nas, słuchając Ewangelii o wielkiej uczcie, która jest symbolem skarbów duchowych Kościoła, nie myśli od razu o Eucharystii? W ten sposób dzisiejsza Msza Święta uświadamia nam to, co dwukrotnie podkreśla Sobór Trydencki: iż Eucharystia (ofiara eucharystyczna również) jest skarbem, którym Chrystus nas wszystkich obdarzył. Możemy ją Bogu składać jako naszą ofiarą.
1. Składamy ofiarę.
W tekstach mszalnych występuje często liczba mnoga. Przygotowując dary ofiarne, kapłan modli się: „Ofiarujemy Ci, Panie, kielich zbawienia”. Bezpośrednio przed przeistoczeniem darów: „Prosimy Cię przeto, Panie, abyś tę ofiarę sług Twoich i całej rodziny Twojej miłościwie przyjąć raczył”. Zaraz po Podniesieniu: „Przeto i my słudzy Twoi, Panie, oraz lud Twój święty, wspominając tak błogosławioną mękę, jak też zmartwychwstanie z otchłani i Chwalebne Wniebowstąpienie… ofiarujemy przedostojnemu Majestatowi Twojemu z darów i dobrodziejstw Twoich, Hostię czystą, Hostię Świętą, Hostię nieskalaną”. Więc nie tylko kapłan, ale i lud składa ofiarę, choć w sposób zasadniczo odmienny.
Władzę adekwatnego składania Ofiary posiada tylko wyświęcony kapłan. Wynika to jasno z obrzędu święceń kapłańskich. Biskup podaje wówczas diakonowi naczynia służące do składania ofiary (kielich z pateną) oraz dary ofiarne ze słowami: „Weźmij władzę składania Bogu ofiary”. Tylko bowiem wyświęcony kapłan posiada władzę konsekrowania, a ofiara eucharystyczna dokonuje się przez oddzielną konsekrację chleba i wina. Kościół Święty orzekł uroczyście, iż słowami: „To czyńcie na Moją pamiątkę!”, czyli przekazaniem władzy podwójnej konsekracji, ustanowił Chrystus „Apostołów Kapłanami Nowego Przymierza i polecił Im oraz Ich następcom w kapłaństwie, by składali tę Ofiarę”, którą On złożył. W encyklice o Mistycznym Ciele Chrystusa czytamy: „Jedynie słowo kapłana sprowadza na Ołtarz Baranka bez zmazy”.
Ta sama encyklika wyjaśnia: „Przy Ofierze Eucharystycznej kapłani zastępują nie tylko Chrystusa Pana, ale całe Ciało Mistyczne i wszystkich poszczególnych wiernych. I wierni również, złączeni wspólnotą modlitwy, składają Ojcu w Niebie Baranka, którego jedynie słowo kapłana sprowadza na Ołtarz”.
Słowa te wyrażają jasno Prawdę, iż wszyscy ochrzczeni składają Ofiarę i indywidualnie i zbiorowo. Określają również sposób, w jaki wierni składają Ofiarę. Jak Sobór Trydencki orzekł, składają oni Ofiarę „przez ręce kapłana”. Kapłan sam dokonuje adekwatnej czynności ofiarnej „sprowadzając swym słowem na Ołtarz Baranka bez zmazy”. Zastępuje on jednak przy tym „nie tylko Chrystusa Pana, ale całe Ciało Mistyczne i wszystkich poszczególnych wiernych”. Zastępuje Głowę-Arcykapłana i wszystkich członków. Podobnie dzieje się w naszym ludzkim organizmie, do którego porównane jest Ciało Mistyczne. W organizmie ludzkim na przykład tylko oko ma zdolność widzenia. Posiada ją jednak i używa jako cząstka całego organizmu i na jego użytek. Dlatego można z całą słusznością mówić: całe ciało widzi, każdy członek ciała widzi. Bo okiem właśnie widzimy. W ten sposób cały Kościół Święty, każdy z Jego członków, składa Ofiarę, jeżeli gdzieś jakiś kapłan Kościoła Świętego odprawia Mszę Świętą. Osobiste nastawienie, wola składania Ofiary, nie jest więc podstawą tego współofiarnictwa. Nastawienie to doskonali tylko nasze współofiarowanie. Udział w składaniu ofiary daje już charakter Chrztu Świętego, zespolenie z Chrystusem Arcykapłanem.
— Zastosowanie. Nasz udział w kapłaństwie Chrystusowym, w Ofierze Eucharystycznej, nasza królewsko kapłańska godność domaga się szacunku dla siebie, którego pierwszym przejawem ma być życie czyste. Do kapłanów mówi Św. Franciszek: „Zechciejcie zrozumieć waszą godność, bracia kapłani, i »bądźcie Święci jako On Święty jest« (Ks. Kapł. 11, 14). I tak jak Pan Bóg przez tę Tajemnicę uczcił was ponad wszystkich, tak i wy macie Go więcej niż wszyscy inni kochać, czcić i wielce cenić” (Bonmann). Do wszystkich zaś odnoszą się słowa Św. Leona Wielkiego, Papieża: „Wszyscy winni być przeświadczeni, iż pochodzą z rodu królewskiego i mają udział w obowiązkach kapłańskich. A żaden rys chyba nie jest tak królewski jak panowanie ducha nad ciałem. Nic bardziej zgodnego z obowiązkami kapłana, niż oddać Panu sumienie czyste i na ołtarzu serca złożyć nieskalaną ofiarę pobożności” (Serm. 4).
— Postanowienie. Obudzimy sobie żywą wiarę w nasze kapłaństwo otrzymane w chwili Chrztu Świętego (i święceń kapłańskich).
2. Wielki zaszczyt składania Ofiary.
Sobór Trydencki nie bez powodu mówi, iż Chrystus Pan zostawił Ofiarę Eucharystyczną „Swej ulubionej Oblubienicy”. Jest to rzeczywiście największy dowód Miłości Pana Jezusa do Kościoła Świętego, iż dopuszcza Go do udziału w Swym Arcykapłaństwie. Nadał w ten sposób Kościołowi Świętemu godność niepojętą, naprawdę Boską.
Przede wszystkim wyświęceni kapłani mają udział w tej godności. Chrystus Pan posługuje się ich ustami i rękami w największym ze Swych Dzieł. Dlatego tak uroczyście namaszcza biskup i błogosławi dłonie, w których spoczywać będzie Ciało Pańskie, zanim przekaże im władzę składania Ofiary. Dlatego ręce kapłańskie są otaczane czcią. Dlatego kapłańskie usta, które wzywają z Nieba Dawcę zbawienia i Łaski, mają taką moc błogosławioną. Ofiara Eucharystyczna Boskim Światłem opromienia osobę kapłana.
Opromienia również wszystkich ochrzczonych. Wszyscy bowiem zostali naznaczeni znakiem kapłaństwa Pana Chrystusowego przez Chrzest Święty. O tej godności mówi Pan Jezus: „Zaprawdę powiadam wam, między narodzonymi z niewiast nie powstał większy nad Jana Chrzciciela. Wszakże najmniejszy w Królestwie Bożym większy jest niźli on” (Mat. 11, 11). Chrzest Święty wynosi najprostszego Chrześcijanina nad Jana, który był największym z Proroków, owszem, „więcej niż Prorok” (Mat. 11, 10). Te godność sławi Św. Piotr Apostoł jako „królewską” (1 P 2, 9) i za nią dziękować będzie przez całą wieczność owych dwudziestu czterech starców, przedstawicieli odkupionej ludzkości (zob. Ks. Obj 1, 5-9; 5, 8-9).
— Zastosowanie. Przez żywą wiarę eucharystyczną mamy również szanować się wzajemnie. Ta wiara dała Św. Franciszkowi głęboki szacunek dla kapłanów, o którym mówi jego Testament. Jakże wyszlachetniałoby nasze współżycie, gdybyśmy mieli więcej wiary eucharystycznej i więcej szacunku jedni dla drugich!
— Postanowienie. Święty szacunek dla samego siebie i bliźnich.
Modlitwa.
Wszyscy możemy odmawiać modlitwę, którą Kościół Święty każe kapłanowi odmawiać za siebie:
„Wszechmogący i Miłosierny Boże! Wejrzyj łaskawie na moje błaganie. Powołałeś mnie, sługę Swego, bez żadnej mej zasługi, jedynie dzięki Nieskończonej Swej Łaskawości, bym służył Twym Tajemnicom. Spraw, żebym był sługą godnym Twych Ołtarzy” (Modl. kapłana za siebie samego). Amen.
Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. II., 1965r.
