Mówi bowiem: W czasie pomyślnym wysłuchałem cię, w dniu zbawienia przyszedłem ci z pomocą. Oto teraz czas upragniony, oto teraz dzień zbawienia. (2Kor 6,2)
λέγει γάρ· καιρῷ δεκτῷ ἐπήκουσά σου
καὶ ἐν ἡμέρᾳ σωτηρίας ἐβοήθησά σοι.
ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας.
Ait enim: Tempore accepto exaudivi te, et in die salutis adiuvi te. Ecce nunc tempus acceptabile, ecce nunc dies salutis.
Sens tego przymiotnika osadzony jest w znaczeniu czasownika “przyjmować” δέχομαι dechomai. W tym kontekście Słowo Boże staje się kluczem do przyjęcia tego czasu, tej chwili, która aktualnie upływa i otwiera się na nową. Za każdą chwilą stoi łaska Boga. Dlatego w dalszej części św. Paweł wzmacnia ten przymiotnik poprzez dwa przedrostki i mówi: εὐπρόσδεκτος eu-pros-dektos. Teraz jest pora bardzo dobra, aby przyjąć ten dzień oświetlony łaską zbawienia. Jutro też tak będzie, gdyż Słowo Boże jest aktualne, dzisiejsze, nie przedawnia się.
