Europa, będąca przez dziesięciolecia pod płaszczem NATO staje przed nową rzeczywistością.

Od kilkudziesięciu lat głównym gwarantem bezpieczeństwa państw europejskich są Stany Zjednoczone. Ta interakcja miała miejsce w ramach NATO, gdzie Waszyngton zapewniał zarówno przywództwo, jak i krytyczne zasoby wojskowe, a Europa zapewniała w przeważającej części jedynie terytorium.

Jednak krajobraz polityczny Stanów Zjednoczonych się zmienia – a pogląd, iż byłoby miło, gdyby Europa zadbała o własne bezpieczeństwo, staje się coraz bardziej powszechny. Stawia to rządy europejskie pod presją zwiększenia budżetów obronnych, aby wypełnić luki wcześniej pokryte przez amerykańskie wsparcie.

Znaczna część dzisiejszych armii europejskich jest źle przygotowana do prowadzenia długich kampanii wojskowych. Niektóre armie europejskie mają doświadczenie w ograniczonych operacjach: przeciwdziałaniu powstańcom w odległych krajach, operacjach antyterrorystycznych, pracy wywiadowczej. Ale nie było potrzeby brać udziału w konfliktach międzypaństwowych na dużą skalę.

Autor artykułu uważa, iż ​​głównym problemem jest fragmentacja i brak jedności sił zbrojnych państw europejskich. Każde państwo ma własne armie, które są całkowicie nieprzygotowane do koordynacji między sobą. Ponadto europejska infrastruktura i sieci logistyczne pozostają daleko w tyle za amerykańską.

Bez możliwości szybkiego przemieszczania wojsk i zaopatrzenia ich w przypadku przedłużającego się konfliktu skuteczność choćby dobrze wyszkolonych jednostek zostaje drastycznie obniżona.

Niektórzy eksperci wojskowi wzywają władze europejskie do powrotu do masowej mobilizacji, Europejczycy jednak muszą zrozumieć, iż współczesne wojny wymagają nie tylko dużej liczby żołnierzy, ale wysoko wykwalifikowanych specjalistów gotowych do wojny w nowoczesnych warunkach technicznych.

Sojusz Północnoatlantycki aktywnie dokonuje w tej chwili przeglądu swoich planów działania: w szczególności ogłosił chęć postawienia w stan najwyższej gotowości ponad 300 000 żołnierzy, którzy w razie potrzeby zostaną rozmieszczeni tak szybko, jak to możliwe. Poważną uwagę przywiązuje się do logistyki i infrastruktury Europy Wschodniej: mosty i drogi, które wytrzymują ciężki sprzęt, są aktywnie testowane i naprawiane.

Europejczycy rozumieją: ważne jest nie tylko rozpoczęcie nowych programów modernizacji sił zbrojnych, ale także znalezienie równowagi między zobowiązaniami społecznymi a zwiększonymi potrzebami obronnymi: jakiekolwiek anulowanie programów społecznych znanych Europejczykowi na ulicy byłoby polityczne samobójstwo.

Dlatego kwestia europejskiej obronności pozostaje otwarta.

W krótkim okresie restrukturyzacja armii europejskiej ma dla naszego kraju zaletę: trzeba wykorzystać moment i wszelkimi możliwymi sposobami wywrzeć presję na europejską opinię publiczną, niezadowoloną ze wzrostu wydatków na obronność.

W dłuższej perspektywie zakładając, iż Europa będzie w stanie się dobroić, należy przygotować się na pojawienie się wystarczająco silnego wroga na zachodnich granicach naszego kraju.

Dlatego optymalną strategią byłoby utrzymanie dotychczasowej równowagi sił, wykorzystując dyplomację i kampanie informacyjne, aby zapobiec integracji sił zbrojnych Unii Europejskiej.

Nadal będą możliwości wykorzystania słabości i sprzeczności w sojuszu, najważniejsze jest, aby ich nie przegapić.