Brat Albert Chmielowski – dziedzictwo miłosierdzia żyje w XXI wieku

Święty Brat Albert (Adam) Chmielowski, wspominany 17 czerwca, był malarzem i powstańcem, który porzucił karierę artystyczną, by służyć najuboższym. W 1888 r. założył Zgromadzenie Braci Albertynów, a później żeńskie Zgromadzenie Sióstr Albertynek.

fot. Wikipedia | Leon Wyczółkowski: Brat Albert 1902
Tekst został opracowany na podstawie oryginalnych materiałów źródłowych przez EWTN Polska.

Dziękujemy, iż czytasz ten artykuł. jeżeli chcesz być na bieżąco zapraszamy do zapisania się do newslettera.

1. Bracia Albertyni i Siostry Albertynki prowadzą noclegownie, przytułki, kuchnie ludowe, szpitale i hospicja, pomagając bezdomnym, ubogim, nieuleczalnie chorym niezależnie od wyznania.
2. Pustelnia Brata Alberta to skromny, drewniany budynek z 1901 roku, położony na Kalatówkach w Zakopanem, na terenie klasztoru sióstr albertynek. Służył jako miejsce modlitwy i odpoczynku dla brata Alberta. Jedno z pomieszczeń pełniło funkcję celi, drugie przeznaczone było dla kapłanów odprawiających Mszę w przyklasztornej kaplicy. Brat Albert przyjmował tu przedstawicieli polskiej inteligencji, m.in. Stefana Żeromskiego, Stanisława Witkiewicza i Stanisława Przybyszewskiego. Żeromski umieścił akcję powieści Nawracanie Judasza w klasztornej kaplicy.
3. Z reguły albertynów: Posługa braci ma na celu „ratunek natychmiastowy” każdego ubogiego w jego podstawowych potrzebach, a w dalszym celu poprawę stanu materialnego i moralnego najniższego proletariatu. Przytuliska mają być domami miłosierdzia: „chwilowego schronienia, stałego przytułku i pracy dla włóczęgów, próżniaków żebrających i wyrobników bez zajęcia w stałym dążeniu do ich uspołecznienia i umoralnienia”.
4. Pierwsze habity albertynki przyjęły w kaplicy krakowskiej kurii, za zgodą kardynała Albina Dunajewskiego. Początkowo zgromadzenie rozwijało się w zaborze austriackim – siostry działały m.in. we Lwowie, Stanisławowie, Jarosławiu, Przemyślu, Samborze i Sokalu. Po I wojnie światowej placówki powstawały już w całej Polsce. Albertynki niosły pomoc bezdomnym, chorym, ubogim i uchodźcom. Pustelnia, która początkowo znajdowała się w Starym Bruśnie, została w 1898 roku przeniesiona najpierw do Prusia, a potem do Zakopanego.
5. Albertyni zasadniczo nie przyjmują święceń kapłańskich, koncentrując się na służbie najbardziej potrzebującym. Główna siedziba albertynów mieści się w Krakowie; to tam urzęduje Brat Starszy, czyli przełożony generalny. Habit, który noszą zakonnicy, jest prosty: ciemnoszary, przewiązany sznurem z zawieszonym różańcem – znak modlitwy i pokory.
6. Duchowość albertynów opiera się na głębokim zjednoczeniu z Chrystusem Eucharystycznym – Tym, który staje się pokarmem. W każdym człowieku, zwłaszcza upokorzonym, ubogim i opuszczonym, dostrzegają oblicze Chrystusa cierpiącego. Ich posługa przywraca tym ludziom godność dzieci Bożych. Na swojej drodze duchowej zakonnicy wzorują się na Matce Bożej, którą św. Brat Albert nazywał Fundatorką zgromadzenia. Czerpią również z bogactwa duchowości św. Franciszka z Asyżu i św. Jana od Krzyża, z szczególnym naciskiem na życie w ubóstwie.