🔉8 PAŹDZIERNIKA. ROZMYŚLANIE. Chrystus Pan obiaduje u faryzeusza, gromi go, iż przestrzega tylko zewnętrznej czystości, a zaniedbuje wewnętrzną.

I. Zobacz Pana Jezusa siedzącego u stołu, i jak godnością zachowania swego wzbudza głębokie uszanowanie w licznych współbiesiadnikach.

II. Proś o Łaskę, abyś umiał w sobie połączyć przymioty człowieka wewnętrznego i człowieka zewnętrznego.

I. Punkt.

Pan Jezus upomina faryzeusza, iż przestrzega tylko czystości zewnętrznej.

ROZWAŻANIE DUCHOWNE [*]. Prosił Go pewien faryzeusz, aby obiadował u niego. Wszedłszy tedy, siadł u stołu. A faryzeusz począł, sam w sobie myśląc mówić, czemu się był nie umył przed obiadem. I rzekł Pan — który znał jego myśli — do niego. Teraz wy faryzeuszowie, co jest z wierzchu kubka i misy oczyszczacie: ale co jest wewnątrz was, pełno jest zdzierstwa i nieprawości (Łuk. XI). W porównaniu tym człowieka do naczynia nie gani Pan Jezus staranności o czystość zewnętrzną, czyli powierzchowność człowieka, ale chce, żeby mieć nierównie większe staranie o czystość wewnętrzną, czyli o przymioty duszy, które stanowią całą zasługę człowieka w Oczach Pana Boga.

ZASTOSOWANIE. Abyśmy więc na to upomnienie nie zasłużyli, powinniśmy głównie pracować nad ukształceniem w sobie człowieka wewnętrznego, dążyć do cnót prawdziwych, a obok tego kształcić się w przymiotach człowieka zewnętrznego. Kto by sądził, iż pobożność, do której się otwarcie przyznaje, uwalnia go od wymagań grzeczności i przyzwoitości towarzyskiej, lub choćby od prostej uprzejmości i delikatności, adekwatnej stanowisku, jakie w społeczeństwie zajmuje, ten sądziłby nierozumnie; a zrażałby tylko innych do pobożności, czyniąc ją wstrętną w oczach świata. Strzeż się tego.

UCZUCIA [**]. Gorąco pragnij postępować w chrześcijańskiej doskonałości w Oczach Pana Boga i ludzi.

POSTANOWIENIE [***]. Myśl często o tych słowach Św. Pawła Apostoła: „Przemyśliwamy (czynimy) dobra nie tylko przed Bogiem, ale też przed ludźmi” (II, Kor. VIII).

II. Punkt.

Chrześcijanin dbały o swą wartość wewnętrzną.

ROZWAŻANIE DUCHOWNE. Trzy rzeczy czynią człowieka chrześcijaninem wewnętrznym, godnym ściągnąć na siebie upodobanie i Miłość Bożą:

1) Czystość duszy, czyli wyzucie się z grzechu nie tylko śmiertelnego, ale o ile to możliwe, z grzechu powszedniego. W miarę tej czystości duszy Pan Bóg się nam udziela i daje się nam poznać.

2) Zjednoczenie ducha modlitwy z Panem Bogiem, przez wzbudzanie aktów strzelistych i przez częste wznoszenie myśli do Pana Boga, tak, aby każdy z nas według słów Apostoła, był człowiekiem Bożym; perfectus sit homo Dei (Tym. II, III), żyjący z Panem Bogiem i w Panu Bogu, widzący Pana Boga we wszystkim i wszystko w Panu Bogu.

3) Czystość intencji, którą pragniemy się podobać jedynie Panu Bogu, uduchowiając niejako wszystkie sprawy nasze.

ZASTOSOWANIE. Wejdź w siebie, a zobacz, jaka jest twoja czystość sumienia, zjednoczenie się z Panem Bogiem i dobroć intencji?… czy używasz środków i pobożnych ćwiczeń, niezbędnych dla wszystkich, kto tę czystość chce mieć większą, to zjednoczenie ściślejsze, tę intencję doskonalszą?…

UCZUCIA. Zawstydź i upokorz się przed Panem Bogiem, żeś jeszcze ani wewnętrzny, ani zjednoczony z Panem Bogiem, ani człowiek Boży.

POSTANOWIENIE. Chwyć się znowu z gorliwością i wytrwałością wszelkich środków, abyś wydoskonalił w sobie człowieka wewnętrznego.

III. Punkt.

Chrześcijanin dbały o cnoty zewnętrzne.

ROZWAŻANIE DUCHOWNE. Ludzie, którzy widzą tylko pozory, sądzą o wewnętrznej wartości człowieka z jego zewnętrznych zalet; stąd wypływa, iż Chrześcijanin chcąc, aby pobożność jego dla pożytku i zbudowania bliźnich szanowaną była, powinien na zewnątrz takim się okazać, aby pozyskał szacunek i zaufanie u ludzi. Do tego służą pewne przymioty zewnętrzne, które jednak zawsze powinny wypływać z cnót wewnętrznych:

1) postawa godna i poważna; ułożenie spokojne, ujmujące, a naturalne; rozmowa swobodna, miła, ale przy tym wolna od zniewieściałości i światowości;

2) gościnność i ofiarność, połączona z bezinteresownością, gorliwość z roztropnością, prostota z nauką i przezornością;

3) spokój i jednostajność w postępowaniu; cierpliwość i pogoda umysłu w przeciwnościach, pokora w powodzeniu.

ZASTOSOWANIE. Zobacz, na czym ci zbywa pod tym względem, staraj się zaradzić brakom. Nie jest to dzieło dnia jednego, to owoc mozolnej pracy i ciągłego czuwania nad sobą — nie zrażaj się jednak trudnościami, bo czemu sam nie podołasz, tego dokaże Łaska Pana Jezusa, działającego z tobą.

[*] Ażeby ta książka rozmyślań nie stała się tylko książką czytań duchowych, należy zatrzymać się chwilkę i celem jasnego zrozumienia zastanowić się dobrze nad każdym głównym zdaniem rozważania i zastosowania, tak jak gdyby każde zdanie tworzyło osobny ustęp. Twoje własne myśli i uwagi oświecą cię i wzruszą więcej, niż wszystkie inne, podane przez innych. Bylibyśmy użyli tej formy zdań od­dzielonych ustępami, gdyby nie to, iż wtedy objętość książki stałaby się o wiele obszerniejszą, a tym samym i cena wyższą.

[**] Wzbudzaniu uczuć należy poświęcić jak najwięcej czasu, gdyż przez nie tylko rozmyślanie, czyli medytacja staje się modlitwą. One zapalą i rozniecą w nas ogień Mi­łości Bożej. One rozmyślaniu naszemu nadadzą pewnego na­maszczenia i utrzymają nas przez cały dzień w gorącości ducha. Niepodobna też, aby w ciągu rozmyślania nie obu­dziło się w nas wiele innych uczuć, które, jak już wspomnieliśmy, są nierównie skuteczniejsze, bo pochodzą z głębi własnej duszy lub z natchnienia Bożego.

[***] Nie dosyć jest czynić dobre postanowienia, należy przede wszystkim zachęcić się i zmusić moralnie do wyko­nania powziętych postanowień. W tym celu należy uważnie rozbierać motywy czyli pobudki, jakimi są:

1) Wielkie korzyści, wypływające z wiernego wypeł­nienia dobrych postanowień w tym i przyszłym życiu.

2) Słuszność i sprawiedliwość. Czegóż bowiem wyma­gają od nas przyrzeczenia dane na Chrzcie Świętym?… sama na­zwa Chrześcijanina…. ucznia i naśladowcy Jezusa Chrystusa? Jako też krótkość i wartość czasu?

3) Wielka łatwość wykonania… wszystko się ogranicza na kilku niewielkich usiłowaniach, na kilku umartwieniach, które Łaska Boża jeszcze łatwiejszymi czyni.

4) Radość. Jakże gładkim zadowoleniem napełnia nas trud lub ofiara podjęta z miłości ku Panu Bogu. A przede wszystkim jakąż to pociechę będziemy z tego mieli w go­dzinę śmierci.

5) W końcu konieczność dobrych postanowień wykona­nych czynem. Ale jednego potrzeba (Łuk. X. 42), powie­dział Pan Jezus, jednej tylko rzeczy, tj. bym się uświęcił i zbawił, a do tego konieczne mi są dobre, a silne i skute­czne postanowienia.

[****] Rozmowa duszy czyli adekwatna modlitwa jest bardzo zaleconą przez mistrzów życia duchownego. Uczucia i po­stanowienia, podane w punktach rozmyślania, dostarczą za­wsze obfitego do niej przedmiotu. Można ją częściej powta­rzać prowadząc raz z tą, drugi raz z inną osobą Trójcy Przenajświętszej, albo z Przeczystą Boga Rodzicielką. Albo z którym ze Świętych Patronów swoich, według własnej pobożności i natchnienia. W rozmowie duszy, czyli w modli­twie, zakończającej rozmyślanie, jest rzeczą bardzo poży­teczną ofiarować Panu Bogu praktyczne postanowienia na ten dzień i prosić Go usilnie o Łaskę wytrwania.
Często­kroć tracimy cały owoc rozmyślania, jeżeli nie czynimy praktycznych postanowień na ten właśnie dzień, w którym rozmyślamy, albo nie prosimy gorąco o pomoc z Nieba, do wykonania dobrych posta­nowień, rachując zbyt wiele na własne siły.

Rozważania duchowe należy zakończyć odmówieniem „Ojcze nasz“ lub „Zdrowaś Marya”.

© salveregina.pl 2024