🔉3 LIPCA. Żywot Św. Leona II, Papieża.

Zdjęcie: Św. Leon II, Papież

Czy wiesz, że…? Zanim został Papieżem, Leon II był diakonem w Rzymie, znanym z wykształcenia i biegłości w grece oraz łacinie. Leon II był jednym z nielicznych Papieży pochodzących z Sycylii, co w VII wieku było wyjątkowe — większość papieży wywodziła się z Rzymu lub jego okolic. Jego konsekracja odbyła się z udziałem trzech biskupów: Ostii, Porto i Velletri, co było symbolicznym potwierdzeniem jedności Kościoła Rzymskiego wobec wpływów bizantyjskich. Zatwierdził III Sobór Konstantynopolitański, potępiający herezję monoteletyzmu — i jako pierwszy Papież publicznie potępił błędy swojego poprzednika, Honoriusza I. Nie zachowały się żadne pisma Papieża Leona II, co czyni go jednym z papieży, których nauczanie znamy wyłącznie przez działania i decyzje, a nie przez teksty. 5 niezwykłych faktów o Św. Leonie II, Papieżu: Leon II był Papieżem w czasie, gdy cesarz Konstantyn IV próbował zacieśnić kontrolę nad Kościołem Zachodnim, a mimo to zdołał odzyskać zwierzchność nad Rawenną — co było znaczącym gestem niezależności. Jego pontyfikat przypadł na okres, gdy Kościół Rzymski przechodził od greckiej do łacińskiej dominacji liturgicznej, a Leon II był jednym z promotorów tej zmiany, mimo iż sam znał grekę. W ikonografii Leon II rzadko występuje, co sprawia, iż jego wizerunek nie jest powszechnie znany — w przeciwieństwie do innych Papieży-Świętych, takich jak Leon I czy Grzegorz I. Jego relikwie zostały przeniesione do kaplicy Madonna della Colonna w 1607 roku, co było częścią większej reorganizacji grobów papieskich w Bazylice Św. Piotra za pontyfikatu Pawła V. Choć jego pontyfikat trwał tylko dziesięć miesięcy, Leon II został ogłoszony Świętym bez procesu kanonizacyjnego, co było typowe dla Papieży pierwszego tysiąclecia — ich świętość uznawano przez kult i tradycję.

Wysłuchaj żywotu:

Święty Leon II, 80. sukcesor Świętego Piotra, przyszedł na świat na wyspie Sycylii prawdopodobnie w pierwszej połowie VII wieku. Choć nie znamy dokładnej daty jego narodzin, wiadomo, iż pochodził z rodziny dobrze wykształconej. Od najmłodszych lat odznaczał się pilnością w nauce, głębokim życiem duchowym i łagodnością charakteru, która później stanie się jego znakiem rozpoznawczym jako pasterza Kościoła. Posługiwał się biegle zarówno greką, jak i łaciną, co w czasach napięć między wschodnią a zachodnią tradycją chrześcijańską okazało się cennym darem i miało ogromne znaczenie dla Kościoła Zachodniego.

Wybór Leona na Papieża miał miejsce w grudniu 681 roku, jednak konsekracja została opóźniona aż do 17 sierpnia 682. Opóźnienie wynikało z konieczności uzyskania zgody cesarza bizantyjskiego Konstantyna IV, który chciał mieć pewność, iż nowy papież zatwierdzi uchwały III Soboru Konstantynopolitańskiego (680–681). Sobór ten potępił herezję monoteletyzmu, głoszącą, iż Chrystus miał tylko jedną wolę — Boską. Dopiero gdy Leon II zadeklarował zgodę na ich przyjęcie, cesarz udzielił zgody na konsekrację.

Jako Papież, Leon II jednoznacznie zatwierdził postanowienia Soboru, broniąc prawdy o dwóch Wolach w Chrystusie: Boskiej i ludzkiej. W ten sposób stanął w obronie ortodoksji Wiary w obliczu błędów, które dotknęły również jego poprzedników — m.in. Honoriusza I, którego Leon II wymienił jako tego, kto „zaniedbał zgasić ogień herezji”. Jego determinacja — mimo osobistej łagodności — ukazała, iż sprawy doktrynalne wymagają stanowczości, jeżeli ma być zachowana czystość wiary.

Choć jego pontyfikat trwał zaledwie 10 miesięcy (do 3 lipca 683 roku), Leon II zdołał podjąć szereg działań o trwałym znaczeniu:

• Potwierdził potępienie Papieża Honoriusza I, który — choć nie był formalnym heretykiem — nie dość stanowczo przeciwstawił się błędowi monoteletyzmu. Leon II wyjaśnił, iż Honoriusz nie tyle nauczał herezji, co „zaniedbał zgasić ogień błędu”.
• Przywrócił zwierzchność papieską nad Rawenną, gdy cesarz Konstantyn IV cofnął dekret swojego poprzednika, który przyznawał tej metropolii autonomię. Od tej pory biskupi Rawenny znów byli konsekrowani przez papieża.
• Odnowił kościół Św. Bibiany na Eskwilinie i przeniósł tam relikwie męczenników z Via Portuense.
• Przekazał kościół Św. Jerzego na Velabrum greckiej wspólnocie rzymskiej — wyraz troski o wiernych obrządku wschodniego i dążenie do jedności liturgicznej.
• Promował liturgię łacińską w zachodnim Kościele, w czasach gdy w południowych Włoszech powszechne było użycie greki.Jego działania przyczyniły się do ujednolicenia kultu i tożsamości Kościoła zachodniego.
• Jego zamiłowanie do muzyki i śpiewu liturgicznego (szczególnie śpiewu gregoriańskiego) sprawiło, iż wspominano go także jako opiekuna sztuk sakralnych, człowieka wrażliwego na piękno liturgii i kulturę duchową.

Leon II zmarł 3 lipca 683 roku w Rzymie i został pochowany w Bazylice Św. Piotra. W roku 1607, z polecenia papieża Pawła V, jego relikwie przeniesiono do kaplicy Madonna della Colonna. Kościół czci go jako Świętego, a jego wspomnienie liturgiczne przypada 3 lipca. Choć żył krótko jako papież, zapisał się w historii jako strażnik Prawdy, człowiek dialogu i pokoju, a także gorliwy promotor Świętej Liturgii.

Nauka moralna.

Leon II był człowiekiem łagodnym, cierpliwym i uprzejmym, a równocześnie stanowczym obrońcą Wiary. W obliczu napięć politycznych i doktrynalnych nie próbował łagodzić błędów ani szukać kompromisów tam, gdzie należało dochować wierności Ewangelii. Potrafił jasno opowiedzieć się po stronie prawdy, choćby gdy chodziło o potępienie błędów wcześniejszych pontyfikatów. W czasach herezji monoteletyzmu, Leon II okazał się obrońcą ortodoksji — pokazując, iż obowiązkiem pasterzy Kościoła jest nie tylko głosić, ale chronić Depozyt Wiary, choćby gdy wiąże się to z odważnymi decyzjami. Uczy nas, iż pokój serca nie wyklucza odwagi w obronie Wiary. Jego przykład pokazuje, iż prawdziwa siła duchowa rodzi się z pokory — nie z pychy — i iż pokój serca nie wyklucza odwagi wobec autorytetów, gdy chodzi o czystość Nauki Chrystusowej.

Mimo opóźnień w konsekracji i napięć ze strony cesarza bizantyjskiego, Leon II cierpliwie czekał, nie szukając zaszczytów ani potęgi. Był wierny Ewangelii, a swój urząd wypełniał rzetelnie i z oddaniem. Uczy nas, iż Święta Służba — zwłaszcza pasterska — nie polega na dostojeństwie, ale na gotowości, by być narzędziem Bożym tu i teraz.

Leon II, jako promotor Liturgii łacińskiej i śpiewu kościelnego, rozumiał, iż modlitwa, muzyka i rytuał nie są dodatkiem, ale rdzeniem życia Kościoła. Dbałość o język i formę kultu była dla niego wyrazem troski o jedność i tożsamość wspólnoty wierzących — zarówno w Rzymie, jak i na całym Zachodzie.

Choć jego pontyfikat trwał tylko dziesięć miesięcy, Leon II został uznany za Świętego. To przypomnienie, iż świętość nie wymaga lat ani spektakularnych osiągnięć, ale pełnego oddania Panu Bogu i Kościołowi. Życie ukryte w pokorze, służbie i trosce o Prawdę bywa bardziej owocne niż dekady spędzone w wygodnym dystansie.

Obrona doktryny, odnowa kościołów, troska o wspólnoty różnych tradycji — wszystko to Leon II czynił jako wyraz miłości do Chrystusa i Jego Mistycznego Ciała. Jego życie pokazuje, iż miłość nie jest uczuciem oderwanym od działania, ale służbą, która buduje Kościół w rzeczach małych i wielkich, widzialnych i ukrytych.

Modlitwa.

Wiekuisty Pasterzu, wejrzyj łaskawie na Swoją trzodę i otocz ją nieustanną opieką za przyczyną świętego Leona, Papieża, którego ustanowiłeś pasterzem całego Kościoła. Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, Syna Twojego, Który z Tobą żyje i króluje w Jedności Ducha Świętego, Bóg przez wszystkie wieki wieków. Amen.