🔉23 LISTOPADA. Żywot Św. Felicyty i jej 7 synów, Męczenników.

a panowania cesarza rzymskiego Antonina (138—161) żyła w Rzymie wdowa, matka licznego potomstwa, Święta Felicyta. Znakomita rodem i wysokimi zaletami duszy, przysięgła przed trumną męża, iż zostanie zawsze wdową, aby wychować swych siedmiu synów na Chwałę Boga i na prawdziwych wyznawców Wiary Świętej. Działalność i przykład tej świętej niewiasty przeciągnęły tylu pogan na łono Kościoła, iż kapłani rzymscy stanęli przed cesarzem i żalili się przed nim, mówiąc: „Nie godzi ci się dłużej znosić zuchwalstwo tej niewiasty, wyznającej Wiarę Chrystusa i odwracającej Rzymian od oddawania czci należnej nieśmiertelnym bogom, stróżom i opiekunom państwa. Bogów zagniewanych na ciebie i kraj, w ten tylko sposób przebłagasz, jeżeli Felicytę i jej dzieci zmusisz do uczczenia ich ofiarą i całopaleniem”.

Antonin zdał tę sprawę w ręce prefekta miejskiego Publiusza. Publiusz starał się na wszelki sposób skłonić Felicytę do uczczenia bogów ofiarą, obiecywał jej łaskę cesarza, jak najprzyjemniejsze życie na ziemi, ziszczenie jej życzeń, a w razie oporu groził jej zemstą i srogimi karami, ale święta niewiasta odparła: „Smuci mnie, iż tak mało znasz Chrześcijan. Nie myśl, aby twe groźby miały mnie odstraszyć, a twe obietnice zachęcić. Pochlebiam sobie, iż Mocą Ducha Świętego, Który mi doda sił do walki, przezwyciężę pokusy i nagabywania szatana, na które mnie wystawiasz”. „Nędznico! — zawołał Publiusz — „czyż tak bardzo pożądasz śmierci, iż choćby własnych synów życie lekce sobie ważysz? Bądź przekonana, iż jeżeli ciebie życia pozbawię, to i twych dzieci nie oszczędzę!” „Dzieci moje — odparła Felicyta — wiecznie z Chrystusem żyć będą. Byłyby stracone na zawsze, gdyby miały czołem bić przed twymi bożkami!”

Św. Felicyta i jej synów, Męczenników.

Nazajutrz zwołał Publiusz grono sędziów, kazał przyprowadzić Felicytę i jej siedmiu synów i przemówił do jej serca macierzyńskiego: „Oto synowie twoi. Czy ci się serce nie kraje na ich widok? Wszystkie godności i dostojeństwa stoją dla nich otworem. Ulituj się nad nimi i nie odbieraj im życia, które im dałaś”. Świątobliwa matka z uroczystą powagą odpowiedziała: „Miłosierdzie twoje zakrawa na bluźnierstwo. Gdybym posłuchała twej rady, byłabym wyrodną matką” — po czym zwróciwszy się do synów, dodała z rozczuleniem: „Spójrzcie w Niebo, najmilsi, gdzie was oczekuje Chrystus w otoczeniu świętych Pańskich! Wytrwajcie przy Nim statecznie i walczcie mężnie na swoje zbawienie”. Za te słowa Publiusz wypoliczkował ją i rozkazał najstarszemu z synów, Januaremu, oddać cześć cesarzowi i bożkom. Zagadnięty oświadczył, iż nie usłucha przewrotnej rady, i iż ma nadzieję w Bogu, iż ten doda mu sił do odparcia pokusy. Prefekt kazał go za to osmagać i zwrócił się do drugiego syna, Feliksa, ale z nie lepszym skutkiem. Szlachetny młodzian odezwał się w te słowa: „Jeden tylko jest Bóg, Którego wielbimy i do którego modły zanosimy. Nie marz o tym, ażebym ja lub którykolwiek z mych braci miał odstąpić Chrystusa. Ani biczowanie, ani wyrok śmierci nie zmusi nas do wyrzeczenia się wiary i uznania waszych bogów”. Trzeci syn, Filip, podobnie odpowiedział na wezwanie: „Wasi bogowie nie są ani bogami, ani wszechmocni. Są to martwe bożyszcza, a kto ich czci, traci zbawienie wieczne”. Do czwartego młodziana, Sylwana, przemówił Publiusz groźnym głosem: „Jak widać, zmówiliście się ze swoją matką na wzgardę i lekceważenie rozkazu cesarskiego”. „Gdybyśmy chcieli uniknąć niebezpieczeństwa śmierci — odparł młodzian — wystawilibyśmy się na kary wieczyste. Wiemy, iż sprawiedliwy wejdzie do Chwały Niebieskiej, a grzesznik zostanie odrzucony, dlatego też wolimy słuchać Boskich, aniżeli ludzkich przykazań”. Publiusz przywołał potem piątego chłopca, Aleksandra, delikatne pacholę, i starał się ująć go pochlebstwami: „Miejże wzgląd na twe młode lata, oddaj cześć bogom i pozostań przyjacielem cesarza!” Zagadnięty odrzekł: „Jestem przyjacielem Chrystusa. Jego wyznaję ustami, Jego chowam w sercu, Jego wielbię nieustannie; wiek mój, nad którym się litujesz, ma roztropność starca, której wcale nie znasz. Ubóstwiam tylko jednego Boga, którego panowanie jest wieczyste, a twoi bogowie wraz ze swymi czcicielami przepadną; na wieki”. Potem zapytał prefekt szóstego syna, Witalisa: „Wszakże ci milej żyć, niźli umierać. Złóż przeto ofiarę bogom!” Chłopczyk nie ociągał się z odpowiedzią: „Właśnie dlatego — rzekł — iż żyć pragnę, wielbię prawdziwego Boga, a nie fałszywych”. — Rozjątrzony odmową wezwał wreszcie Publiusz najmłodszego z chłopców, Marcjalisa, aby oddał cześć cesarzowi i bogom, jeżeli nie chce ulec srogiej kaźni, ale malec nieustraszony odpowiedział: „Niedawno temu ochrzcił mnie kapłan świątobliwy i ostrzegł mnie, abym pozostał wiernym Bogu i wyznawał Chrystusa, chociażbym miał znosić prześladowanie i poniewierkę. Chrystus za nas przelał krew i żąda od nas, abyśmy Go miłowali. Spełnię, com temu kapłanowi ślubował. Nie mów mi więcej o swych bogach. Wszyscy bowiem, którzy nie wierzą, iż Chrystus Pan jest jedynym Bogiem, zostaną strąceni do piekieł”.

Prefekt, zdjęty zdumieniem i gniewem wszystkie akta i protokoły wręczył cesarzowi, który rozjątrzony oporem, jaki śmiała stawić jego rozkazom słaba niewiasta z siedmiorgiem małoletnich dzieci, polecił sędziom, aby na winowajców wydali wyrok śmierci. Feliksa i Filipa zatłuczono na śmierć kijami; Januarego smagano rzemieniami, do których były przymocowane kule ołowiane, póki ducha nie wyzionął; Sylwana zepchnięto ze skały w przepaść; Aleksandra, Witalisa i Marcjalisa skazano na ścięcie. Felicyta musiała patrzyć na te egzekucje, ale nie tylko okazała moc duszy niezwyczajną, ale zachęcała synów do wytrwałości i stałości. Trzymano ją potem jeszcze cztery miesiące w więzieniu i dopiero po upływie tego czasu skazano ją na ścięcie.

 Uroczystość Św. Klemensa, Papieża, trzeciego następcy Św. Piotra, Apostoła na Stolicy Apostolskiej. W prześladowaniu za Trajana wygnany został na półwysep Krymski i zdobył tamże palmę męczeńską, gdyż pogrążono go w morzu z kotwicą u szyi. Relikwie jego przeniesiono za Papieża Mikołaja I do Rzymu i złożono w zbudowanym poprzednio już na cześć jego kościele. — W Rzymie pamiątka Św. Felicyty, matki siedmiu Męczenników, ściętych po synach swych za Chrystusa Pana na rozkaz cesarza Marka Antonina. — W Merydzie w Hiszpanii uroczystość Św. Lukrecji, Dziewicy i Męczenniczki, co w Dioklecjańskim prześladowaniu zmarła za wiarę za prezesa Dacjana. — W Cyzikus nad Hellespontem męczeństwo Św. Syryniusza, co w tymże samym prześladowaniu stracony został po wielu męczarniach. — W Ikonium w Lykaonii pamiątka Św. Amfilochiusza, Biskupa; najpierw był towarzyszem Św. Bazylego i Grzegorza z Nazjanzu w samotności na puszczy, później współbratem na urzędzie Biskupim i zmarł spokojnie w Panu po wielu walkach za Wiarę Świętą, sławny wielce z świętości i uczoności. — W Girgenti złożenie zwłok Św. Grzegorza, Biskupa. — W Haspengau uroczystość Św. Trudo, Kapłana i Wyznawcy. — W Mantui pamiątka Bł. Jana Bonusa z Zakonu Pustelników Augustyńskich, którego cnotliwy żywot opisał Św. Antoni.

Poznaj także żywot Św. Felicyty, Męczennicy napisanego przez:

1. X. Piotra Skargi T.J.
2. X. Julian A. Łukaszkiewicza.

Poznaj również żywot Św. Klemensa, Papieża i Męczennika napisanego przez:

1. O. Prokopa Kapucyna.
2. X. Piotra Skargi T.J.
3. X. Julian A. Łukaszkiewicza.

Zachęcamy do:

1. podjęcia ratunku Dusz Czyśćcowych w miesiącu Listopadzie im poświęconym: Listopad – miesiąc dusz czyśćcowych dzień 23
2. Myśli i nauki o Sądzie Ostatecznym. Dzień 23. Sąd. Cz.6
   
3. Akcja ratunku dla Polski: Siła Katolickiego Patriotyzmu przez wstawiennictwo dusz czyśćcowych.